"Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι της ΕΡΤ"

Του Περικλή Κοροβέση - ¨Εφημερίδα των Συντακτών"

Στην υπαρκτή πολιτική της Ελλάδας, ποτέ τα πράγματα δεν λέγονται με το όνομα τους. Για να καταλάβεις τι λένε οι πολιτικοί και τα κόμματα εξουσίας, πρέπει να γυρίσεις ανάποδα. Να πάρουμε για παράδειγμα την ΕΡΤ. Η κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας τη ναζιστική αρχή της «συλλογικής ευθύνης», εξόντωσε δυόμισι χιλιάδες εργαζομένους μαζί με τις οικογένειές τους. Οταν σε έναν οργανισμό τα πράγματα δεν πάνε καλά, το πρώτο πράμα που κοιτάς είναι η διεύθυνση, γιατί αυτή αποφασίζει, και όχι οι εργαζόμενοι. Αν μας κυβερνούσαν άνθρωποι που ενδιαφέρονταν για την ΕΡΤ, θα είχαν απολύσει την ηγεσία της ΕΡΤ μαζί με τον Κεδίκογλου. Εδώ υπήρχαν τα σκάνδαλα, η αδιαφάνεια και οι σπατάλες.

 Αυτή η επικίνδυνη λογική μπορεί να καταλήξει και στην «οριστική λύση», που σημαίνει επέμβαση των ΜΑΤ και σύλληψη της ηγεσίας της ΠΟΣΠΕΡΤ που μπορεί να συρθεί στη δικαιοσύνη με βαριές κατηγορίες. Αλλά όσο υπάρχει η ανθρώπινη ασπίδα και οι διεθνείς κάμερες είναι κομμάτι δύσκολο. Τα ΜΑΤ θα επέμβουν κάποια νύχτα, όταν ο κόσμος θα έχει αραιώσει, οι κάμερες θα έχουν φύγει και οι «ελεύθεροι πολιορκημένοι» θα έχουν εξαντληθεί. Ενδιάμεσα δεν αποκλείεται η διακοπή ηλεκτρικού και νερού. Μια τέτοια ενέργεια της κυβέρνησης μπορεί να γίνει η θρυαλλίδα για γενικότερες αναταραχές. Και είναι αυτό που φοβάται περισσότερο η φασίζουσα κυβέρνηση, που επιθυμεί να εξαντλήσει την τετραετία.

Το μαύρο της ΕΡΤ έφερε στο φως τις ικανότητες των εργαζομένων. Αυτοί οι «τεμπέληδες» και «χαραμοφάηδες» εργάζονται μέρα και νύχτα και μας δίνουν θαυμάσια προγράμματα που ούτε στα όνειρα μας δεν θα τα είχαμε φανταστεί. Η θεαματικότητα και η ακροαματικότητα τους εκτινάχτηκαν στα ύψη. Αν είχαμε μια δημοκρατική κυβέρνηση που να ενδιαφερόταν για αυτόν τον τόπο, θα έδινε τη διαχείριση της ΕΡΤ στους ίδιους τους εργαζομένους. Αλλά μήπως αυτό είναι δουλειά των εργαζομένων που ίσως πρέπει να φτιάξουν τον δικό τους αυτοδιαχειριζόμενο οργανισμό; Ουτοπία; Γιατί όχι και όσο κρατήσει.

Είναι αλήθεια πως οι συνεταιρισμοί δεν έχουν καλό όνομα στην Ελλάδα. Συνήθως μια γραφειοκρατία παίρνει στα χέρια της τον συνεταιρισμό και τον μετατρέπει σε καπιταλιστική επιχείρηση, πιάνοντας κορόιδα τους συνεταιριστές, και βυθίζοντάς τον στα σκάνδαλα και στις αρπαχτές, με αποτέλεσμα να διαλύεται. Συχνά γίνονται συνεταιρισμοί για πολιτικές σκοπιμότητες, με στόχο το «δάγκωμα» κάποιου κονδυλίου, κατά προτίμηση από την Ε.Ε. Αυτή η κατάσταση έχει αρωγό τη νοοτροπία της μεγάλης πλειονότητας των Νεοελλήνων που δεν έχει παιδεία στη συνεργασία, τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη. Εντούτοις, οι εργαζόμενοι σε συνεταιρισμούς σε όλο τον κόσμο υπολογίζεται πως φτάνουν στο ένα δισεκατομμύριο. Εκεί όπου μειώνονται οι συνεταιρισμοί είναι στην Ευρώπη, ενώ στις Αμερικές, Ασία και Ωκεανία, όπως και στην Αφρική, έχουν τριπλασιαστεί και τετραπλασιαστεί, τα τελευταία χρόνια.

"Στις Ινδίες υπάρχουν ενενήντα χιλιάδες αγροτικοί συνεταιρισμοί που έχουν έξι εκατομμύρια μέλη. Στις ΗΠΑ οι εκατό μεγαλύτεροι συνεταιρισμοί δίνουν δουλειά σε εφτακόσιες πενήντα χιλιάδες μέλη. Στην Ιαπωνία οι συνεταιρισμοί ελέγχουν το 90% του εμπορίου ρυζιού και της αλιείας. Στον Καναδά το 40% του πληθυσμού ανήκει σε κάποιο συνεταιρισμό. Ολοι αυτοί οι συνεταιρισμοί υπάγονται στη Διεθνή Συμμαχία Συνεταιρισμών (ICA COOP).

Αυτοί οι οργανισμοί, για να χαρακτηριστούν συνεταιρισμοί, υπάγονται σε κάποιες αρχές, που έχουν ψηφιστεί σε διάφορα συνέδρια. Οι συνεταιρισμοί που δεν τηρούν αυτές τις αρχές, δεν θεωρούνται συνεταιρισμοί και δεν μπορούν να γίνουν μέλη της Διεθνούς Συμμαχίας.

Το κείμενο αρχών που ισχύει σήμερα έχει ψηφιστεί από τη Γενική Συνέλευση της Συμμαχίας στη Γενεύη το 1995. Τα βασικά του σημεία είναι: εθελοντισμός, καμιά διάκριση μεταξύ φύλων, φυλής, χρώματος, θρησκείας ή πολιτικών πεποιθήσεων. Δημοκρατία. Ολα ελέγχονται από τα μέλη που είναι ισότιμα και χωρίς ιεραρχία.
Συμμετοχή. Τα μέλη ελέγχουν τα οικονομικά του συνεταιρισμού και αποφασίζουν για το πού θα πάνε τα κέρδη.
Αυτονομία. Τα μέλη αποφασίζουν για όλα και συνεργάζονται με άλλους οργανισμούς πατώντας πάντα την αυτονομία τους.
 Εκπαίδευση. Τα μέλη συνέχεια βελτιώνουν την εκπαίδευση τους και πληροφορούν την κοινωνία για το έργο τους.
 Συνεργασία. Με άλλους οργανισμούς σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
Παραγωγή. Δεν έχει σκοπό το κέρδος αλλά την ικανοποίηση των αναγκών της κοινότητας.

Θα μπορούσαν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ να έκαναν έναν τέτοιο οργανισμό; Και γιατί όχι να μην γίνει το ίδιο και με τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ και όλους τους Οργανισμούς Κοινής Ωφελείας; Και εδώ θα έχουμε μια δημοκρατική αποκρατικοποίηση, και η ιδιοκτησία όλων αυτών των οργανισμών θα ανήκει στην κοινωνία. Στη Σουηδία, πάντως, η αντίστοιχη «ΕΡΤ» δεν είναι του κράτους αλλά της κοινωνίας και των εργαζομένων που την ελέγχουν μέσα από τα συνδικαλιστικά τους όργανα.