Την Παρασκευή ήταν η γερμανική δεξιά εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε», το κατεξοχήν έντυπο της γερμανικής επιχειρηματικής και πολιτικής ελίτ, που είχε έναν βαρυσήμαντο κεντρικό πρωτοσέλιδο τίτλο: «Ο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας απειλεί τη Συρία με αντίδραση ''ισχύος''» - δηλαδή με ανοιχτή στρατιωτική επίθεση της Δύσης. Το Σάββατο ήταν η σειρά του κεντρικού πρωτοσέλιδου τίτλου της παγκόσμιας έκδοσης των «Τάιμς της Νέας Υόρκης» που έθετε το ζήτημα από ανθρωπιστική σκοπιά, υποτίθεται: «Η δυστυχία εξαπλώνεται μέσα στο χάος της Συρίας». Την Κυριακή ήταν η σειρά της γαλλικής «Λε Μοντ».
Μια μεγάλη φωτογραφία πολεμικών πλοίων του 6ου στόλου των ΗΠΑ στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας που πάντα απηχεί τις απόψεις του γαλλικού υπουργείου Εξωτερικών και τίτλος με σαφή πολεμική χροιά: «Ανάπτυξη του αμερικανικού ναυτικού ανοιχτά της Συρίας». Η λεζάντα μάς πληροφορούσε ότι «το Πεντάγωνο παρουσίασε μια γκάμα από επιλογές στον πρόεδρο Ομπάμα, ο οποίος φαίνεται να διστάζει για τη συμπεριφορά που θα ακολουθήσει». Χθες, Δευτέρα, τη σκυτάλη πήραν οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου, οι οποίοι έθεταν το θέμα ωμά, χωρίς περιστροφές.
«Η Δύση κοιτάζει προς αεροπορικά πλήγματα εναντίον του στρατού της Συρίας» ήταν ο κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος της βρετανικής εφημερίδας, η οποία είναι η σημαντικότερη οικονομική εφημερίδα ολόκληρης της Ευρώπης. Οπως μας πληροφορούσε το αγγλικό έντυπο, οι ΗΠΑ, η Γαλλία και η Βρετανία είναι υπέρ της εξαπόλυσης μαζικής αεροπορικής επίθεσης των χωρών αυτών και των συμμάχων τους εναντίον των ενόπλων δυνάμεων της Συρίας, έχοντας προφανώς πειστεί ύστερα από δύο ολόκληρα χρόνια ότι οι Αραβες μισθοφόροι που χρηματοδοτούν και εξοπλίζουν αυτοί και οι αραβικές πετρομοναρχίες του Κόλπου, μαζί με τη συριακή αντιπολίτευση, είναι αδύνατον να ανατρέψουν το καθεστώς του Μπασάρ αλ-Ασαντ με τη δική τους δράση.
Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι εξετάζουν έτσι τις δυνατότητες επανάληψης του σχεδίου ανατροπής του Μουαμάρ Καντάφι στη Λιβύη, όπου μόνο όταν επιτέθηκε το ΝΑΤΟ και έδρασαν Αμερικανοί, Γάλλοι, Βρετανοί και άλλοι Δυτικοί άνδρες των ειδικών δυνάμεων συν μονάδες του αιγυπτιακού στρατού κατόρθωσαν να πάρουν την εξουσία. Οι Λίβυοι και άλλοι Αραβες κατσαπλιάδες που παρίσταναν τη λιβυκή αντιπολίτευση είχαν συντριβεί ολοκληρωτικά στα πεδία των μαχών. Μόνο το ΝΑΤΟ κατόρθωσε να «καθαρίσει» τον Καντάφι, ο οποίος και αυτός είχε μαζέψει στίφη άλλων Αραβων κατσαπλιάδων μισθοφόρων που πολεμούσαν εκ μέρους του, καθώς η «αγάπη του λαού του» δεν φαινόταν ικανή να τον κρατήσει στην εξουσία. Η επανάληψη του σεναρίου της Λιβύης όμως στη Συρία δεν φαίνεται και τόσο απλή υπόθεση.
Η Ρωσία προτάσσει κατηγορηματικά βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Ανακοίνωση της Μόσχας μάλιστα υπενθυμίζει τα ασύστολα ψέματα που συνειδητά έλεγαν οι Αμερικανοί πριν από δέκα χρόνια, το 2003, όταν ισχυρίζονταν ότι δήθεν ο Σαντάμ Χουσεΐν κατείχε όπλα μαζικής καταστροφής προκειμένου να δικαιολογήσουν την εισβολή τους στο Ιράκ και την κατάληψη της χώρας. Πρόσθετο πρόβλημα για τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους είναι η σταθερή στήριξη του καθεστώτος Ασαντ από το Ιράν. Οχι φυσικά επειδή η Τεχεράνη μπορεί να αντιπαρατεθεί στρατιωτικά με το ΝΑΤΟ. Ούτε κατά διάνοια.
Το Ιράν όμως μπορεί μετά τα αεροπορικά πλήγματα της Δύσης να πλημμυρίσει κυριολεκτικά τη Συρία με ισλαμιστές Ιρανούς μαχητές, οι οποίοι είναι σε θέση να αποσταθεροποιήσουν το καθεστώς των ανδρεικέλων που θα επιχειρήσει να επιβάλει η Δύση στη Δαμασκό, προκαλώντας ευρύτερη αναστάτωση στη Μέση Ανατολή. Στο πλαίσιο αυτό, δεν αποκλείεται καθόλου να σφαγούν κατά μάζες υποστηρικτές της αμερικανικής κατοχής και στο Ιράκ, κλονίζοντας και εκεί την αμερικανική κατοχή.
Φυσικά, ούτε η αντίδραση της Ρωσίας ούτε εκείνη του Ιράν είναι ανυπέρβλητα εμπόδια για την Ουάσιγκτον, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να ξεπεραστούν με αεροπορικές επιδρομές του ΝΑΤΟ διάρκειας μιας-δυο ημερών. Θα χρειαστεί πολύ σοβαρότερη αμερικανική στρατιωτική ανάμειξη με επίγειες δυνάμεις που θα πρέπει να είναι της τάξης των εκατοντάδων χιλιάδων ανδρών για να περιοριστούν σε ασήμαντο ποσοστό οι απώλειες των ΗΠΑ. Αν ο Ομπάμα διατάξει επίθεση κατά της Συρίας, το πιθανότερο είναι πως η κατάσταση στη Μέση Ανατολή θα επιδεινωθεί ραγδαία και δεν αποκλείεται οι εξελίξεις να αποδειχθούν ανεξέλεγκτες.
Σύντομα θα δούμε...
+ σχόλια + 4 σχόλια
Καλογραμμενο το αρθρο του Δελστικ αλλα σοβαρα
"κολοβο" διοτι μια οποιαδηποτε επεμβαση των ιμπεριαλιστων θα σχεδιαστει (αν δεν σχεδιαστηκε ηδη) με καθοριστικο παραγοντα των πολεμικων τους εξορμησεων την Ελλαδα Η απουσια οποιασδηποτε αναφορας στο ρολο που μελλει να παιξει η Ελλαδα κανει το αρθρο σοβαρα λειψο
ναι ναι ανώνυμε, για την ακρίβεια τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα της Ελλάδας είναι κλειδί στην όλη ιστορία.
Ολα δείχνουν ότι σύντομα θα υπάρξει στρατιωτική επέμβαση της Δύσης στη Συρία. Η Ελλάδα θα κληθεί να διαδραματίσει κρίσιμο υποστηρικτικό ρόλο λόγω της γεωπολιτικής της θέσης, αλλά και των σοβαρών ανωμαλιών στις σχέσεις της Αγκυρας με τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Η ελληνική πολιτική ηγεσία πρέπει να ζυγίσει πολύ προσεκτικά τα οφέλη και τους κινδύνους από έναν τέτοιο ρόλο. Από κάποια στιγμή και πέρα, μπορεί να μιλάμε μόνοι μας για τον μοναδικό γεωπολιτικό μας ρόλο, αλλά κανείς δεν θα τον παίρνει σοβαρά αν δεν μεταφράζεται σε πρακτικές συμμαχίες και διευκολύνσεις. Πρόκειται για δύσκολες αποφάσεις. Καλό θα ήταν να τις λάβει η πολιτική ηγεσία σε πλήρη εθνική συνεννόηση. Η Ελλάδα πάντοτε κέρδισε όταν έπαιξε σωστά τα γεωπολιτικά της χαρτιά με αρραγές το εσωτερικό της μέτωπο».
Γεωπολιτική και εθνική συνεννόηση
Του Αλέξη Παπαχελά
Η γεωπολιτική σου σημασία δεν είναι μπιμπλό που έχεις να το δείχνεις στους ξένους. Οχι. Η γεωπολιτική αξία είναι ένα γερό χαρτί που το παίζεις ανάλογα με τα συμφέροντα και τους υπολογισμούς σου. Αν πέσεις μέσα κερδίζεις και μάλιστα πολύ, αν πέσεις έξω απλά χάνεις... Καλό είναι να τα θυμόμαστε όλα αυτά τούτη την περίοδο. Πολιτικοί, αναλυτές κ.α. πιπιλίζουν συνεχώς την καραμέλα της εξαιρετικής στρατηγικής θέσης της χώρας. Δεν υπάρχει συνάντηση με ξένο στην οποία να μην αναφερθεί κάποιος στο κασέ μας. Το πρόβλημα είναι πως έχουμε οι ίδιοι βάλει στη χώρα μας ένα «ζουρλομανδύα» που δεν επιτρέπει σε καμία πολιτική ηγεσία να παίξει σοβαρό γεωπολιτικό παιχνίδι. «Προσοχή μην τρακάρει κανένα τζιπ και τραυματισθεί κανένας φαντάρος» έλεγε κάποτε αρμόδιος υπουργός στους υπηρεσιακούς υφισταμένους του όταν συζητούσαν τη συμμετοχή της Ελλάδας σε κάποια διεθνή αποστολή. Ο τρόμος της αρνητικής δημοσιότητας, του κακού μονόστηλου και του περιώνυμου πολιτικού κόστους παραλύει κάθε Ελληνα πολιτικό την ώρα που πρέπει να αξιοποιήσει εμπράκτως τη θέση και τις δυνατότητες της χώρας. Το αποτέλεσμα είναι ότι το κασέ μας είναι πολύ πιο μεγάλο στα δικά μας κεφάλια από ό,τι στα κεφάλια των ξένων, γιατί οι ειδικοί τους σχολιάζουν πάντοτε «καλά οι Ελληνες δεν είναι σοβαροί, δεν παίζουν μπάλα».
Το έχουμε κάπως στραβά στο μυαλό μας το πώς λειτουργεί το διεθνές σύστημα, καθώς πιστεύουμε ότι όλοι μας χρωστάνε και πως εμείς δεν πρέπει να κάνουμε τίποτα ποτέ για κανέναν. Ετσι φτάνουμε στο σημείο όταν μιλάμε σε διεθνές επίπεδο να αναφερόμαστε στη γεωπολιτική μας σημασία με τον πιο υποτιμητικό τρόπο. Να λέμε δηλαδή «ε, κοιτάξτε πού βρισκόμαστε, μην μας αφήσετε να καταρρεύσουμε».
Η Ελλάδα όμως δεν μεγάλωσε έτσι. Ο Βενιζέλος έπαιξε τα χαρτιά του, με κέρδη και ζημίες που πόνεσαν, αλλά τα έπαιξε και μεγάλωσε τη χώρα.
Είναι βέβαιο ότι με αφορμή την αναμενόμενη επέμβαση στη Συρία θα αρχίσει πάλι το παραμύθι με τους προδότες, τους πράκτορες και τους άλλους εθνικούς μας δράκους που μας κάνουν να νιώθουμε πάντοτε... σημαντικοί. Πολύ θα ήθελα να ήξερα ότι οι κ. Σαμαράς, Βενιζέλος και Τσίπρας συνομίλησαν κρυφά και συμφώνησαν να τσακωθούν δημοσίως, αλλά να ακολουθήσουν μια εθνική γραμμή επί της ουσίας. Προφανώς δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο. Είναι κρίμα γιατί μεγαλύτερος πολλαπλασιαστής ισχύος από την εθνική συνεννόηση σε τέτοια θέματα δεν υπάρχει για μια χώρα.
Δημοσίευση σχολίου