Λένε ότι ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο που γνωρίζει τον θάνατο του. Είναι και το μόνο που δίνει νόημα στη ζωή του ή την καταργεί αυτοβούλως. Είναι η δύναμη της υποκειμενικότητας, έστω και απατηλή, έστω μελαγχολική.
Το σαιξπηρικό ερώτημα, καθόλου ρητορικό, to be or not to be (να είναι κανείς ή να μην είναι, να ζει κανείς ή να μη ζει), είναι αρχαίο, από τότε, σχεδόν, που ο λόγος έγινε γραφή. «Τι δε τις; Τι δ' ου τις», αναρωτιόταν και αυτός ο Πίνδαρος ακόμη (τι άραγε σημαίνει αν υπάρχει κανείς ή αν δεν υπάρχει;). Σκιάς όναρ άνθρωπος - σκιά ονείρου ο άνθρωπος.
Να, όμως, που από τη μελαγχολία του στοχασμού για το νόημα της ύπαρξης και προσπερνώντας την αυτοκτονία του πάσχοντος σοφού (το δικαίωμα, ή μήπως υποχρέωση, του πάσχοντος σοφού να δίνει τέλος στη ζωή του), φτάνει ο άνθρωπος να αφαιρεί ζωές.
Αυτό δεν είναι βία- είναι στυγνός ορθολογισμός χρήσης της βίας, προϊόν πολιτικής ιδεολογίας.
Βία είναι ο αβίωτος βίος.
Βία είναι η ανεργία και η κρατική καταστολή, οι βόμβες και τα χημικά εξολόθρευσης ανθρώπων και φυσικού πλούτου.
Βία είναι κάτι που δεν εξαρτάται από εμάς, που δεν το επιδιώκουμε, αλλά που το υφιστάμεθα, που μας το επιβάλλουν ανώτερες (ισχυρότερες) εξουσιαστικές δυνάμεις.
Βία είναι η εξουσία.
Αυτοί που διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους ακούγοντας και μόνο τη λέξη βία, απ' όπου καλέ κι αν προέρχεται, είτε είναι αφελείς πασιφιστές είτε χαζοχαρούμενοι ορθολογιστές είτε άνθρωποι που θέλουν να κρύψουν τη δική τους βία είτε χαζοβιόλες κυρίες, πρώην ή νυν αριστερές (γλυκανάλατες, όχι των «άκρων» - α, πα, πα...) είτε όλοι αυτοί της δημόσιας εικόνας που βιάζουν (εκ του βία) αδιαλείπτως και ανελέητα την ελληνική κοινωνία τα τελευταία τουλάχιστον σαράντα χρόνια τηλεοπτικής ζωής.
Βία είναι η τηλεόραση, οι τηλεαστέρες, αλλά και οι τηλεορασόπληκτοι (δεν τους γυρίζεις το μυαλό έτσι που 'χει σκληρυνθεί από τις σαπουνόπερες και τις συνταγές μαγειρικής).
Βία είναι η έλλειψη φαρμάκων και η ύπαρξη ράντσων στα νοσοκομεία.
Βία είναι η έλλειψη θέρμανσης στα σχολεία και οι μαζικές απολύσεις των εκπαιδευτικών.
Βία είναι το μαύρο στην ΕΡΤ και το στυγερό πρόσωπο του Παντελή Καψή.
Η αλόγιστη, αλλά σοφά μελετημένη χρήση της δύναμης, ναι, είναι βία. Οπως και η γνώση ότι για να αφαιρέσεις μια ζωή χρειάζεσαι μαχαίρι και όχι πούπουλο! Διαφορετικά θα ήσαν τα κοινωνικά πράγματα εάν ως διά μαγείας εξέλιπεν η βία του κράτους.
Παρά την ταυτολογία, βία είναι το κράτος, ο καπιταλισμός, ο ιμπεριαλισμός.
Το δικαίωμα των λαών στην αντίσταση κατοχυρώνεται συνταγματικά. Είναι αυτό βία; Το αυτό δικαίωμα εμφανίζεται στη δικαιική φιλοσοφία της τραγικής ποίησης (Αισχύλος...) εδώ και 2.500 χρόνια. Είναι αυτό βία;
Υπάρχει μεγαλύτερη βία από την καταρράκωση του κοινωνικού κράτους, από την έλλειψη Παιδείας;
Προσέχουμε τι λέμε όταν μιλάμε για βία. Και επίσης (οφείλουμε να) προσέχουμε πολύ καλά ποιος μιλάει εναντίον της βίας. Συνήθως μιλούν οι βιαίως βίαιοι βιαστές (μας).
Δημοσίευση σχολίου