«Να σε κάψω Γιάννη να σ’ αλείψω λάδι» λέει μια λαϊκή παροιμία και σ’ αυτή συνοψίζεται η γενικότερη κυβερνητική πολιτική. Σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας η ζωή μας, σαν κάποιος να μας τοποθέτησε σε μια «μηχανή του χρόνου», βρεθήκαμε το 2013 να βιώνουμε καταστάσεις της δεκαετίας του ‘50 που μόνο από μυθιστορήματα και διηγήσεις παλαιοτέρων έχoυμε γνωρίσει.
30.000 νοικοκυριά χωρίς ρεύμα στην Ελλάδα του σήμερα και εικόνες τραγικές, έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας. Γονείς να προσπαθούν να κρατήσουν ζεστά τα βρέφη τους με ότι αποθέματα ρούχων έχουν, παιδιά να διαβάζουν υπό το φως των κεριών με «σκασμένα» από το κρύο χέρια , ηλικιωμένοι που αδυνατούν να σηκωθούν από το κρεβάτι όπου έχουν καταφύγει για λίγη ζεστασιά.
Και όλο να αυξάνονται οι ουρές στα συσσίτια, όλο να μεγαλώνει ο αριθμός των ανθρώπων που αδυνατούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες. Και μέσα σ αυτό το σκηνικό, σαν να μην έχουν καμιά συμμετοχή στην δημιουργία του, εμφανίζονται χωρίς ίχνος τσίπας τα αναίσχυντα παχύδερμα να προβαίνουν σε δηλώσεις του τύπου: « Κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα», «θα πάρουμε μέτρα για τις ευπαθείς ομάδες» «θα ανοίξουμε χώρους προστασίας των αστέγων από το κρύο». Και μετά ευχαριστημένοι από τον εαυτό τους, που επέδειξαν για άλλη μια φορά την κοινωνική τους «ευαισθησία», θα γυρίσουν στις υπερθερμαινόμενες επαύλεις τους, για να καταβροχθίσουν τον περίδρομο κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Γιατί τα δεχόμαστε όλα αυτά; Γιατί τους ανεχόμαστε;
Δημοσίευση σχολίου