Αν κάτι διαφοροποιεί τις μνημονιακές κυβερνήσεις Σαμαρά-Βενιζέλου από τις αμιγώς πασοκικές προκατόχους τους, αυτό είναι κυρίως η επιθετική χρήση του προπαγανδιστικού μηχανισμού που έχει στηθεί γύρω από την «ομάδα αλήθειας» του κ. Μουρούτη -τη γνωστή και ως «μονταζιέρα», μετά το συκοφαντικό πετσόκομμα κάποιων δηλώσεων του βουλευτή Καστοριάς του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρόκειται για φαινόμενο πρωτόγνωρο αλλά, απεναντίας, για πρακτική με πλούσιο παρελθόν στα μητρώα της ελληνικής Δεξιάς.
Δεν αναφερόμαστε μόνο στην πρόσφατη εξαετία 2004-2009, όταν η επικοινωνιακή διαχείριση της επικαιρότητας συνιστούσε σχεδόν την αποκλειστική μέριμνα των κυβερνήσεων Καραμανλή-Ρουσόπουλου (όπως αποκαλύπτει η ημιεπίσημη εξιστόρησή της από τον δημοσιογράφο Μανόλη Κοττάκη). Ούτε φυσικά στη χούντα, αφού -παρά τις εκλεκτικές συγγένειες στο ιδεολογικό πεδίο- η διαφορά ανάμεσα σ” ένα ανελεύθερο στρατοκρατικό καθεστώς και μια αυταρχική κοινοβουλευτική κυβέρνηση παραμένει χαώδης.
Το κοντινότερο ιστορικό προηγούμενο για όσα ζούμε, στο πεδίο της πολιτικής διαχείρισης, αποτελεί η οκταετία της ΕΡΕ (1955- 63) και κυρίως οι μηχανισμοί «ψυχολογικού πολέμου» που οικοδομήθηκαν τότε, ως συστατικό στοιχείο του καραμανλικού παρακράτους, μετά την ανάδειξη της ΕΔΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση τον Μάιο του 1958• Χάρη στα αρχεία δύο πρωταγωνιστών του εγχειρήματος, του υπουργού Εργασίας Αριστείδη Δημητράτου και του υφυπουργού Προεδρίας Τρύφωνα Τριανταφυλλάκου, προσβάσιμα στο ΕΛΙΑ, διαθέτουμε πλέον αρκετά καλή εικόνα των επιτελικών σχεδιασμών που απέβλεπαν στον δραστικό περιορισμό της επιρροής της Αριστεράς ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου