Με φόντο το success story της «ανάπτυξης» και το τέλος των «νέων μέτρων» που ποτέ δεν έρχεται ακολουθείται μια πολιτική διαρκών «μεταρρυθμίσεων», όπως σχεδιάζονται από ΕΕ και ΔΝΤ και υλοποιείται δουλικά από την κυβέρνηση. Μόνο που τώρα οι «μεταρρυθμίσεις» δεν ακούγονται τόσο εύηχα. Στην ουσία πρόκειται για ανατροπές κατακτήσεων και δικαιωμάτων των εργαζομένων που θεωρούνται επαχθές κόστος και εμπόδια της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Βασικός πυρήνας των μεταρρυθμίσεων είναι η βίαιη αναδιανομή του πλούτου. Οι φτωχοί φτωχότεροι, γιατί σε συνθήκες κρίσης αυτοί θυσιάζονται για να φυσήξει ούριος άνεμος προκειμένου να λειτουργήσει η αγορά με βάση τον νόμο του αλόγιστου και ανεξέλεγκτου πλουτισμού των λίγων. Παράλληλα η κυρίαρχη πολιτική οδηγεί στην διόγκωση των κοινωνικών ανισοτήτων, την αύξηση της φτώχειας, της ανεργίας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Από πρόσφατα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ προκύπτει χαρακτηριστικά ότι Ελλάδα και Κύπρος εμφανίζουν τη μεγαλύτερη μείωση εισοδημάτων μεταξύ των 28 χωρών της ΕΕ
Ως μεταρρύθμιση, λοιπόν, παρουσιάζεται το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και του ορυκτού πλούτου της χώρας με πρόσφατο παράδειγμα την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, μια γιγάντια δημόσια επιχείρηση με μεγάλα έργα υποδομής, αλλά και η παράδοση του αιγιαλού και των παραλιών στο κεφάλαιο. Μεταρρύθμιση και το γκρέμισμα του όποιου «κράτους - πρόνοιας» οικοδομήθηκε μετά την μεταπολίτευση με τη συρρίκνωση των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης, των δαπανών για την υγεία, παιδεία, πρόνοια, με τις ιδιωτικοποιήσεις κ.λ.π. Μεταρρύθμιση που μετατρέπει τα κοινωνικά δικαιώματα και αγαθά (Παιδεία, Υγεία, Ασφάλιση, κ.α.) σε ατομική δυνατότητα στο πλαίσιο μιας αγοράς προϊόντων και υπηρεσιών με βάση το δόγμα όποιος έχει, μπορεί και αγοράζει, ενώ όποιος δεν έχει μπαίνει στο περιθώριο.
Στην επιστρατευμένη δημοκρατία για την άρχουσα τάξη δεν αρκεί «η εφαρμογή χουντικών μεθόδων» σύμφωνα με τα λόγια του Α. Σαμαρά παλαιότερα για τις επιστρατεύσεις, που ανέρχονται σε τέσσερις τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, δεν αρκεί που το 85% των απεργιών έχουν κριθεί παράνομες από την «ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Χρειάζεται και τη συντριβή και των τελευταίων συνδικαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων στο όνομα των στρεβλώσεων του κρατικού και κομματικού συνδικαλισμού που οι ίδια διαμόρφωσε.
Οι «μεταρρυθμίσεις» στον συνδικαλισμό που σχεδιάζονται βάζουν στο στόχαστρο και το δικαίωμα στην απεργία με στόχο το χτύπημα κάθε συλλογικής δράσης, ώστε ο κάθε εργαζόμενος να μένει μόνος και απροστάτευτος μπροστά στον εργοδότη, ενώ ήδη το 80% των μισθών προκύπτει πλέον από ατομική διαπραγμάτευση. Η προκήρυξη απεργίας για να είναι νόμιμη δε θα απαιτεί την πλειοψηφία των παρόντων, αλλά το 50% +1 των μελών του συνδικάτου. Σχήμα οξύμωρο και υπέρτατη υποκρισία, όταν πια οι κυβερνήσεις με βάση τα καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα είναι ζήτημα αν - στην καλύτερη περίπτωση - έχουν τη θετική ψήφο του 30% του εκλογικού σώματος! Επιπλέον επανέρχεται ως δικαίωμα των εργοδοτών η ανταπεργία (λοκ άουτ), το κλείσιμο, δηλαδή της επιχείρησης που λειτουργεί ουσιαστικά ως μέσο εκβιασμού των εργαζομένων και είχε καταργηθεί με το νόμο 1264/82.
Παράλληλα το θέμα των ομαδικών απολύσεων» αποτελεί για την κυβέρνηση «ολοκληρωμένη μεταρρύθμιση», την ώρα που στο δημόσιο η περιβόητη αξιολόγηση ισοδυναμεί με την χειραγώγηση και την απόλυση. Τέλος, αν υπάρχει, οι σχεδιαζόμενες αλλαγές στο ασφαλιστικό δείχνουν το αποκρουστικό πρόσωπο της «μεταρρύθμισης». Δικαιώματα και κατακτήσεις γίνονται σκόνη και θρύψαλα. Η επιμονή των κυβερνώντων για μέτρα σοκ που προβλέπουν μέχρι υποχρεωτική ιδιωτική ασφαλιστική κάλυψη, επιβεβαιώνουν τη διαπίστωση ότι ο ανεμοστρόβιλος της ριζικής αντιδραστικής τομής στο κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα θα περιλαμβάνει όχι απλά κάποιες διορθωτικές παρεμβάσεις αλλά την κυριαρχία της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που συνάγεται τη μετάβαση από το «κράτος πρόνοιας» στην «αγορά πρόνοιας».
Είναι φανερό λοιπόν ότι οι εξαγγελλόμενες μεταρρυθμίσεις αποτελούν τον νέο κύκλο επίθεσης της υποτελούς άρχουσας τάξης σαρώνοντας και τα τελευταία υπολείμματα κατακτήσεων και δικαιωμάτων με στόχο να διαμορφωθεί η χώρα σε «ειδική οικονομική ζώνη» - πιλότο για όλη την Ευρώπη διαμορφώνοντας ένα καθεστώς βαρβαρότητας, εργασιακού μεσαίωνα για την ανάπτυξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Μόνο που οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι μονοσήμαντη υπόθεση των κυβερνώντων. Οι συσχετισμοί των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, το γενικότερο, πολιτικό και ιδεολογικό κλίμα σε συνδυασμό με τα κοινωνικά κινήματα και τις αντιστάσεις καθορίζουν την πορεία ή την ανάσχεση των μεταρρυθμίσεων. Ούτως ή άλλως η πορεία των μεταρρυθμίσεων θα κριθεί στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων και αντιστάσεων.
*Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος της ΣΕ του περιοδικού «Αντιτετράδια της εκπαίδευσης» και αρθρογράφος στο «ΕΘΝΟΣ».
Δημοσίευση σχολίου