"Από την πατρίδα μου έφυγα γιατί εκεί κινδύνευε η ζωή μου και ήρθα εδώ και με μαχαίρωσαν επειδή είμαι μετανάστης"

 Δώδεκα Μαχαιριές Επειδή Είναι από το Ιράν

Πραγματικά είναι συγκλονιστική η μαρτυρία του 28χρονου Ιρανού Ασχάν Νατζάφι  που δέχθηκε συνολικά δώδεκα μαχαιριές στα προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Θύμα ρατσιστικής βίας, από άγνωστους δράστες, με τους γιατρούς να του κάνουν 60 ράμματα για να αντιμετωπίσουν τις σωματικές πληγές του. Αυτές οι πληγές που άνοιξαν στην καρδιά του όμως δύσκολα θα επουλωθούν.

«Από την πατρίδα μου έφυγα γιατί εκεί κινδύνευε η ζωή μου και ήρθα εδώ και με μαχαίρωσαν επειδή είμαι μετανάστης. Που να πάω τώρα; Που να πάω να ζητήσω άσυλο;», αναρωτιέται σε συντάκτες της ιστοσελίδας vice.gr. απ’ όπου παραθέτουμε ολόκληρο το σχετικό δημοσίευμα:

Είναι καθισμένος στο πάτωμα φορώντας το παντελόνι του. Το κορμί του είναι γυμνό, ενώ η κοιλιά του είναι καλυμμένη με γάζες. Τα μάτια μου καρφώνονται στις χαρακιές που έχει στο σώμα του- 12 μαχαιριές κι 60 ράμματα. Αμέσως μετά στο βλέμμα του- κοιτάζει χαμηλά και πίνει νερό από ένα φλιτζάνι.

Τον έχουμε επισκεφτεί με την Αλεξία στο σπίτι ενός γνωστού του που θα μας βοηθήσει στη μετάφραση. Ο Ashkan Najafi είναι 28 ετών και ζει στην Ελλάδα εδώ κι 1,5 χρόνο. Δεν μιλάει ελληνικά πέρα από κάποιες βασικές λέξεις. Έχει έρθει από το Ιράν, έχει κάνει αίτημα για άσυλο και πλέον είναι και θύμα ρατσιστικής βίας. Ζει μαζεύοντας από σκουπίδια ρούχα και παπούτσια που τα πουλάει μετά στο Μοναστηράκι. Στις 7 Αυγούστου όπως επέστρεφε από τη δουλειά του στη 5 το πρωί τρία άτομα του επιτέθηκαν με αιχμηρό αντικείμενο στην οδό Κερκίνης στα Προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας λίγα μόλις μέτρα δίπλα από τη ΓΑΔΑ. Μία ρατσιστική επίθεση που έρχεται να προσθεθεί μετά από αυτή που δέχθηκε ο Σαφράζ Μαλίκ από το Πακιστάν στα Πατήσια.

Ζητάω στον Ashkan να μου πει τι θυμάται από την επίθεση: «Ήρθε ένα μηχανάκι που ήταν πάνω του τρεις άντρες γύρω στα 28-30 και με ρώτησαν από που είμαι. Κατάλαβα την ερώτηση γιατί κάθε μέρα με σταματάει η αστυνομία και με ρωτάει το ίδιο πράγμα. Τους είπα "από το Ιράν". Τότε οι δύο από τους τρεις κατέβηκαν από το μηχανάκι και μου έδωσαν δύο μπουνιές. Ο άλλος είχε μείνει πάνω στο μηχανάκι. Ένας καθόταν πάνω στην κοιλιά μου κι ο άλλος με χτυπούσε. Ο ένας ήταν πολύ ψηλός και δυνατός, ο άλλος πιο μικρόσωμος. Μετά ξεκίνησαν να με χτυπούν με το μαχαίρι. Με χτύπησαν πάρα πολύ κι όταν κατάλαβα ότι θέλουν να με σκοτώσουν έβαλα το χέρι μου στο λαιμό και στο πρόσωπο. Αυτός που ήταν πάνω στο μηχανάκι έλεγε "πάμε, πάμε". Όλο αυτό κράτησε 1 λεπτό και μετά έφυγαν. Δεν ήταν κλέφτες. Είχα πάνω μου λεφτά και κινητό αλλά δεν μου πήραν τίποτα».

Του ζητάω να μου τους περιγράψει με λεπτομέρειες όμως ήταν σκοτεινά και το μόνο που κατάφερε να διακρίνει είναι ότι οι δύο από αυτούς φορούσαν μαύρα ρούχα και είχαν ξυρισμένα κεφάλια: «Είδα τα πρόσωπά τους κανονικά, δεν φορούσαν κουκούλα.  Οι δύο από αυτούς φορούσαν μαύρη μπλούζα και  μαύρο παντελόνι και ήταν ξυρισμένοι. Δεν πρόλαβα να δω κάτι άλλο, αλλά μπορώ να τους αναγνωρίσω».
Ο Ashkan δέχθηκε 12 μαχαιριές από ένα αιχμηρό αντικείμενο που όπως μου περιγράφει μοιάζει με αυτό που κόβουμε τις μοκέτες. «Ο μεγαλόσωμος με μαχαίρωσε λες και είμαι αρνί. Αν δεν κρατούσα το λαιμό μου δεν θα ήμουν ζωντανός τώρα».

Το μηχανάκι είχε μπει ανάποδα στην οδό Κερκίνης και διέφυγε με την ίδια κατεύθυνση άγνωστο προς τα που. Ο Ashkan με όσες δυνάμεις τους είχαν απομείνει περπάτησε γεμάτος αίματα μέχρι το φυλάκιο που έχει στην γωνία του Άγιου Σάββα στην οδό Κουζή προς τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας: «Μετά με πολύ προσπάθεια έφυγα και πήγα σε έναν φύλακα που είχε στο νοσοκομείο (Άγιος Σάββας). Είχα χάσει πολύ αίμα και ήμουν πολύ ζαλισμένος. Μετά ήρθε η αστυνομία μου πήρε κατάθεση μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο που με πήγε στο "Ελπίς"».

Στο νοσοκομείο πριν μου βάλουν τα ράμματα, οι γιατροί γύρισαν και με ρώτησαν αν έχω χαρτιά και οι αστυνομικοί με ρώτησαν αν τα χαρτιά μου είναι πλαστά ή όχι. Μετά μου έκαναν περίπου 60 ράμματα». Ο  Ashkan μας δείχνει τις ακτινογραφίες και τα χαρτιά από το νοσοκομείο και την αστυνομία που τον έχει παραπέμψει να απευθυνθεί στο τμήμα «ρατσιστικών επιθέσεων».

Τον ρωτάμε αν θυμάται ακριβώς πού έγινε η επίθεση. Είναι πρόθυμος να μας δείξει κι από κοντά. Φεύγουμε και πάμε στο σημείο της επίθεσης στην οδό Κερκίνης στα Προσφυγικά. Μετά από μία εβδομάδα δεν υπάρχει με γυμνό μάτι ίχνος από αίμα, αλλά ούτε και το καροτσάκι με τα πράγματα που μετέφερε εκείνο το βράδυ. Άγνωστο ποιος το μάζεψε. Ρωτάμε τους γείτονες αν γνωρίζουν κάτι για το περιστατικό. Το ακούν πρώτη φορά και μάλιστα τους ανησυχεί ιδιαίτερα το ότι συνέβη μία ρατσιστική επίθεση στην περιοχή των προσφυγικών. Όπως μου εξηγούν συνεχώς περνούν από τα στενά μηχανάκια και αυτοκίνητα, γι’ αυτό ίσως δεν άκουσαν κάτι. Ο Ashkan εξηγεί ότι φώναξε βοήθεια δύο φορές αλλά μετά του έκλεισαν το στόμα. Οι κάτοικοι των Προσφυγικών μας λένε ότι το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό και θα το συζητήσουν στη συνέλευσή τους.

Φεύγοντας ο Ashkan ανοίγει το πορτοφόλι του και μου δείχνει τη φωτογραφία μιας πολύ όμορφης κοπέλας κι ενός πανέμορφου μικρού αγοριού. Είναι η γυναίκα κι ο γιος του. Ζουν στο Ιράν και δεν τους έχει πει τίποτα για την επίθεση για να μην τους ανησυχήσει: «Κινδύνευε η ζωή μου στο Ιράν γι’ αυτό έφυγα από εκεί. Ήρθα εδώ γιατί νόμιζα ότι είναι Ευρώπη, ότι υπάρχει δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, ότι θα έχω μια πιο ήσυχη και ήρεμη ζωή. Τώρα κάθε φορά που γίνεται σκοτάδι φοβάμαι. Είναι χειρότερη η κατάστασή μου εδώ τώρα, πώς να φέρω και την οικογένειά μου, αλλά και πως να γυρίσω; Δεν ξέρω τι να κάνω. Αν ήσουν στη θέση μου τι θα έκανες; Από την πατρίδα μου έφυγα γιατί εκεί κινδύνευε η ζωή μου και ήρθα εδώ και με μαχαίρωσαν επειδή είμαι μετανάστης. Που να πάω τώρα; Που να πάω να ζητήσω άσυλο;»