Συμμαχία και με το διάολο, αρκεί να μην είναι ντυμένος Παναγία!

Παραθέτουμε δυο άρθρα από την εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς». Το πρώτο το υπογράφει ο Στέλιος Ελληνιάδης και το δεύτερο ο Σωκράτης Ματζουράνης

Συμμαχία και με το διάολο, αρκεί να μην είναι ντυμένος Παναγία!

Απ’ τους φτωχούς τα πήρανε, οι κλέφτες τα φάγανε και τα τρώνε μέχρι τώρα. Κι εδώ μέσα, γεμάτο είναι. Έναν-έναν τους ξέρω. Έναν-έναν...

(Μαρία Κωνσταντινίδου ξενοδοχείο Ατλαντίς, Ηράκλειο Kρήτης, 13 Δεκ.2014)

Πάντα, τα θέματα με τις συμμαχίες είναι δύσκολα και περίπλοκα. Όταν συμμαχείς με κάποιον που oι διαφορές σου είναι θεμελιώδεις και αγεφύρωτες, ξέρεις ότι αυτή η συμμαχία είναι προσωρινή, ορισμένου σκοπού, με ημερομηνία λήξης.  Ότι, αργά ή γρήγορα, όταν ο κοινός αντίπαλος -που σας συσπειρώνει- εκλείψει, οι αγεφύρωτες διαφορές θα αναδυθούν και πάλι στο προσκήνιο. Οπότε, με τέτοιου είδους συμμαχίες, είσαι εξ αρχής επιφυλακτικός, προσεκτικός και σε εγρήγορση. Εάν δεν είσαι, την πατάς, όπως την πάτησε η Αριστερά με τους Εγγλέζους μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα, το 1944•

Συνηθέστερα, όμως, συμμαχείς μ’ αυτόν που έχεις κάποια κοινά σημεία και λιγότερες θεμελιώδεις διαφορές. Και μ’ αυτόν προσπαθείς να τονίσεις τα σημεία ταύτισης και ενδεχομένως να τα σταθεροποιήσεις εξαλείφοντας ή μειώνοντας τις όποιες διαφορές.

Αυτό, εκ πρώτης όψεως, φαίνεται πιο επιθυμητό και πιο βατό, αλλά κι αυτό κρύβει κινδύνους. Γιατί είναι πιο εύκολο να εφησυχάσεις και να υποτιμήσεις τις διαφορές που μπορεί, ειδικά σε περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά, να εγερθούν δριμύτερες και να τιναχτούν όλα στον αέρα. Και είναι, συχνότερα, αυτού του τύπου οι συμμαχίες που οδηγούν σε απογοητεύσεις, οπισθοδρομήσεις και τραγωδίες.

Υπάρχει, επίσης, το αντίτιμο που πληρώνεις για κάθε συμμαχία. Η συμμαχία δεν είναι μόνο κέρδος, είναι και  χασούρα.  Όταν, για παράδειγμα, σου φέρνει ενισχύσεις από άλλες πηγές, αλλά σου αφαιρεί δυνάμεις από το δικό σου χώρο.  Ή πλήττει το κύρος σου.  Ή αλλοιώνει τη φυσιογνωμία σου. Ή λειτουργεί σαν βραδυφλεγής βόμβα στα εντόσθιά σου.

Τα περισσότερα κόμματα της Βουλής παρουσιάζουν εικόνες αποσύνθεσης. Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και  ΑΝΕΛ βρίσκονται σε φάση ξεχαρβαλώματος, ενώ αποσχιστικές τάσεις εκδηλώθηκαν και στη Χρυσή Αυγή. Φυγόκεντρες φράξιες και ατομικές παντιέρες κυματίζουν παντού. Η αποσύνθεση αποτελελεί εσωτερική κατάσταση των κομμάτων αυτών. Και στοιχείο αυτής της αποσύνθεσης είναι και οι 25 βουλευτές που αποχώρησαν από τα κόμματα με τα οποία εξελέγησαν και «ανεξαρτητοποιήθηκαν». Όπως στοιχείο της αποσύνθεσης είναι κι αυτοί που μένουν, αλλά έχουν έντονες ροπές φυγής, διαφοροποίησης ή μετάλλαξης.

Αυτές τις σκέψεις κάνω, παρακολουθώντας τα γεγονότα, αλλά και τις διαδόσεις που κυκλοφορούν για τις πιθανολογούμενες συμμαχίες του ΣΥΡΙΖΑ που εντάθηκαν με την επίσπευση της διαδικασίας εκλογής του νέου Προέδρου Δημοκρατίας.  Σκέψεις, που τροφοδοτούνται όλο και πιο έντονα από τις ερωτήσεις και τις απορίες  φίλων και συμπολιτών που ανησυχούν για τα τεκταινόμενα.  Που θέλουν διακαώς να πάρει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι με επιλογές που θα παραμορφώσουν το χαρακτήρα του και συμβιβασμούς που δεν είναι απαραίτητοι στην πορεία για τη νίκη και, κυρίως, στην προσπάθεια ανασυγκρότησης και ανοικοδόμησης της χώρας.

Για παράδειγμα, τι απάντηση δίνουμε σ’ αυτούς που εναγωνίως ή θυμωμένα ρωτούν: Ποιους εκφράζουν και τι εκπροσωπούν οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ που στήριξαν -λόγω και έργω- τη μνημονιακή συγκυβέρνηση;

Αυτοί που απαξιώθηκαν και εγκαταλείφθηκαν ακόμα και από τους πιο πιστούς φίλους, οπαδούς και ψηφοφόρους τους;  Αυτοί που έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ με βασική αιτία και θέση τη βαθιά και αμετάκλητη αντίθεσή τους στην ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ; Και πώς μπορεί κανείς να τους εμπιστευτεί, ότι με την πρώτη αφορμή, πριν λαλήσει τρις, δεν θα ξεπουλήσουν τη συμμαχία με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο επανειλημμένα έχουν κατηγορηματικά δηλώσει ότι περιφρονούν και απορρίπτουν;

Και πώς θα αντισταθμιστεί η απογοήτευση των μελών, φίλων και υποστηρικτών του ΣΥΡΙΖΑ που απεχθάνονται τους ευλύγιστους ΔΗΜΑΡίτες, που φαίνεται ότι για την ατομική τους επιβίωση είναι διατεθειμένα να κάνουν άλλη μία κωλοτούμπα ολκής, χωρίς ντροπή και χωρίς ειλικρινή έμπρακτη αυτοκριτική; Κι αυτός ο προβληματισμός, αυτή η ένσταση και αντίθεση, δεν αφορά μόνο τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ, που εάν δεν τα διασώσει ο ΣΥΡΙΖΑ θα περιπέσουν δικαίως στην τρύπα της λήθης.  Αφορά όλα τα πρόσωπα εκείνα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εμπίπτουν σ’ αυτούς τους οποίους με το αγωνιώδες  ξέσπασμά της περιέγραψε πολύ παραστατικά η υφάντρια που διέκοψε καταχειροκροτούμενη τον Αλέξη Τσίπρα στο Ηράκλειο της Κρήτης, για να εισπράξει την έμμεση, αλλά σαφή επιδοκιμασία του.

Γιατί περί κλεφτών πρόκειται, όχι απαραιτήτως  χρημάτων, αφού για μια αγωνιστική, αλλά και πονεμένη από θυσίες και απογοητεύσεις, προοδευτική και συνεπή μερίδα του κόσμου, που δεν ενέδωσε και δεν αυτομόλησε, κλέφτες είναι και όσοι διασύρουν, υφαρπάζουν και εκμεταλλεύονται τις αξίες και τα ιδανικά της Αριστερός, αλλά και όσοι καιροσκόποι βρίσκουν ευκαιρία να ξαναβολευτούν, ανταλλάσσοντας ανέξοδα το παλιό τους κοστούμι με ένα καινούργιο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι συμμαχίες θα αποκλείονται φοβικά και επιπόλαια. Κάθε άλλο. Αυτό σημαίνει ότι οι συμμαχίες πρέπει να επιδιώκονται επίμονα και διαρκώς, αλλά ποτέ σε βάρος της ποιότητας, της διαφάνειας και της αξιοκρατίας. Και πρέπει να είναι καθαρές και πειστικές για την ορθότητα και την αναγκαιότητά τους. Όχι πως έτσι θα αποφύγει κανείς εκατό τοις εκατό τα λάθη, αλλά τουλάχιστον θα τα περιορίσει, ειδικά όταν οι επιλογές από μόνες τους εμπεριέχουν περισσότερα αρνητικά από θετικά στοιχεία.

Θα είχε ενδιαφέρον να υπήρχε ένα μέτρο για να μπορεί κανείς να μετρήσει επακριβώς το μέγεθος της ζημιάς που προκάλεσαν στην Αριστερά οι επιλογές τύπου  Γρήγορή Ψαριανού, Ανδρέα Παπαδόπουλου και Πέτρου Τατσόπουλου, αλλά και -το χειρότερο- σε βάρος της κοινωνίας και της χώρας.

Θέλει πολύ μεγάλη προσοχή η υπόθεση των συμμαχιών. Και  πρέπει, πρώτα και πάνω απ’ όλα, να συντελούνται στη βάση, στην κοινωνία. Έτσι, δυνάμωσε και  ανορθώθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, από τα κάτω. Προσωπικά, πιστεύω, ότι η εντιμότητα, η συνέπεια και η ειλικρίνεια, το ήθος και η αξιοπρέπεια, είναι πιο ευδιάκριτες και πιο αξιόπιστες αξίες από την αριστερή ταμπέλα που φοριέται κατά περίπτωση.

Και νομίζω oτι οι προοδευτικοί πολίτες δεν απορρίπτουν εύκολα κάποιον μόνο και μόνο γιατί ήταν σε κάποια φάση στο ΠΑΣΟΚ, ακόμα και σε Ν.Δ. ή ΑΝΕΛ. Γιατί οι παραπάνω αξίες που ανέφερα ήταν πάντα το μεγάλο ατού της Αριστεράς, αλλά όχι και αποκλειστικότητα της. Και καλοί χριστιανοί υπάρχουνε και ειλικρινείς σοσιαλδημοκράτες και έντιμοι κεντρώοι ή δεξιοί. Εξάλλου, τελευταία, πιο πολύ από σινιέ αριστερούς την έχουμε πατήσει. Το δίδαγμα είναι να μην κάνουμε τα στραβά μάτια για πρόσκαιρα και αμφίβολα οφέλη ή κέρδη με μεγάλο ρίσκο. Και εκεί που έχουμε δισταγμούς και αντιρρήσεις, ένας δημόσιος διάλογος και ένα εύλογο χρονικό διάστημα δοκιμασίας ποτέ δεν βλάπτει. Για να είμαστε δε σίγουροι ότι με σωστά κριτήρια θα ξεχωρίζουμε τους καλύτερους και δεν θα τους αδικούμε ούτε θα τους εξαιρούμε αβασάνιστα από τις συμμαχίες μας, πρέπει να λειτουργούμε με απόλυτη διαφάνεια, ανοιχτά και ξάστερα. Εξάλλου, και οι εκλογείς που προέρχονται από άλλα κόμματα, δεν θα ήθελαν να ξαναβρούν μπροστά τους, στον ΣΥΡΙΖΑ, φθαρμένους πολιτικούς από τα κόμματα από τα οποία απομακρύνθηκαν απογοητευμένοι έως και αηδιασμένοι. Όλοι είναι υπέρ των συμμαχιών, αλλά όχι με ξεφωνημένους καριερίστες ούτε με αμφίβολης ποιότητας και φερεγγυότητας ενδιαφερομένους, με ή χωρίς γραβάτα.

Αν φύγουν χωρίς να τους διώξουμε, θα ξανάρθουν

Τελικά σχεδόν τα καταφέραμε.
Υπάρχουν τώρα αρκετές πιθανότητες να ξεκουμπιστούν.

Χρόνια τους λέμε να φύγουν κι αυτοί τίποτα.
Ελπίζαμε πως το «κίνημα» κάτι θα καταφέρει, τελικά εμείς δεν τα καταφέραμε με το κίνημα.
Άλλωστε με «Παναγόπουλους» να καθοδηγούν τα συνδικάτα, τι προκοπή να δεις και ποιος να σ’ εμπιστευθεί.. Αργότερα επιχειρήσαμε να επενδύσουμε στην οργή της νεολαίας. Περιμέναμε να δούμε και τα ελικόπτερα να τους παίρνουν, περιμέναμε να γίνει της Χιλής, μα και πάλι τίποτα.

Το μόνο που καταφέραμε, ήταν να καταδικάσουμε τη βία «απ’ όπου και αν προέρχεται».

Η λαϊκή οργή και η αγανάκτηση φούντωναν, το νιώθαμε, το μυρίζαμε, αλλά δυστυχώς δεν θελήσαμε να τις μετατρέψουμε σε ριζοσπαστικές κοινωνικά και πολιτικά δυνάμεις.
Υποσχεθήκαμε νέες  μορφές «λαϊκής συμμετοχής» κι ανακαλύψαμε τις παμπάλαιες «λαϊκές συνελεύσεις» που τις βάλαμε απλά να συνεδριάζουν και τις έρμες τις «πλατείες» που, αφού τις κάναμε «άνω-κάτω» τις καταντήσαμε απλά έρημες.

Και τελικά αντί οι «πλατείες» να διώξουν τη δεξιά πολιτική , εξοβέλισαν τα κόμματα και κυρίως την Αριστερά. Κάποια στιγμή πιστέψαμε πως «σήμερα ψηφίζουμε, αύριο φεύγουν».

Όμως και πάλι απογοήτευση και δυστυχώς ούτε οι καθημερινές μας προσταγές «να φύγετε», ούτε οι προτάσεις μομφής, ούτε η «νομιμότητα» που τους ταράξαμε, κατάφεραν να τους ξεκουμπίσουν.
Με το σήμερα φεύγουν, αύριο φεύγουν, φτάσαμε στον Σταύρο Δήμα και εναποθέσαμε πια όλες μας τις ελπίδες να κρατήσουν τα λάβαρα της ανατροπής τους και της αριστερής πολιτικής -με κορμό βέβαια τον ΣΥΡΙΖΑ-οι κομμουνάροι του Καμμένου και οι μπολσεβίκοι του Κουβέλη.

Ο κυρίαρχος λαός τρομαγμένος στους καναπέδες της απόγνωσης, παρακολουθεί τα παζάρια και τους εκβιασμούς και τις συναλλαγές των εκπροσώπων του, μετρά με αγωνία πόσα «παρών» θα γίνονται κάθε πέντε μέρες «ναι», παρακολουθεί την ξευτίλα που του σακατεύει τη ζωή και τελικά θέλει να φύγουν αλλά δεν θέλει εκλογές. Φόβος και απόγνωση...

Κρατήσαμε το λαό μακριά από την αγωνιστική διαδικασία της διαμόρφωσης των πολιτικών εξελίξεων, προοδευτικών πολιτικών συσχετισμών, μακριά από τη διαμόρφωση της στρατηγικής ενός κόμματος που θέλει να λέει -και σωστά το λέει- πως στόχος του είναι να αλλάξει την κοινωνία, με τελικό στόχο το σοσιαλισμό.

Θελητά ή αθέλητα, του αναθέσαμε το ρόλο της «εξέδρας» κι ας λέμε πως τον θέλουμε στο γήπεδο.
Θελητά ή αθέλητα, τον «οδηγήσαμε» να μας αναθέτει κι αυτό μας βόλεψε.

Δεν πήγαμε να πούμε στο λαό πως αυτά τα όμορφα που του λέμε, δεν γίνονται χωρίς θυσίες, χωρίς αγώνες σκληρούς, χωρίς κατάθεση ψυχής, χωρίς θύματα.

Αφήσαμε τον κόσμο ανενημέρωτο για τις δυσκολίες που έρχονται. Απροστάτευτο, να χαίρεται με τις δημοσκοπήσεις, να οργίζεται με τα μνημόνια, να ενθουσιάζεται με τις ομιλίες μας.
Αφήσαμε μια κοινωνία ιδεολογικά, οργανωτικά και πολιτικά απροετοίμαστη για να στηρίξει μια δύσκολη ταξική αναμέτρηση.

Μια κοινωνία ευάλωτη στο φόβο και την τρομοκράτηση της Δεξιάς, ίσως για να μη τρομάξουμε του νοικοκυραίους, ίσως για ν’ αντιμετωπίσουμε τη θεωρία των δύο άκρων. Κι εμείς αιφνιδιαστήκαμε από την επίθεση του αντίπαλου, γιατί μπροστά στην «ευλυγισία» που επιβάλλει σε μια μελλοντική κυβέρνηση η τακτική των συμμαχιών, ξεχάσαμε τι φόβο και τρόμο, είναι ικανό να προκαλέσει το σύστημα.

Ξεχάσαμε τι τράβηξε η Αριστερά και οι αριστεροί. Μπορεί να γίνουν εκλογές και είναι πιθανόν ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει η πρώτη αριστερή κυβέρνηση.

Όμως με το λαό αφοπλισμένο, ανενημέρωτο θεατή, δεν θα πάει μακριά.

Και τότε να δεις φόβο και πισωγύρισμα