Αποτελεί ανοιχτή πρόκληση για τον ελληνικό λαό η παρουσία και η υπονομευτική δράση προσώπων και «θεσμικών παραγόντων» που «ώλεσαν και δήωσαν» κατά την προηγούμενη περίοδο, συχνά, μάλιστα, ως πρωταγωνιστές, υπηρετώντας πιστά το «μνημονιακό καθεστώς». Όλοι αυτοί οι «παράγοντες» (τραπεζίτες, επικεφαλής μνημονιακών θεσμών, ΜΜΕ, μνημονιακοί θύλακες της κρατικής δομής) συναποτελούν μαζί με τα μνημονιακά κόμματα και το πολιτικό τους προσωπικό ένα είδος «εσωτερικής κυβέρνησης του Μνημονίου» και διαδραματίζουν τον ρόλο της «πέμπτης φάλαγγας» απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση.
Γι' αυτό και το κλασικό, ιστορικό ερώτημα «ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;» επαναδιατυπώνεται στην «εποχή των Μνημονίων» ως ένα κρίσιμο ερώτημα και προς τη σημερινή κυβέρνηση, αφού η πολιτική του βαρύτητα είναι πολιτικά και ιδεολογικά εξίσου σημαντική με την ίδια την έκβαση των διαπραγματεύσεων.
Στον «καιρό των Μνημονίων» η γνωστή μέχρι σήμερα δομή της διαπλοκής μεταξύ τραπεζικού συστήματος, πολιτικής εξουσίας, ΜΜΕ και επιχειρηματικών συμφερόντων μετεξελίχθηκε και αναδιαμορφώθηκε σε μια δυαδική εξουσία που διαπέρασε και τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό, ένα τμήμα του οποίου λειτουργεί και σήμερα ως το «μακρύ χέρι» της γερμανικής ελίτ και της χρηματοπιστωτικής δομής.
Όταν η «τρόικα» «εισέβαλε» απευθείας στα υπουργεία δεν απέβλεπε μόνο στην απαξίωση και την εξαχρείωση των υπουργών. Ταυτόχρονα, μέσω της άμεσης επικοινωνίας της με ένα τμήμα της ανώτερης γραφειοκρατικής - κρατικής δομής, διαμόρφωσε ένα δίκτυο μνημονιακής παρέμβασης και «αποικιοποίησε» επιτελικές δομές της δημόσιας διοίκησης και του κρατικού μηχανισμού, εγκαθιστώντας χειραγωγήσιμους μνημονιακούς «θύλακες». Αυτό συνέβη και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, όπου ο κ. Φούχτελ, ως ντίλερ συμφερόντων, «έκλεινε δουλειές» με «πρόθυμους» τοπικούς άρχοντες, αλλά επεκτάθηκε και σε κρίσιμους τομείς, όπως οι υποδομές, ο τομέας της Υγείας (όπου η προμήθεια γερμανικού υλικού είναι μια σοβαρή «μπίζνα») αλλά και ο τομέας των «ιδιωτικοποιήσεων» και των επιχειρήσεων δημοσίου συμφέροντος.
Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε, βεβαίως, την περίπτωση του τραπεζικού συστήματος, που έχει περάσει εξ ολοκλήρου στην εξουσία της ΕΚΤ - δηλαδή της γερμανικής ελίτ. Η πλήρης «αυτονόμηση» του χρηματοπιστωτικού συστήματος το μετέτρεψε σήμερα σε εργαλείο πολιτικής πίεσης και άσκησης εκβιασμών κατά της ελληνικής κυβέρνησης, ενώ πρόσωπα που υπηρέτησαν με ζήλο το μνημονιακό καθεστώς κατέχουν και σήμερα περίοπτες θέσεις εξουσίας, επιδιδόμενα, μάλιστα, στο έργο της υπονόμευσης, αφού η νομιμοποιητική τους Αρχή δεν βρίσκεται στην Ελλάδα, αλλά στο Βερολίνο και τη Φρανκφούρτη. Εξέχουσα περίπτωση αυτή του Γιάννη Στουρνάρα.
Και η διαπλοκή θέλει τον Γερμανό της
Ποια είναι συνεπώς η σημερινή δομή των διαπλεκόμενων - μνημονιακών συμφερόντων; Θα μπορούσαμε να διακρίνουμε δύο ομόκεντρους -και συνδεόμενους μεταξύ τους- κύκλους. Στην «εξωτερική» περιφέρεια υπάρχει η γνωστή δομή της διαπλοκής, το «τρίγωνο της αμαρτίας», αποτελούμενο από τους τραπεζίτες, τους εργολάβους και ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και το πολιτικό προσωπικό, το οποίο σταδιακά κατά την τελευταία εικοσαετία ενσωματώθηκε στο κύκλωμα της διαπλοκής. Ο «εσωτερικός» κύκλος είναι καθαρό, γνήσιο δημιούργημα της τελευταίας πενταετίας. Πρόκειται για το πλέγμα «εσωτερικής κατοχής», ένα είδος άτυπης πλην ισχυρής δομής εξουσίας, που καθοδηγείται πλήρως από τη γερμανική ελίτ και την τραπεζική ολιγαρχία.
Κύρια δομή διαμεσολάβησης μεταξύ των δύο αυτών «κύκλων» είναι τα συστημικά ΜΜΕ. Αγωνίζονται αφενός να σώσουν την παραδοσιακή δομή της διαπλοκής ώστε να συνεχίσουν να ασκούν πολιτική και οικονομική εξουσία, ενώ ταυτόχρονα προπαγανδίζουν ως «κεκράκτες» τις θέσεις, τα συμφέροντα, τα εκβιαστικά μηνύματα της γερμανικής ελίτ, νομιμοποιώντας και στηρίζοντας παράλληλα τους φορείς της «εσωτερικής κατοχής». Τα ΜΜΕ εγκαταλείπουν έτσι τον παραδοσιακό ρόλο των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους (L. Althusser) και μετατρέπονται σήμερα σε ιδεολογικούς μηχανισμούς της αγοράς και της κατοχικής εξουσίας.
Όσο ευνοϊκά κι αν εξελιχθούν οι διαπραγματεύσεις, η ελληνική κυβέρνηση κι ο λαός μας δεν πρόκειται να προχωρήσουν μπροστά, αν δεν αντιμετωπίσουν αποφασιστικά, τόσο σε πολιτικό όσο και σε θεσμικό και ιδεολογικό επίπεδο, τα «καρκινώματα» αυτά. Γιατί η «πέμπτη φάλαγγα» είναι ακόμα πιο επικίνδυνος αντίπαλος από τον ίδιο τον επίσημο εχθρό...
Δημοσίευση σχολίου