Τις λεπτομέρειες αυτού του τεράστιου σκανδάλου της παρακολουθούμε στο τηλεοπτικό ρεπορτάζ καθώς και τις ανούσιες διαβεβαιώσεις του προέδρου της ΦΙΦΑ Γιοζέπ Μπλατέρ ότι υπάρχουν οι μηχανισμοί για να γίνει αυτοκάθαρση στην Παγκόσμια Ομοσπονδία.
Παραμύθια της Χαλιμάς. Στα πλαίσια του βρόμικου παιχνιδιού αυτών που διευθύνουν και κατευθύνουν αυτό το λαϊκό άθλημα –και σε ένα βαθμό αναμενόμενες αφού κάποια στιγμή οι εσωτερικές τους αντιπαραθέσεις σταματάν να είναι ελεγχόμενες- είναι οι αποκαλύψεις που γίνονται σήμερα. Το βασικό ερώτημα είναι απλό: Ποιος ελέγχει το ποδόσφαιρο όπως και τις αστικές κυβερνήσεις σήμερα; Η απάντηση αυτονόητη. Οι πλουτοκράτες. Οπότε η δυσωδία της αστικής τάξης που αποπνέει κάθε ενέργεια της θα άφηνε ανεπηρέαστη και αυτή την λαϊκή δραστηριότητα που στην ουσία είναι μια «θρησκεία χωρίς απίστους» όπως είναι και ο τίτλος ενός καταπληκτικού βιβλίου του Νίκου Μπογιόπουλου και του Δημήτρη Μηλάκα;
Το ποδοσφαιρικό κατεστημένο συνδέεται πλέον αναπόσπαστα με την ολιγαρχία, την πολιτική εξουσία, τον τζόγο, τα στημένα παιχνίδια, το ξέπλυμα μαύρου χρήματος και το νεοφασιστικό κίνημα, έγραφε σε κείμενο του ο Στέλιος Ελληνιάδης στον «Δρόμο της Αριστεράς» και αυτή είναι η αλήθεια με ότι συνεπάγεται αυτή η διαπίστωση.
Αλλωστε δεν γνωρίζουμε ποια είναι και η κατάσταση που επικρατεί στην χώρα μας; Ένα απόσπασμα από άρθρο του Ν. Μπογιόπουλου τα λέει όλα:
Εδώ και 35 χρόνια επαγγελματικού ποδοσφαίρου, η πολιτική που ακολουθείται (και) στο ποδόσφαιρο «παράγει» διάφορα «διαμάντια»: «Χοντρούς», «Περίεργους», «Αγαπούλες», «μπάρμπα-Θωμάδες», «Ρίνγκο», «Κοκαλιάρηδες», «Τίγρεις» και «Κάου-μπέους». Δεν πρόκειται για ονόματα μαφιόζικων συμμοριών στο Σικάγο, αλλά για προσωνύμια, - χαριτωμένα παρατσούκλια, ευυπόληπτων παραγόντων που κατά καιρούς διοικούν και ελέγχουν το ελληνικό ποδόσφαιρο...
Τι τρέχει λοιπόν; Τι είδους παιχνίδι είναι αυτό που παρακολουθούμε με τους μεν να κατηγορούν τους δε ως «νονούς» και εγκεφάλους «εγκληματικών συμμοριών», ή και ως ηθικούς αυτουργούς σε απόπειρες ανθρωποκτονιών; Τι είδους παιχνίδι είναι αυτό που, πίσω από τη βιτρίνα του ποδοσφαίρου, το παρασκήνιο μιλάει για ένα κλωτσοσκούφι εξουσίας που περιλαμβάνει από μπίζνες, λιμάνια και αρπαγή χρυσοφόρων δημόσιων οργανισμών μέχρι κρατικό χρήμα, μηντιακά συγκροτήματα και προσυμφωνημένες «αποκρατικοποιήσεις»;
Όλα αυτά συνιστούν τις πολλές όψεις της αθλιότητας, της εξαχρείωσης, της ατομικής και οπαδικής αλλοτρίωσης, της μπίζνας που ονομάζεται «επαγγελματικό ποδόσφαιρο». Και που δεν θα μπορούσε παρά να παίζεται -μέσα και έξω από τα γήπεδα- σύμφωνα με τους κανόνες, τα ήθη και τις μεθόδους που επικρατούν σε μια κοινωνία και σε ένα σύστημα που έχει ως θεότητα τον «ανταγωνισμό».
Αυτή η κοινωνία, που στα γήπεδά της παίζεται το επαγγελματικό ποδόσφαιρο των Ανωνύμων Εταιρειών με τα τρανταχτά επώνυμα των ΥΙΡ και των μεγαλομετόχων, δεν είναι παρά η κοινωνία που ελέγχεται από κατά καιρούς ανταγωνιζόμενους πετρελαιάδες-προέδρους, αντιπαρατιθέμενους τραπεζίτες-προέδρους, «εμπόλεμους» εφοπλιστές-προέδρους, βιομηχάνους-προέδρους, μιντιάδες-προέδρους. Ενίοτε από την παρέα δεν λείπουν και οι πρόεδροι-θαμώνες του Κορυδαλλού...
Το ποδόσφαιρο -ειδικά σε μια χώρα όπου η σαπίλα ξεπερνάει τη σαπίλα της Δανιμαρκίας- δεν θα μπορούσε παρά να επιλέγεται ως προνομιούχος αρένα για τα σαρκοφάγο και τα πιράνχας του συστήματος.
Δημοσίευση σχολίου