Του Αντώνη Μπρούμα*
Η ιστορία έχει πολλές στροφές και όλα είναι πιθανά. Αν όμως πάρουμε την εκδοχή ότι η κυβέρνηση αυτή συνεχίζει να πορεύεται -με ή χωρίς την εσωκομματική της αντιπολίτευση- εφαρμόζοντας το τρίτο μνημόνιο, τότε δεν θα είναι της Αριστερός αλλά βαθιά νεοφιλελεύθερη. Δεν υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη μέσα στα μνημόνια. Υπάρχουν ιδιωτικοποιήσεις και κοινωνική διάλυση. Οτιδήποτε άλλο υποτιμά τη νοημοσύνη μας.
Εμφανίστηκε, ωστόσο, ένα επιχείρημα περί παραμονής μιας τέτοιας κυβέρνησης στην εξουσία που δεν είναι αριστερή και δεν ξεπερνά έναν στενό ορίζοντα διαχείρισης, ούτε απευθύνεται σε αριστερούς ή στο λυσσώδες 62% του ΟΧΙ και τις κοινωνικές εκρήξεις που αυτό εγκυμονεί, αλλά απευθύνεται σε κοινωνικά στρώματα, τα οποία η κυβέρνηση θέλει να προσελκύσει ως ψηφοφόρους με όρους διαλεκτικής σχέσης, στρώματα που θα διατηρούν ή θα ενισχύουν τις συντηρητικές τους αντιλήψεις.
Το επιχείρημα αυτό το συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο ο Νίκος Παππάς: «Στο πλαίσιο λοιπόν της συμφωνίας το ερώτημα είναι αν χρειάζεται μια κυβέρνηση που μπορεί να χτυπήσει τα κακώς κείμενα της φοροδιαφυγής, της διαπλοκής και της διαφθοράς ή αν πρέπει να υπάρξει παλινόρθωση του χρεοκοπημένου πολιτικού προσωπικού».
Είναι σαφές πως το σιδερένιο πλαίσιο της συμφωνίας του τρίτου μνημονίου δεν θα αμφισβητηθεί από αυτή την κυβέρνηση, αν μείνει ως έχει. Δίνεται όμως μια υπόσχεση στον κόσμο που τη στήριξε, για να συνεχίσει να τη στηρίζει: θα πατάξουμε τη διαφθορά. Γιατί; Γιατί είμαστε αδιάφθοροι.
Αν και λόγω ένταξης στους κοινωνικούς αγωγές θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει η αναδιανομή του πλούτου και όχι η πάταξη της διαφθοράς, δύο αντεπιχειρήματα για το ότι ακόμη κι αυτό δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί: Πρώτον, η συντριβή της διαπλοκής ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου