Το δεύτερο κείμενο είναι του Ζαχαρία Ρουστάνη και αναφέρεται στις καταδίκες του Νίκου Μαζιώτη και των μελών του Επαναστατικού Αγώνα καθώς και για την δίκη της «Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς».
Το κακό μήνυμα μιας δικαστικής απόφασης
Της Κ. Κούνεβα
Οφείλω να ομολογήσω ότι με ξάφνιασε η απόφαση του Εφετείου. Αλλά, όπως βλέπω από τις αντιδράσεις, ξάφνιασε το ίδιο πολλούς. Ιδιαίτερα όσους είχαν συμμετάσχει στο συγκινητικό κίνημα συμπαράστασης, τον Δεκέμβριο του 2008, όταν δέχθηκα την επίθεση.
Είχαμε μια πρωτόδικη απόφαση που, μέσα από τη δική μου υπόθεση, έβαζε κάποιο φραγμό στη σκληρότητα της εργοδοσίας. Γιατί το νόημα της πρώτης απόφασης ήταν αυτό: όταν ο εργοδότης με τους μηχανισμούς του δημιουργεί κλίμα διωγμού και πραγματικού πολέμου εναντίον ενός εργαζόμενου για τη συνδικαλιστική του δράση, όπως για χρόνια έκανε η ΟΙΚΟΜΕΤ σε βάρος μου, τότε ο εργοδότης έχει ευθύνη για ό,τι συμβεί στον εργαζόμενο αυτό. Είναι σαν να έχει οπλίσει το χέρι του δράστη της επίθεσης, έστω κι αν αυτός δεν έχει εντοπιστεί. Η απόφαση είχε μεγάλη συμβολική σημασία για όλους τους εργαζόμενους που δουλεύουν σε ακραίες συνθήκες επισφάλειας και τρομοκρατίας, ειδικά στα εργολαβικά συνεργεία της καθαριότητας ή της φύλαξης, καθώς και για τους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους που έχουν γεμίσει τράπεζες, εταιρείες κινητής τηλεφωνίας και άλλες.
Το Εφετείο ανέτρεψε αυτή την απόφαση και τη θετική επίδραση που είχε στις διεκδικήσεις των εργαζομένων. Οφείλω να προσβάλω την απόφαση αυτή στο ανώτατο δικαστήριο. Όχι για μένα. Το ζήτημα δεν είναι πια προσωπικό, είναι κοινωνικό και πολιτικό. Εγώ έχω δικαιωθεί με πολλούς τρόπους από την κοινωνία, Η συμπαράσταση και η εμπιστοσύνη που μου έδειξε είναι η καλύτερη δικαστική απόφαση. Το οφείλω στους εργαζόμενους που εργάζονται ακόμη στις ίδιες ακραίες συνθήκες εκμετάλλευσης και εκφοβισμού, απλήρωτοι για μήνες, μερικές φορές ανασφάλιστοι ή με ελλιπή ένσημα. Γιατί η απόφαση του Εφετείου δίνει ένα πολύ κακό μήνυμα. Εμφανίζει την εργοδοσία πανίσχυρη και τους εργαζόμενους ανίσχυρους, ακόμη και μπροστά στη Δικαιοσύνη.
Βεβαίως, η Δικαιοσύνη είναι ένας θεσμός που πρέπει να εμπνέει στους εργαζόμενους εμπιστοσύνη ότι θα βρουν το δίκιο τους όταν τη χρειάζονται, αλλά δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, σε μια αγορά εργασίας που έχει μετατραπεί κυριολεκτικά σε ζούγκλα, ιδιαίτερα μετά τις παρεμβάσεις που έχουν γίνει από τα Μνημόνια, με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Δυστυχώς, τα φαινόμενα εργοδοτικής αυθαιρεσίας που τότε, πριν από 8 χρόνια, προσπαθούσα και εγώ μέσα από το συνδικάτο μου, την ΠΕΚΟΠ, να αντιμετωπίσω, σήμερα έχουν γίνει θλιβερός κανόνας.
Επομένως, όσο καλή πρόθεση κι αν έχει η Δικαιοσύνη να προστατεύσει τους εργαζόμενους, αν δεν αποκατασταθεί η ελευθερία και το κύρος των συλλογικών συμβάσεων, αν δεν θεσπιστούν κανόνες σεβασμού των εργατικών δικαιωμάτων και δεν δημιουργηθούν ισχυροί μηχανισμοί ελέγχου, οι εργαζόμενοι θα μένουν εκτεθειμένοι στην αυθαιρεσία των εργοδοτών, στη σκληρότητα και τη βία των εργασιακών σχέσεων.
_____________
Καταστολή του Δικαίου!
Του Ζαχαρία Ρουστάνη
Ενα χρόνο μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου για τις φυλακές το περιβόητο «προοδευτικό βήμα» που θα 'δίνε «αξία και Βάση στα δικαιώματα των κρατουμένων», παραμένει γράμμα κενό...
Μόλις προχθές το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων της Αθήνας, που εδρεύει στις... φυλακές Κορυδαλλού, επέβαλε ισόβια και 129 χρόνια κάθειρξη στον Νίκο Μαζιώτη, για τη βομβιστική επίθεση έξω από την Τράπεζα της Ελλάδος, τη συμπλοκή στο Μοναστηράκι και ληστείες τραπεζών, χωρίς να εφαρμόσει το γράμμα του νόμου περί δημοσιότητας της δίκης και χωρίς να τηρήσει το ιερό, από καταβολής Δικαίου, δικαίωμα του κατηγορουμένου να έχει υπεράσπιση, λόγω της συνεχιζόμενης απεργίας των δικηγόρων...
Στη δε υπόθεση απόπειρας απόδρασης μελών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, δύο από τους κατηγορούμενους, η Αθηνά Τσάκαλου και η Εύη Στατήρη, δεν μπορούν να παρευρεθούν στη δίκη τους, επίσης στις φυλακές Κορυδαλλού, λόγω... περιοριστικών όρων που τους έχουν επιβληθεί κατά την αποφυλάκισή τους! Οι συνήγοροι υπεράσπισης έχουν κάνει αλλεπάλληλα αιτήματα στην έδρα να συμβάλει στο να μπορούν να παραστούν, αλλά το προεδρείο δηλώνει... αναρμόδιο.
Πριν από λίγες μέρες, πέθανε στο κατ' ευφημισμόν Νοσοκομείο Κρατουμένων Κορυδαλλού ένας κρατούμενος ισοβίτης με ποσοστό αναπηρίας 80% που έφερε βηματοδότη και αντιμετώπιζε βαριά πνευμονολογικά και καρδιολογικά προβλήματα. Το Συμβούλιο Εφετών Πειραιά, παρά τον σχετικό νόμο που ισχύει γι' αυτό το ποσοστό αναπηρίας, είχε απορρίψει την αίτησή του για αποφυλάκισή. Η περιβόητη «αποσυμφόρηση των φυλακών» -όπως φαίνεται- προωθείται και με αποφυλάκιση λόγω θανάτου...
Την περασμένη Βδομάδα 21 νεαροί παραπέμφθηκαν στον ανακριτή με την κατηγορία της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης, όπως προέκυπτε αποκλειστικά από τις συνομιλίες τους στα κινητά τους τηλέφωνα. Η ιδιωτική ζωή, ως φαίνεται, όπως και άλλα στοιχειώδη δικαιώματα του πολίτη, δεν έχει την παραμικρή σημασία για μια εξουσία που φοβάται και τη σκιά της, λόγω των διακεκριμένων ανομιών της εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας...
Δημοσίευση σχολίου