Το τελευταίο χρονικό διάστημα καταγράφεται στο Αιγαίο σοβαρή ένταση στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό, μεταξύ δύο επικίνδυνων αστικών τάξεων με ευρύτερους ιμπεριαλιστικούς στόχους σε Μέση Ανατολή και Αφρική. Ο Νεοοθωμανισμός του Ερντογάν συγκρούεται με το στρατηγικό άξονα του ελληνικού κράτους με Κύπρο-Ισραήλ-Αίγυπτο. Και οι δύο συμμετέχουν οργανικά στους πιο αμείλικτους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς των περιφερειακών συγκρούσεων.
Και οι δύο επιφυλάσσουν ρόλο Αναλώσιμου στους εργαζόμενους λαούς και των δύο ακτών του Αιγαίου.
Στην Ανατολική Μεσόγειο εκδηλώνονται σοβαρές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, που συχνά καταλήγουν σε εμφύλιους πολέμους, προκαλώντας την καταστροφή ολόκληρων κρατών και ποτάμια ανθρώπινης προσφυγικής δυστυχίας.
Το Αιγαίο αναβαθμίζεται γεωστρατηγικά καθώς αποτελεί βασική διέλευση ιμπεριαλιστικών στόλων, διαπλέκεται με τους συνολικούς ενεργειακούς σχεδιασμούς στο γνωστό και ως τρίγωνο του πολέμου (Καύκασος, Β. Αφρική, Μ. Ανατολή), ενώ αποτελεί απέναντι στους μετανάστες τη δολοφονική γραμμή άμυνας της Ευρώπης Φρούριο. Εδώ η Ε.Ε. συγκεντρώνει πλήθος στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων -εθνικών και διεθνικών- για να ορθώσει σιδερένια τείχη και το ΝΑΤΟ επιβεβαιώνει όλα τα δόγματα άμυνας-ασφάλειας που επεξεργαζόταν τις δύο τελευταίες δεκαετίες.
Τα γεγονότα επομένως στο Αιγαίο αποτελούν, από τη μία, προέκταση των εξελίξεων τόσο στο εσωτερικό της Τουρκίας όσο και στο λεγόμενο Κουρδικό Ζήτημα, με την απόπειρα του καθεστώτος Ερντογάν να επιβεβαιώσει τον ηγεμονικό περιφερειακό ρόλο και την είσοδο της χώρας στο κλαμπ των ισχυρών. Από την άλλη, τα ίδια γεγονότα εμφανίζονται ως απόπειρα «εξαγωγής» της ελληνικής κρίσης με περιφερειακή επιθετικότητα του ντόπιου κεφαλαίου. Η ελληνική άρχουσα τάξη διεκδικεί μερίδιο από την λεία, προσφέροντας στρατεύματα-βάσεις-διευκολύνσεις σε κάθε βάρβαρη εκστρατεία, και ταυτόχρονα επιχειρεί να διασφαλίσει (τόσο εντός όσο και εκτός) τους όρους του επόμενου γύρου ανάπτυξης.
Όλος αυτός ο σκληρός ανταγωνισμός προφανώς εμπεριέχει ταυτόχρονα και τις ελληνοτουρκικές αντιθέσεις σχετικά με τη μοιρασιά του Αιγαίου (σύνορα, υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ κλπ), η οποία αποτέλεσε τα τελευταία χρόνια διακύβευμα της μυστικής διπλωματίας από τους λαούς. Κανείς, βέβαια, δεν παρακάμπτει το γεγονός ότι είναι εξίσου σημαντικό να καθοριστεί το αντικείμενο, οι όροι και η στιγμή των διαβουλεύσεων για τον όποιο συμβιβασμό.
Ελλάδα και Τουρκία, μπορεί να συνεργάζονται αρμονικά σε ΝΑΤΟ και Frontex, στον πόλεμο κατά των μεταναστών, στις διεθνείς στρατιωτικές ασκήσεις και στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, φυσικά και επιδιώκουν μια «αμοιβαία επωφελή» «συμφωνία κυρίων» σχετικά με τα «εθνικά» τους επίδικα και τις ζώνες επιρροής τους.
Είναι βέβαιο, όμως, ότι τέτοιες συμφωνίες θα κλειστούν πάνω στα πτώματα και των δύο λαών, που θα κληθούν να γίνουν μπάτσοι, ανθρωποφύλακες, μισθοφόροι ή κρέας στα κανόνια του σκληρού πόκερ τους.
Αυτή, εξάλλου, είναι και η βαθύτερη ενότητα των δύο κρατών: η ενότητα απέναντι στον «πραγματικό εχθρό», τον εσωτερικό «εχθρό-λαό».
Στο εσωτερικό, λοιπόν, η μονοδιάστατη εθνικιστική προβολή της Τουρκικής Επιθετικότητας και του Αναθεωρητισμού από την καθεστωτική προπαγάνδα και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ -σα να μην έχει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά ο Άξονας μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ, Αιγύπτου- αποσκοπεί να κρύψει το ιμπεριαλιστικό περιεχόμενο της ελληνικής επιθετικότητας με επίδικο τον έλεγχο του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου.
Οι εξωτερικοί τσαμπουκάδες και οι πολεμικοί τυχοδιωκτισμοί των δύο χωρών στη Νοτιανατολική Ευρώπη οδηγούν σε ανώτερο επίπεδο τον κοινωνικό πόλεμο που διεξάγεται ήδη στο εσωτερικό τους.
Η προβολή των «εθνικών κινδύνων» και των «εθνικών δικαίων» επιχειρεί να συνδέσει την επίθεση στις εργατικές τάξεις και των δύο χωρών με τις συνολικές στρατηγικές επιλογές των αστικών τους τάξεων.
Στην Ελλάδα είναι τα Μνημόνια, το αντιασφαλιστικό και φορολογικό έκτρωμα, η βιαιότητα εναντίον των προσφύγων, το τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων στο όνομα της παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Στην Τουρκία είναι η σκληρή εκμετάλλευση ντόπιων και ξένων εργαζόμενων στα κάτεργα της βιομηχανίας και ο σκληρός εμφύλιος πόλεμος, τόσο εναντίον των Κούρδων όσο και της Αριστεράς.
Είναι ο μοναδικός τρόπος για να παραχθούν ευρείες κοινωνικές στοιχίσεις και να επιβληθεί σκληρή εθνική πειθαρχία (ταξική εκεχειρία), είτε στο όνομα του φόβου είτε στο όνομα του εθνικισμού. Πάντα, όμως, κάτω από τη σημαία των κρατικών στοχεύσεων.
Στο πάλκο, λοιπόν, όλος ο εθνικιστικός θίασος: οι μεγαλο-δημοσιογράφοι της Λίστας Λαγκάρντ και της «αυλής του Σουλτάνου», όλα τα μνημονιακά κόμματα, «να αγωνιούν» για βραχονησίδες την ίδια ώρα που ιδιωτικοποιούν, επιχειρηματικοποιούν και ξεπουλούν τα πάντα, διαλύοντας σχολεία, νοσοκομεία, πανεπιστήμια.
Ο ίδιος ο ΥΕΘΑ Π. Καμμένος παζαρεύει την πώληση των φιλέτων της ακίνητης περιουσίας των Ενόπλων Δυνάμεων αξίας πολλών δις.
Γνωστοί οι αγοραστές: τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού αστικού κόσμου, αυτοί που κέρδισαν από την Κρίση των Ιμίων, από τους πολέμους και τις αγορές όπλων, από τα Σκάνδαλα του Χρηματιστηρίου και του Βατοπεδίου. Την ίδια ώρα αποκαλύπτεται το πώς μας σώζουν από την χρεωκοπία, αυτοί που μας οδήγησαν εδώ: Σύμφωνα με την έρευνα, από τα δάνεια 86,9 δις ευρώ πήγαν στην εξόφληση παλαιών χρεών, 52,3 δις για εξόφληση τόκων και 37,3 δις στις τράπεζες. Το συμπέρασμα είναι αποκαλυπτικό: μόνο 9,7 δισ., δηλαδή λιγότερο από το 5% μπήκαν στον προϋπολογισμό - σα να λέμε ήταν προς όφελος των πολιτών.
Εμείς το λέμε ανοιχτά:
Δεν υπάρχει για μας κανένα εθνικό συμφέρον. Δεν υπάρχει, λοιπόν, τίποτα να υπηρετήσουμε και για αυτό να θυσιαστούμε. Δεν Πολεμάμε για τα συμφέροντα τους. Το παρόν και μέλλον μας καθορίζεται μόνο με όρους ενός ανεξάρτητου εργατικού διεθνιστικού κινήματος, με τους κοινούς αγώνες της εργατικής τάξης εναντίον της αντεργατικής πολιτικής, της κρατικής τρομοκρατίας και των πολεμικών τυχοδιωκτισμών. Το περιεχόμενο του αγώνα μας καθορίζεται μόνο από την ανατροπή των αστικών κυβερνήσεων σε Ελλάδα-Τουρκία.
Στην εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, ήδη υπάρχει η εποχή των ταραχών.
Σε αυτή την αντιφατική εποχή, ανατέλλει και η νέα ελπίδα των κοινωνικών αγώνων σε Κομπάνι και Γαλλία, στις εξεγέρσεις «του ψωμιού» και των κοινωνικών εκρήξεων από τον Δεκέμβρη του 2008 ως τις αραβικές εξεγέρσεις και τους εργατικούς αγώνες, από την περιφέρεια ως τις καπιταλιστικές μητροπόλεις.
Τώρα, επομένως, όσο ποτέ είναι αναγκαίο να γίνουμε εμείς ο κίνδυνος της ανατροπής. Είναι ο καιρός να εμφανιστεί η καλύτερη παράδοση του εργατικού και αντιπολεμικού κινήματος: η διαρκής δυνατότητα μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε ταξικό.
Να κάνουμε το Αυτονόητο, όπως έκαναν οι αγωνιζόμενοι λαοί σε κάθε ιστορική περίοδο όταν αρνήθηκαν εργάτες να στρέψουν τα όπλα εναντίον εργατών.
Όταν διεκδίκησαν «Ψωμί-Γη-Παιδεία-Ειρήνη»:
Να στρέψουμε τα όπλα εναντίον των εκμεταλλευτών και καταπιεστών μας, των κυβερνήσεων και των αστικών τάξεων, διεκδικώντας όχι απλώς την έξοδο από την Ε.Ε., το ΕΥΡΩ και το ΝΑΤΟ, αλλά την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, την κοινωνική απελευθέρωση.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Δημοσίευση σχολίου