Οι εκλογές ως αναγκαία συνθήκη δεν συνιστούν ταυτόχρονα και την ικανή συνθήκη για τη διασφάλιση της δημοκρατίας, πολλώ δε μάλλον το εκάστοτε σύστημα με το οποίο διεξάγονται οι εκλογές.
Αν η απλή αναλογική αποτελούσε πανάκεια, τότε δεν θα βλέπαμε 50 χρόνια -με απλή αναλογική- να κυβερνούν την Ιταλία οι Κράξι και Αντρεότι.
Αν το πλειοψηφικό ήταν το ασφαλές έδαφος οικοδόμησης της λεγάμενης σταθερότητας, τότε πώς εξηγείται ότι το εγχώριο πολιτικό σύστημα τις ρηγματώσεις του από το 2012 με πλειοψηφικό τις υπέστη;
Το είδος της σταθερότητας που θέλουν οι μεν, καθώς και το είδος της αναλογικής που θέλουν οι δε, όσο και το πώς και πότε κάποιοι αλλάζουν θέσεις σαν τα πουκάμισα, δεν υπαγορεύεται ούτε από αρχές ούτε από δημοκρατική ευαισθησία. Από το μεράκι τους για την εξουσία καθορίζεται. Και από τη διάθεσή τους να χειριστούν κατά το δοκούν τούς ανά περίοδο συσχετισμούς.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ λάτρευε την απλή αναλογική, αφενός ο νόμος του θα ήταν πράγματι απλή αναλογική (δηλαδή χωρίς πλαφόν), αφετέρου θα τον είχε φέρει από τον περασμένο Ιανουάριο και δεν θα έβαζε στην πάντα τις «αρχές» του για να εκμεταλλευτεί το μπόνους τον Σεπτέμβριο.
Η Ν.Δ. και οι συν αυτής θέλουν «σταθερότητα» αντί «ακυβερνησίας». «Ωραία» διακυβέρνηση να κυβερνιέται ο τόπος με σύστημα όπου η μία ψήφος πιάνει για «δύο» και η άλλη για καμία. Πάλι καλά που η «σταθεροποιητική» ψήφος τους δεν συμπεριλαμβάνει -όπως παλιά- και εκείνη των «δέντρων».
Δημοσίευση σχολίου