Ο ξεπεσμός μιας χώρας που έβγαλε έναν Σεφέρη, έναν Ελύτη...

Του  Κώστα Καίσαρη (από sentragoal.gr)

Τo έχω πει πολλές φορές, αλλά δεν γίνεται διαφορετικά. Το πόσο σε πνίγει και σε σκάει όλη αυτή η διάχυτη σαχλαμάρα. Για μεγάλη σαχλαμάρα μιλάμε. Τεράστια. Σε όλα τα επίπεδα. Κάθετα και οριζόντια. Ο τόπος που έχει βγάλει τους μεγαλύτερους ποιητές, να έχει ξεπέσει στη φτήνια. Και δεν χρειάζεται να φτάσεις σε υψηλά επίπεδα, σε Σεφέρη και Ελύτη. Που πας να γράψεις Σεφέρης, δηλαδή και μόλις του πατήσεις Σεφέρ... το μηχάνημα από μόνο του σου βγάζει Σεφερλής. Χρειάζεται κάτι παραπάνω για να γίνει κατανοητό το μέγεθος του ξεπεσμού;

Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να μνημονεύσει κανείς τους μεγάλους ποιητές. Ενας Νίκος Γκάτσος φτάνει. Από τους νεότερους, ένας Αλκης Αλκαίος. Εγινε τις προάλλες η συναυλία στο Ηρώδειο. Παρά το γεγονός ότι υπήρχαν ειδικοί λόγοι για να ήμουν παρών, δεν πήγα. Και εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι είχα εκατό-μηδέν δίκιο. Και δεν είναι μόνο ότι δεν μπορείς να βλέπεις τον καιροσκόπο Μικρούτσικο. Πρώτη σειρά ο Κουρουμπλής και ο εργατολόγος ο Μητρόπουλος.

«Τα άγια τοις κυσί». Σαν κι αυτούς που κάθε Κυριακή φοράνε τα καλά τους και πηγαίνουνε στην εκκλησία. Οταν η καθημερινότητά τους, ολόκληρή τους η ζωή, είναι βουτηγμένη στο ψέμα και στην υποκρισία. Ετσι και οι μαϊμού αριστεροί στυλ Κατρούγκαλος και σία. Δήθεν ότι έχουν την ευαισθησία να εκτιμήσουν και να τιμήσουν τις καλλιτεχνικές αξίες. Ενας Αλκης Αλκαίος, που κανείς πλην των δικών του ανθρώπων και των φίλων του δεν είχε δει και δεν είχε ακούσει. Επειδή ο πνευματικός άνθρωπος δεν έχει καμία ανάγκη τον δημόσιο λόγο. Μιλάει με το έργο του. Και μόνο. Στην τηλεόραση βγαίνουν και μιλάνε οι έμποροι και οι πραματευτάδες. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις: Ο Μάνος Χατζιδάκις. Με γλώσσα όμως που τσάκιζε κόκαλα. Οχι σαχλαμαράκιας σαν τον Σαββόπουλο. Με αφορμή, λοιπόν, τον Αλκη Αλκαίο, θυμήθηκα μια κουβέντα ενός εκ των αξιόλογων της εποχής μας.

Του πολυσχιδούς (γλεντζέ, φιλόλογου, συγγραφέα, τραγουδιστή, συνθέτη, ποιητή, στιχουργού) και μερακλή σε όλα όσα καταπιάνεται Θωμά Κοροβίνη: «Ενας άνθρωπος έχει αξία όταν το έργο του είναι μεγαλύτερο από τη φήμη του». Τεράστια κουβέντα. Με βαρύτητα μεγατόνων. Ποιος ξέρει τι έχει γράψει ο Γκάτσος; Ελάχιστοι. Κι ας τραγουδάνε όλοι τους στίχους του. Ποιος ξέρει τι έχει ζωγραφίσει ο Παρθένης; Τον Αλέξανδρο Παρθένη ξέρουνε, το ομορφόπαιδο, που χώρισε με την Κατερίνα Θάνου. Κι έτσι φτάνουμε στο σήμερα. Στον Γρήγορη Αρναούτογλου. Στην εκπομπή του, με καλεσμένη την Αντωνία Καλλιμούκου. Δηλαδή ο Κυριακού πλήρωσε την καρότσα ενός τριαξονικού φορτηγού γεμάτη πεντοχίλιαρα για να πάρει την άδεια, για να κάνει εκπομπή ο Αρναούτογλου; Και να φωνάζει σήμερα την Αννα, αύριο τον Τράγκα και μεθαύριο την Εφη Θώδη; Ποια είναι η Αντωνία Καλλιμούκου που δικαιούται να έχει δημόσιο λόγο; Τι έχει κάνει; Ποιο είναι το έργο της; Πέρα από τα του δεσμού της με κάποιον Μισόκαλο, υπάρχει κάτι άλλο; Κάπως έτσι, λοιπόν, η μία σαχλαμάρα πέφτει απάνω στην άλλη και κυλάνε.

Το ασήμαντο να γίνεται σημαντικό και το τίποτα κάτι. Οτι σε καθημερινή βάση διασταυρώνουν τα ξίφη τους η Ραχήλ Μακρή με τη Μαρία Μπεκατώρου. «Και δυο αυγά Τουρκίας». Οτι σε ανάλογη σκληρή μάχη επιδίδονται ο τέως μάνατζερ της Τζούλιας και νυν δημοσιογράφος, Μενέλαος Φουρθιώτης, με τον τέως υπουργό Παύλο Χαϊκάλη. Οτι ο έκπτωτος περιφερειάρχης Πανίκας Ψωμιάδης είναι άνεργος και ψάχνει για μεροκάματο. Και γιατί δεν πάει για κλόουν σε τσίρκο; Οτι ο πρωθυπουργός Αλέξης με τον Μακαριότατο Τζερόνιμο θα κάνουν κοινή εμφάνιση στον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου, στον Αγιο Ευστράτιο. Οπως έχει πει ο Αλη Πασάς στην κυρά Φροσύνη «ανάγκα και θεοί πείθονται». Οτι ο πλέον διάσημος δερματολόγος και βουλευτής των ΑΝΕΛ, Θανάσης Παπαχριστόπουλος, διατυμπανίζει από του βήματος της Βουλής «δεν μπήκα στην πολιτική για να πλουτίσω». Αν το έλεγε κάποιος σαν επιχείρημα στη φυλή των Μάου Μάου ότι «εγώ δεν ήρθα στην Αφρική για να πλουτίσω», θα τον βάζανε στο καζάνι, θα τον μαγειρεύανε και θα τον τρώγανε για μεσημεριανό. Οταν το λες στους Ελληνες, σε ψηφίζουνε και σε βγάζουνε βουλευτή. Αυτά.

Το μεγαλύτερο όπλο του δημοσιογράφου είναι η ατζέντα του 

Και μιας και μιλάμε για σαχλαμάρες, έπεσε το μάτι μου σε μια ανάρτηση του Κώστα Αρβανίτη. Για την αποχώρησή του από το ραδιοσταθμό «Κόκκινο», λόγω της μεταγραφής του στο κανάλι του Ιβάν. Λότζικο. Το μεγαλύτερο όπλο του δημοσιογράφου είναι η ατζέντα του. Οποιος έχει τη δυνατότητα να μιλάει απευθείας με τον πρωθυπουργό κι όλα τα υψηλά κλιμάκια της εξουσίας, είναι περιζήτητος. Είτε έχει είτε δεν έχει την ιδιότητα του τζουρναλίστα. Φεύγοντας, λοιπόν, ο εν λόγω Αρβανίτης από το «Κόκκινο», το κομματικό ραδιόφωνο του ΣΥΡΙΖΑ, έγραψε μεταξύ άλλων: «Κόκκινο για πάντα, κόκκινο παντού, venceremos». Καταρχήν, τι μανία είναι αυτή που έχουνε εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ με το κόκκινο; Ντε και καλά να αποδείξουν ότι είναι αριστεροί; Κόκκινο είναι και το χρώμα του Πανηλειακού. Εχει καμία σχέση η ομάδα του Πύργου με την Αριστερά, το Κίνημα και τους κοινωνικούς αγώνες; Κι αυτή η σαχλαμάρα με το venceremos πού κολλάει; Δεν έχουνε νικήσει ήδη; Δεν κυβερνάνε; Δεν έχουνε γίνει πρωθυπουργοί και υπουργοί; Δεν διορίζονται και δεν διορίζουν; Δεν κλείσανε τους ολιγάρχες, όπως κοκορευόταν ο Τσίπρας, για τρία μερόνυχτα στα μπουντρούμια; Εχουνε πάθει ομαδική άνοια και το έχουνε ξεχάσει;

Οι μουσικοί του δρόμου δίνουν χρώμα στη ζωή των πόλεων 

Τo αγαπημένο τραγούδι των μουσικών του δρόμου είναι η Μαρίνα του Ρόκο Γκρανάτα. Εύθυμο, μελωδικό και αλέγκρο. Σου τραβάει την προσοχή. Γι' αυτό και αντέχει εδώ και εξήντα τόσα χρόνια. Οι μουσικοί του δρόμου δίνουν χρώμα στη ζωή των πόλεων. Εκεί που περπατάς δηλαδή, ν' ακούς ένα βιολί να παίζει. Δυο τσιγγάνους μ' ένα ακορντεόν και μια πασαβιόλα. Κάποιες φορές ολόκληρη μπάντα. Είτε πρόκειται για νεαρούς από μουσικά σχολεία είτε για ηλικιωμένους ή νέους άνεργους μουσικούς, που παίζουν και τραγουδάνε. Τελευταία φορά που πήγα στο Μόναχο, αφορμής δοθείσης, ένας πλανόδιος μουσικός έπαιζε και τραγούδαγε τη Μαρίνα κι έμαθα το εξής εκπληκτικό: Για συγκεκριμένα πόστα στις πλατείες της πόλης, ο δήμος κάνει οντισιόν.

Ακούει όσους θέλουν να παίξουν, κρίνει τις ικανότητες και το ρεπερτόριό τους κι ανάλογα αποφασίζει, αν θα τους δώσει άδεια ή όχι. Σωστό. Δεν γίνεται σε καθημερινή βάση να γρατζουνάει μια κιθάρα ένας αντιαισθητικός καραγκιόζης. Στην Ελλάδα, τι γίνεται; Η τελευταία πατέντα είναι να τους συλλαμβάνουν. Οπως το λέω. Να τους μπουζουριάζουνε και να τους τυλίγουν σε μια κόλλα χαρτί για επαιτεία! Με βάση έναν νόμο του Μεταξά! Επειδή ο κόσμος αφήνει κάποια νομίσματα στο καπέλο που έχουν εναποθέσει μπροστά τους. Το φαινόμενο, σύμφωνα με καταγγελία του Δημήτρη Ζερβουδάκη, ευδοκιμεί στον δήμο Θεσσαλονίκης. Μιλάμε για βαρβαρότητα. Κι από μια αριστερή (υποτίθεται) κυβέρνηση. Αυτή είναι η σχέση τους με την καθημερινότητα και τον πολιτισμό. Κοινωνίες και πόλεις που ξεπέφτουν και καταρρέουν, ενοχλούνται δήθεν από τους μουσικούς του δρόμου. Ντροπή.