Το σύνθημα είναι γραμμένο στον Κεραμεικό, γειτονιά που έχει εξελιχθεί σε χώρο διασκέδασης ενός σημαντικού κομματιού νεολαίας. Από αυστηρά πολιτική άποψη, το ερώτημα που θέτει είναι αφελές.
Φυσικά και εκδικείται η αστική δημοκρατία. Γιατί -όπως κάθε δημοκρατία- είναι ένα ταξικό σύστημα διακυβέρνησης. Και η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, ακόμα και η πιο δημοκρατική, δεν είναι παρά δικτατορία της αστικής τάξης, όπως έλεγε ο Μαρξ. Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με όσους είναι ορκισμένοι εχθροί της. Για εκείνους που αμφισβητούν το μονοπώλιο της βίας τους κράτους της, είναι ανελέητη. Και επιλέγει να τους χτυπήσει με όλα τα μέσα. Να δημιουργήσει μια «υγειονομική ζώνη» γύρω απ' αυτούς, να τους απομονώσει, να τους χτυπήσει με παραδειγματικό τρόπο, για να μην τους «πλησιάζει» κανείς, ακόμα και σε επίπεδο προσωπικών σχέσεων.
Θύμα αυτής της τακτικής είναι η Ηριάννα, όπως υπήρξε προηγουμένως και ο σύντροφός της. Ομως, η πολιτική αφέλεια του συνθήματος είναι συγγνωστή. Γιατί υπηρετεί έναν ευγενή σκοπό. Και δείχνει ότι ο καφκικός εφιάλτης της Ηριάννας έχει ευαισθητοποιήσει ευρύτερα στρώματα. Αυτή η ευαισθητοποίηση είναι που μπορεί να την οδηγήσει έξω από τη φυλακή και σε μεταγενέστερο χρόνο στην αθώωση από το δικαστήριο του δεύτερου βαθμού.
Η απουσία αυτής της ευαισθητοποίησης, αποτέλεσμα της επιλογής να γίνει η δίκη «στα κρυφά» (ενδεχομένως με τη βεβαιότητα της απαλλαγής), άφησε την Ηριάννα εντελώς αβοήθητη, εύκολο θύμα στα χέρια του δικαστικού μηχανισμού, που λειτούργησε ως ρομφαία της αστικής δημοκρατίας. Η εκτίμηση «να μην επιβαρύνουμε πολιτικά μια ποινική υπόθεση, για να μη θυμώσουμε τους δικαστές» αποδείχτηκε λαθεμένη. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Παρά τη θέση της Ηριάννας, η υπόθεση αυτή ήταν πολιτική εξαρχής και έτσι έπρεπε να αντιμετωπιστεί.
ΥΓ. Εκτός από την Ηριάννα, υπάρχει και δεύτερος καταδικασμένος στην ίδια ποινή, φυλακισμένος και αυτός. Με την ίδια ανυπαρξία στοιχείων. Το ότι ακόμα δεν έχουμε αρχίσει να μιλάμε γι' αυτόν δεν είναι δικό μας λάθος ή παράλειψη…
Δημοσίευση σχολίου