Να γράψουμε δυο πράγματα με το όνομα τους, γιατί τις τελευταίες δυο μέρες αρκετή μπουρδολογία κυκλοφόρησε σε έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο σχετικά με την δικαστική απόφαση που απαλλάσσει τον αναρχικό – κομμουνιστή Τάσο Θεοφίλου από την κακοστημένη σκευωρία που έστησαν σε βάρος του οι κατασταλτικοί μηχανισμοί.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Η εξουσιαστική κάστα των δικαστών έχει μια άλλη σχέση διαχρονικά απέναντι στην πολιτική εξουσία. Αυτή η συντεχνία, διαχρονικά αισθάνεται παντοδύναμη και θεωρείται βασικός πυλώνας του αστικού καθεστώτος, ενώ δεν κλήθηκε ποτέ να λογοδοτήσει για αποφάσεις της που καταστρέφουν ζωές πολιτών, αλλά και ενός ολόκληρου λαού.
Τα μέλη που την απαρτίζουν δεν αισθάνονται τον κίνδυνο ότι θα πρέπει να «απολογηθούν» για τις όποιες αποφάσεις λαμβάνουν –όπως π.χ οι δικαστές στην Ισπανία όταν δρούσε η οργάνωση GRAPO στις δεκαετίες ’80 και ’90- ενώ και κάποιες καραμπινάτες λαμογίες τους που σπάνια βλέπουν το φως της επικαιρότητας της τρώει στο σκοτάδι.
Και αναφερόμαστε από την συμμετοχή τους σε παραδικαστικά κυκλώματα μέχρι την περίπτωση ενός ανώτατου δικαστή για τον οποίο αποκαλύφτηκε ότι ήταν παιδεραστής –και μάλιστα στο ίδιο το 4χρονο παιδί του-. Η ιστορία αυτού του τύπου γνωστή. Μετά από μια σειρά αναβολών, γίνεται η δίκη του κατά την οποία οι συνάδελφοι του τον καταδικάζουν με αναστολή. Δεν μένει ούτε μια μέρα φυλακή και το αποκορύφωμα είναι ότι συνεχίζει κανονικά να ασκεί τα καθήκοντα του ως δικαστής και να κρίνει τις τύχες και τις ζωές ανθρώπων.
Μόλις δυο μέρες πριν επίσης, ο «Αρειος Πάγος» τους εκδίδει φετφά ότι «η συστηματική καθυστέρηση στις πληρωμές εργαζομένων δεν συνιστά βλαπτική μεταβολή της εργασιακής σχέσης»! (Εχεις δουλειά, χρειάζεται και να πληρώνεσαι;).
Επιβεβαιώνουν δηλαδή αυτό που λέει στην ανακοίνωση της η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων: «Οι δικαστικοί και εισαγγελικοί λειτουργοί προασπίζονται και περιφρουρούν την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης που αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο για κάθε αδικημένο πολίτη».
Είναι οι ίδιοι δικαστές που κουρελιάζοντας τους δικούς τους νόμους ζητούν «δηλώσεις μετανοίας» από πολιτικούς κρατουμένους για να τους χορηγήσουν άδειες από την φυλακή.
Και αυτοί οι φορείς της εξουσιαστικής δικαστικής κάστας σαν πυλώνες του καπιταλιστικού συστήματος απολαμβάνουν τα «προνόμια» που τους προσφέρει η συντεχνία τους. Ενώ με τις αποφάσεις τους οδηγούν στα τάρταρα το βιοτικό επίπεδο της εργαζόμενης κοινωνίας και των απόμαχων της δουλειάς, οι ίδιοι εκδίδουν αποφάσεις και το κράτος της κάνει αποδεκτές, με τις οποίες οι ίδιοι βγαίνουν εντελώς αλώβητοι από την καπιταλιστική οικονομική κρίση.
Ας αναφέρουμε μια χαρακτηριστική περίπτωση. Ηταν τέλη Ιούνη του 2014 και τα κυβερνητικά αντιλαϊκά μέτρα διαδέχονται το ένα το άλλο. Αυτή λοιπόν την περίοδο οι δικαστές βγάζουν απόφαση και το ελληνικό δημόσιο τους επιστρέψει αναδρομικά 360.000.000 ευρώ!
Σύμφωνα με δημοσιεύματα αυτής της εποχής η εξέλιξη αυτή ήταν μια «προσυμφωνημένη απόφαση μεταξύ δικαστών και κυβέρνησης προκειμένου να απορρίπτονται αιτήματα κλάδων εργαζομένων που θα επιβάρυναν και θα ανέτρεπαν τις μνημονιακές μας δεσμεύσεις».
Οι δικαστές «αποτελούν τη μοναδική, ίσως, κατηγορία εργαζομένων που αποκαθίστανται οι αμοιβές τους και οι συντάξεις τους στο ύψος που ευρίσκονταν το 2012», ανέφερε ρεπορτάζ εφημερίδας.
Καμιά εντύπωση φυσικά δεν μας κάνει αυτό το γεγονός αφού έχουμε σαν δεδομένο ότι όλες αυτές οι εξουσίες είναι όργανα επιβολής του αστικού κράτους, και είναι επόμενο να είναι αλληλένδετα δεμένες μεταξύ τους και θανάσιμοι εχθροί της εργατικής τάξης και όλων των εκμεταλλευόμενων λαϊκών στρωμάτων.
Αρχικά δεν πρέπει να μας διαφεύγει το απέραντο ταξικό μίσος που έχει η εξουσιαστική κάστα των δικαστών απέναντι σε κάθε τμήμα της κοινωνίας που αμφισβητεί –ή η ίδια θεωρεί ότι αντιπαλεύει- δυναμικά τις επιλογές της καθεστηκυίας τάξης.
Οι αλλεπάλληλες αποφάσεις των τρομοδικείων μας το επιβεβαιώνουν αυτό.
Στην περίπτωση όμως του Τ. Θεοφίλου υπήρξαν δυο καθοριστικοί παράγοντες που συνέβαλλαν ουσιαστικά στο να εκδοθεί έστω και οριακά (3-2) αυτή η αθωωτική απόφαση. Ηταν τόσο κακοστημένη αυτή η ασφαλίτικη σκευωρία σε βάρος του αναρχικού – κομμουνιστή που οι δικαστές δεν είχαν σε βάρος του την παραμικρή ένδειξη να βαφτίζουν απόδειξη για τα όσα του χρέωνε το κατηγορητήριο. Αυτός ήταν και ο λόγος που στο πρόσωπο του Τ. Θεοφίλου αναπτύχθηκε ένα τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης, κάτι που έπαιξε βασικό ρόλο στο να υπάρξει αθωωτική απόφαση.
Το δεύτερο και εξ ίσου σημαντικό είναι ότι η ελληνική κοινωνία μετά από 7 χρόνια βάρβαρου ταξικού πολέμου που δέχεται «βράζει». «Μια σπίθα είναι αρκετή να βάλει φωτιά στον κάμπο», που έλεγε και ο Μάο. Μια ξεκάθαρα φρονηματική δίωξη στον αναρχικό – κομμουνιστή κατηγορούμενο, πέρα απ’ το ότι θα ήταν μια πρώτου μεγέθους πρόκληση απέναντι στον αναρχικό – αντιεξουσιαστικό χώρο κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι αντιδράσεις θα προκαλούσε. Ακριβώς όπως και κανένας δεν μπορούσε να προβλέψει τι θα συνέβαινε τον Δεκέμβρη του 2008 μετά την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Την «ανάγκη φιλοτιμία» δηλαδή έκαναν κάποιοι δικαστές, αθωώνοντας τον Τάσο. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι την «κοινωνική ειρήνη» -άλλη μεγάλη συζήτηση κι αυτή- που υπάρχει φαινομενικά, μπορεί ένα τυχαίο γεγονός να την τινάξει στον αέρα.
Δημοσίευση σχολίου