Ξανά περί ένοπλης μειοψηφικής βίας με αφορμή μια προκήρυξη της "Ομάδας Λαϊκών Αγωνιστών"

Του Γ. Γ.

«Ο ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός δεν μπορεί παρά να είναι έργο της κινητοποιημένης και οργανωμένης κοινωνίας. Η δράση του αντάρτικου πόλης δεν μπορεί να νοηθεί σε αντίθεση με τη λαϊκή κινητοποίηση, ανεξάρτητα και αποκομμένα από αυτήν. Αν δεν υπάρχει λαϊκή στήριξη στο αντάρτικο σχέδιο, αναπόφευκτα αυτό οδηγείται στην αποτυχία. Ο αγώνας δεν μπορεί να είναι καθαρά στρατιωτικός. Χρειάζεται να είναι πολιτικοστρατιωτικός».

Δημήτρης Κουφοντίνας.

Η ένοπλη πάλη δεν είναι πανάκεια, δεν είναι η μοναδική απάντηση στη κοινωνική υποδούλωση. Είναι όμως αναπόσπαστο τμήμα του συνολικού σχεδιασμού για την αντίσταση στη κατασταλτική επέλαση, την ανταπόδοση της βίας απέναντι στην αστική τάξη που μας ποδοπατά και την προετοιμασία για την μετωπική αναμέτρηση μαζί της.

Η ομάδα μας σε σχέση με τη συγκυρία, επιμένει στη θέση της για την αναγκαιότητα δημιουργίας ενός πολιτικοστρατιωτικού μετώπου. Βάση ενός τέτοιου μετώπου δεν μπορεί να είναι η ιδεολογική ταύτιση, ούτε οι απόλυτες συγκλίσεις σε επιμέρους ζητήματα τακτικής. «Οι λέξεις μας χωρίζουν, οι πράξεις μας ενώνουν» έλεγαν οι Τουπαμάρος προσδίδοντας ένα μετωπικό και πολυσυλλεκτικό χαρακτήρα στο λαϊκό επαναστατικό κίνημα.

Η ένοπλη πάλη, χωρίς την κινηματική και λαϊκή υποστήριξη δεν μπορεί να ευδοκιμήσει, παρά μόνο να ευτελιστεί ως μια ''προσωπική'' αντιπαράθεση με το καθεστώς. Με αυτό το δεδομένο, η δράση της ομάδας μας διεκδικεί, πέρα από το να αποδείξει ότι το σύστημα είναι τρωτό και ετοιμόρροπο, την ανάδειξη της ένοπλης αντιπαράθεσης ως άμεσο και επίκαιρο εργαλείο στα χέρια του κινήματος. ... Ώστε να δημιουργηθεί ένα μαζικό-κοινωνικό αντάρτικο, ένα ενιαίο πολιτικοστρατιωτικό μέτωπο ως δύναμη ικανή να αναχαιτίσει τη μνημονιακή λαίλαπα.

Απόσπασμα από προκήρυξη της «Ομάδας Λαϊκών Αγωνιστών» όταν αναλάμβανε την ευθύνη  για την ένοπλη επίθεση που είχε πραγματοποιήσει  στις 14 Γενάρη 2013, στα κεντρικά γραφεία της Νέας Δημοκρατίας στη λεωφόρο Συγγρού.

Σαφώς και δεν υποτιμάμε οποιαδήποτε κατάκτηση των καταπιεσμένων, ακόμα κι όταν αυτή εμφανίζεται στο ήδη ναρκοθετημένο και δομικά εχθρικό νομικό εποικοδόμημα, μιας και η κάθε (έστω και μικρή) νίκη στο πεδίο του Δικαίου αποτελεί αποκρυστάλλωση σε νομική μορφή της αδιάκοπης ταξικής πάλης.
Πρέπει να περιφρουρούμε την κάθε κατάκτηση και όχι να την υποτιμάμε επειδή παίζουμε εκτός έδρας, στο γήπεδο του εχθρού.
Από την άλλη, όμως, ο φετιχισμός της νομιμότητας που διαχέει ύπουλα το δηλητήριό του στις λαϊκές μάζες, αποτελεί εμπόδιο στην ανάπτυξη του ταξικού κινήματος και πρέπει να αντιμετωπιστεί με αποφασιστικότητα ως εχθρός.
Όχι μονάχα επειδή κινείται εντός της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας, αλλά κι επειδή σαμποτάρει στην πράξη τα ταξικά μας συμφέροντα, σκορπώντας σε πρώτο βαθμό ειρηνιστικές αυταπάτες και φρούδες ελπίδες και στο τέλος απογοήτευση και παραίτηση.

Οι εκμεταλλευόμενοι μονάχα με τη δίκαιη λαϊκή αντιβία και τη συλλογική τους ανυπακοή μπορούν να απαντήσουν στην καταιγιστική βία που δέχονται. Μονάχα η ταξική οργάνωση και η έμπρακτη αμφισβήτηση του κρατικού μονοπωλίου στη βία μπορεί να σταθεί πραγματικό ανάχωμα στη μνημονιακή καταιγιστική επίθεση. Οποιαδήποτε ελπίδα ανάθεσης είναι αποπροσανατολιστική και εχθρική και πρέπει να χτυπηθεί ιδεολογικά και πολιτικά.

Τα παραπάνω περιέχονται σε ένα μακροσκελέστατο και καλά δομημένο κείμενο με ο οποίο η «Ομάδα Λαϊκών Αγωνιστών» αναλαμβάνει την βομβιστική ενέργεια που έκανε πρόσφατα στο Εφετείο Αθήνας.

Με ερέθισμα το κείμενο που δημοσιεύτηκε στο indymedia θέλουμε να επαναλάβουμε κάποιες σχετικές πάγιες θέσεις μας:

«Βλέπετε, οι άνθρωποι που έχουν δύναμη, μόνο ένα πράγμα ξέρουν και καταλαβαίνουν: τη βία».

Νόαμ Τσόμσκι, από το βιβλίο του Understanding Power, του 2002.

Το ζήτημα είναι ποιος ασκεί την βία, απέναντι σ’ αυτούς «που έχουν δύναμη» και με ποιο τρόπο.

Για τους κομμουνιστές είναι ξεκάθαρη η απάντηση. «Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη. Και οι μεμονωμένες τρομοκρατικές ενέργειες μπορούν και πρέπει να φέρουν όφελος μόνο όταν βρίσκονται σε στενή και άμεση σύνδεση με το μαζικό κίνημα». Β.Ι.Λένιν - (Απαντα, τ.40, σελ. 312).

Λαϊκή αντι-βία, απέναντι στο κράτος και στους μηχανισμούς του μπορεί να πρέπει να υπάρχει ακόμα και αν δεν βρισκόμαστε σε επαναστατικές καταστάσεις αρκεί αυτές να «βρίσκονται σε στενή και άμεση σύνδεση με το μαζικό κίνημα» όπως λέει ο Λένιν. Δεν πρέπει δηλαδή οι επαναστάτες, οι κομμουνιστές, να έχουν σαν ευαγγέλιο την παραλυτική αστική νομιμότητα.

Από κει και πέρα να επαναλάβουμε ότι θεωρούμε τις οργανώσεις ένοπλης μειοψηφικής βίας μέρος του επαναστατικού κινήματος, τα άτομα που συμμετέχουν σ’ αυτές συντρόφους, άσχετα αν δεν συμφωνούμε στον τρόπο δράσης τους.

Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι ο ελληνικός λαός ποτέ δεν ένιωσε να κινδυνεύει από την δράση αυτών των οργανώσεων. Άλλη είναι η βία που απειλεί όλη την ελληνική κοινωνία και όχι τα επιλεγμένα χτυπήματα των οργανώσεων μειοψηφικής ένοπλης βίας. Και αυτή είναι η βία της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Μιας βίας που δεν έχει ενόχους, δεν δικάζεται από κανένα δικαστήριο και οι δράστες της είναι οι εγκληματίες του λευκού κολάρου που υπηρετούν και στηρίζουν το απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα. 

Εμείς, απ' την αρχή έχουμε προσπεράσει αντιλήψεις συνωμοσιολογικού χαρακτήρα που πάντα πίσω από τέτοιες οργανώσεις «ανακαλύπτουν», «προβοκάτορες», «μυστικές υπηρεσίες» κ.λ.π.

Αυτή την στιγμή έχουμε δεκάδες πολιτικούς κρατούμενους. Μπορεί κανένας να ισχυριστεί ότι η 17Ν, ο ΕΛΑ ή ο Επαναστατικός Αγώνας και η Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς ήταν δημιουργήματα ή είχαν διαβρωθεί από μυστικές υπηρεσίες;

Επειδή  όλοι αυτοί οι δημοσιολόγοι, δεν θέλουν να δώσουν απάντηση στο ερώτημα  ποιο είναι το κίνητρο που κάνει νέους ανθρώπους να ρισκάρουν την ίδια τους την ζωή ή στην καλύτερη περίπτωση γ’ αυτούς να σαπίσουν τα υπόλοιπα χρόνια τους στα κάτεργα μιας φυλακής, εντασσόμενοι σε μια οργάνωση μειοψηφικής βίας,  αναμασούν τις παπαριές κάποιων καθεστωτικών κομμάτων, περί "προβοκατορολογίας".