Μόνο από δήμους της Αττικής οι «οικιστικές πυκνώσεις» που έχουν δηλωθεί κατά τη διαδικασία κατάρτισης των δασικών χαρτών ξεπερνούν τις 103.000 στρέμματα. Πολλοί θα επιλέξουν την εύκολη εξήγηση: για όλα φταίμε εμείς οι ίδιοι, που χτίζουμε αυθαίρετα που κλείνουμε με μάντρες την πρόσβαση στη θάλασσα, που λαδώνουμε τον έφορο και τον πολεοδόμο, που «μαζί τα φάγαμε»...
Με κάθε σεβασμό, αλλά η κουλτούρα του ρουσφετιού δεν είναι αυτοφυής. Καλλιεργήθηκε από τους πολιτικούς που εκποιούν το κράτος στους ψηφοφόρους με αντάλλαγμα να το κατέχουν οι ίδιοι.
Θεμελιώνουν την ισχύ τους στη δυνατότητα να διανέμουν -αυτοί και όχι κάποιοι άλλοι- προνόμια, προσοδοφόρες θέσεις και αξιώματα.
«Τα πλάγια μέσα δεν αποτελούσαν πια την παράβαση των κανόνων, αλλά τον μόνο δυνατό τρόπο λειτουργίας τους, δεν συνεπέφεραν την άρση του συστήματος, αλλά του παρείχαν μια δικλείδα ασφαλείας όποτε πάθαινε εμπλοκή. Το “ρουσφέτι” είχε την πρόσθετη γενική ιδιότητα να εξειδικεύει και να εξατομικεύει το κάθε πρόβλημα και την κάθε λύση, έτσι ώστε η μακρόπνοη συλλογική συσπείρωση με σκοπό την ανοικτή και έννομα θεμελιωμένη προάσπιση συλλογικών συμφερόντων έχανε την έλξη της στα μάτια των άμεσα ενδιαφερομένων» έγραφε ο διανοητής Παναγιώτης Κονδύλης, αρχές του 1990, στο εμβληματικό έργο του «Η καχεξία του αστικού στοιχείου στη νεοελληνική κοινωνία και ιδεολογία».
Ετσι, τα περισσότερα κτίσματα που έκοψαν το νήμα της ζωής τόσων ανθρώπων είχαν νομιμοποιηθεί (ή θα νομιμοποιηθούν) με τους νόμους που ψήφισαν αυτοί οι οποίοι δεν έχουν ευθύνες σήμερα.
Πηγή: Ξανθή Γούναρη - "Documento"
Δημοσίευση σχολίου