Όταν άρχισε η οικονομική και πολιτική κρίση, όλοι περίμεναν να γεννηθεί το νέο στη θέση του ΠΑΣΟΚ που έσβηνε. Κάποιοι πίστεψαν ότι αυτό μπορούσε να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλοι ότι μπορούσε να δημιουργηθεί μια νέα κεντροαριστερά. Οκτώ χρόνια μετά, η χώρα δεν έχει πάει ούτε βήμα μπροστά, αντιθέτως μοιάζει να επέστρεψε 30 χρόνια πίσω, τότε που οι εξελίξεις συνέβαιναν στο σαλόνι του Λιβάνη. Η Συμφωνία των Πρεσπών εξακολουθεί να πρωταγωνιστεί στην πολιτική επικαιρότητα και να επηρεάζει τις πολιτικές εξελίξεις.
Ο Αλέξης Τσίπρας εκτιμά ότι έχει κερδίσει ήδη πολλά, αλλά τον λογαριασμό θα τον κάνει αργότερα. Το πιο σημαντικό για εκείνον είναι ότι χάρη στην αποφασιστικότητά του να περάσει τη Συμφωνία, κέρδισε ακόμα μεγαλύτερη υποστήριξη από την Ουάσινγκτον και το Βερολίνο, που διαπίστωσαν εγκαίρως ότι κανένας άλλος Έλληνας πολιτικός δεν θα τα είχε καταφέρει.
Αυτό δεν είναι, όμως, το μοναδικό κέρδος. Με αφορμή τη Συμφωνία των Πρεσπών (επανα)προσέγγισε τους προερχόμενους από την ίδια κομματική μήτρα της πάλαι ποτέ Ανανεωτικής Αριστεράς (μετά «εκσυγχρονιστές» και τώρα «κεντροαριστερούς»), οι οποίοι είχαν απομακρυνθεί λόγω του ριζοσπαστικού και αντιμνημονιακού χαρακτήρα που είχε υιοθετήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. «Μπορεί να μην πρόκειται για πλατιές λαϊκές μάζες, δίνεται όμως η εικόνα ότι στον ΣΥΡΙΖΑ έρχεται κόσμος και αυτό θα μας δώσει έναν αέρα νίκης, τώρα που βγάλαμε από πάνω μας τη "ρετσινιά" της συνεργασίας με τον Καμμένο» έλεγε πρόσφατα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει πολύ βαριά και επικίνδυνα χημικά, όπως αυτά που είχε χρησιμοποιήσει η κυβέρνηση Παπαδήμου στους «Αγανακτισμένους», τα οποία τότε χαρακτήριζε έγκλημα και δεσμευόταν ότι θα καταργήσει τη χρήση τους (στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες δεν χρησιμοποιούνται). Η Συμφωνία των Πρεσπών, όμως, έχει και κόστος για τον Αλέξη Τσίπρα.
Σοβαρό προβληματισμό και κριτική προκάλεσε και η ανεξέλεγκτη δράση ακροδεξιών και χρυσαυγιτών –ακόμα και υπόδικων– την περασμένη Κυριακή που πραγματοποιήθηκε το συλλαλητήριο, οι οποίοι δρούσαν μπροστά στα ΜΑΤ χωρίς να συλληφθούν.
Ο προβληματισμός εντάσσεται σε έναν συνολικότερο για την εν γένει χαλαρή και ήπια αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής, με την τεράστια καθυστέρηση απόδοσης δικαιοσύνης και τη δίκη που βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη.
Ο Αλέξης Τσίπρας ετοιμάζει το πλάνο του με ορίζοντα Οκτωβρίου, καθώς, παρά τα όσα λέγονται, δεν επιθυμεί καθόλου να πάει σε πρόωρες εκλογές, αλλά, αν στο τέλος του Μαρτίου δει ότι η διαφορά με τη ΝΔ μπορεί να διευρυνθεί σε βάρος του μετά τις ευρωεκλογές, δεν αποκλείεται με βαριά καρδιά να το κάνει. Για την ώρα, στο Μαξίμου επιμένουν ότι η πραγματική διαφορά με τη ΝΔ είναι γύρω στο 3% και «όταν σε λίγο ξεχαστεί το Μακεδονικό», η κατάσταση θα αλλάξει υπέρ τους. Μετά την ολοκλήρωση των εκκρεμοτήτων της Συμφωνίας, θα αρχίσει η διαδικασία μεταμόρφωσης του κόμματος. Οι αποφάσεις έχουν ληφθεί από τον ίδιο, άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ένα αρχηγικό κόμμα που απλώς επικυρώνει τις αποφάσεις του προέδρου του και δεν έχει καμία σχέση με την παλιά, περίφημη πολυφωνία του. Έχει μεγάλη σημασία, πάντως, για τον Τσίπρα η Συμφωνία των Πρεσπών να περάσει με τη μεγαλύτερη δυνατή υποστήριξη και όχι απλώς με το οριακό 151.
Ο Τσίπρας επιδίωξε και πέτυχε την αριθμητική αντικατάσταση των βουλευτών των ΑΝ.ΕΛ. που έφυγαν, ώστε να διατηρήσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η κυβέρνησή του όμως είναι πλέον μια κυβέρνηση μειοψηφίας, καθώς στηρίζεται μόνο στο 35% του ΣΥΡΙΖΑ. Βασική του πολιτική επιδίωξη είναι η τμηματική απορρόφηση του ΚΙΝ.ΑΛ.
Το πρώτο βήμα έγινε με το φλερτ στον Γιώργο Παπανδρέου που υπάρχει καιρό τώρα. Κυβερνητικοί παράγοντες αφήνουν να κυκλοφορεί ως πληροφορία ότι στο Μαξίμου υπάρχουν σκέψεις να του προταθεί η θέση του επιτρόπου στην Ε.Ε., αλλά λίγοι στοιχηματίζουν ότι όταν έρθει η ώρα θα το κάνει. Έτσι παίζεται όμως το πολιτικό παιχνίδι εδώ και καιρό. Ήδη υπάρχουν δυο-τρία στελέχη, από αυτά που είχαν πάει στον Γιώργο Παπανδρέου, που συζητάνε την ένταξή τους στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Επιδίωξη του Τσίπρα είναι να απορροφήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, γι' αυτό τελευταία έχουν πέσει οι τόνοι της κριτικής, τόσο ως προς τον Γ. Παπανδρέου όσο και ως προς τον Κώστα Σημίτη, τον οποίο πιέζουν, μέσω πρώην συνεργατών του, να κάνει κάποια δημόσια δήλωση για τη Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά ως τώρα δεν δείχνει να ανταποκρίνεται.
Παρότι η διαδικασία συγχώνευσης του παλιού ΠΑΣΟΚ (ατομικά) με τον ΣΥΡΙΖΑ προχωράει, η πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ., Φώφη Γεννηματά, αντιστέκεται, παρά τις πιέσεις που δέχεται, τόσο από Ευρωπαίους όσο και από οικονομικούς παράγοντες της χώρας που της ζητούν να στηρίξει τον Αλέξη Τσίπρα. «Η Φώφη γνωρίζει ότι αν το κάνει πριν από τις εκλογές, θα είναι με όρους παράδοσης και θα χάσει το κόμμα. Γι' αυτό προτιμά την όποια διαπραγμάτευση με τον Τσίπρα να την κάνει μετά τις εκλογές» αναφέρουν στελέχη του κόμματός της. «Αν δεν υπάρξει αυτοδυναμία, ο ρόλος του ΚΙΝ.ΑΛ. θα είναι πολύ κρίσιμος» τονίζουν.
Τις εποχές της παντοδυναμίας του Ανδρέα Παπανδρέου, ο στενός του συνεργάτης Αντώνης Λιβάνης ήταν το πρόσωπο γύρω από το οποίο είχε καλλιεργηθεί ο μύθος ότι καθόριζε τα πάντα στο παρασκήνιο. Πολλά στελέχη του τότε ΠΑΣΟΚ προσπαθούσαν να κερδίσουν την εύνοιά του για να προωθήσουν την πολιτική τους καριέρα. Το σπίτι του Αντώνη Λιβάνη, όπου γίνονταν πολλές συναντήσεις με πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες της χώρας, ήταν το μέρος όπου όλοι τους ήθελαν να βρεθούν τη δεκαετία του '80.
Ποιος το περίμενε ότι το 2019 θα συνωστίζονταν στο σπίτι του και τα στελέχη της «Ριζοσπαστικής Αριστεράς» που μέχρι πρότινος κατήγγελλαν το ΠΑΣΟΚ ως παλιό και διεφθαρμένο, το οποίο θα τελείωναν;
ΥΓ.: Μία από τις σημαντικές ειδήσεις των ημερών που πέρασε απαρατήρητη είναι ότι το ελληνικό Δημόσιο αποβλήθηκε από τη θέση της πολιτικής αγωγής στη δίκη του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου (που καθυστερεί απίστευτα), ώστε να διεκδικήσει αποζημίωση. Η ζημιά του Δημοσίου από το σκάνδαλο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου υπολογίζεται στα 500 εκατομμύρια ευρώ και αφορά μη εξυπηρετούμενα δάνεια που δόθηκαν σε επιχειρηματίες (Κοντομηνάς, Λαυρεντιάδης, Γριβέας κ.ά.) την περίοδο 2006-12, χωρίς να εξασφαλιστούν οι απαραίτητες εγγυήσεις.
Μικρομέτοχοι και Δημόσιο είναι οι χαμένοι, αλλά με την απόφαση αυτή έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν Κοντομηνάς, Λαυρεντιάδης, Ρέστης και Γριβέας. Πιθανόν και κάποιοι από εκείνους που φέρουν την πολιτική ευθύνη και μένουν στο απυρόβλητο.
Δημοσίευση σχολίου