Γίνε λιακάδα μες τη νύχτα.

Της Γιάννας Κούκα

Διάβασα το πρωί ένα άρθρο που έλεγε πως στη Χίο κοντά στον χώρο που στεγάζονται οι πρόσφυγες υπάρχει ένα ύπαιθρο, όμορφο πολύ, που παίζουν τα παιδιά.
Και πήγαν που λες κι οι πρόσφυγες, σ' αυτό το ξέφωτο, έστησαν κάτω μουσαμά κι έκαναν πικνικ.

Και τα παιδιά έπαιζαν στη λιακάδα. Κι ένας εκεί κοντά ενοχλήθηκε και τους πλησίασε και τους είπε να φύγουν αλλιώς θα φωνάξει την αστυνομία. Κι έφυγαν. Τα μάζεψαν κι έφυγαν και τα παιδιά δεν έτρεξαν μες τη λιακάδα.

Κι ύστερα κοιτώ τη φωτογραφία του Μπεχράκη. Του βραβευμένου φωτογράφου. Του ανθρώπου που όλοι ήξεραν. Που ο κόσμος μίλησε για εκείνον. Τη φωτογραφία του ως εργαζόμενος που πήγε να καλύψει σε κάποιο νησί το δράμα των παιδιών που ήθελαν να τρέξουν στη λιακάδα.
Τη φωτογραφία του που εργαζόμενος έπαψε να είναι και βούτηξε στη θάλασσα για να βγάλει το παιδί.
Και κοιτώ την έκφραση του προσώπου του. Του όλο αγωνία προσώπου. Τον τρόμο των ματιών του. Την απελπισία του. Τη λαχτάρα του το χέρι του να μη λυγίσει. Και το παιδί του πέσει στο νερό.

Κοιτώ τη φωτογραφία του και τον τρόπο που τα δάχτυλά του σφίγγουν το σωσίβιο. Ενός παιδιού που πρέπει να τρέξει στη λιακάδα.

Γίνε λιακάδα μες τη νύχτα.