Δικαστές ή καφετζούδες;

Του Γ.Γ.

«Αυτό που μπορώ να διαβεβαιώσω στο όνομα της ιδεολογίας μου και στους ανθρώπους που θα αναλάβουν την ευθύνη χορήγησης της άδειας είναι ότι θα τηρήσω τους όρους που θα μου τεθούν. Είμαι κομμουνιστής και οραματίζομαι έναν διαφορετικό κόσμο, αλλά τα μέσα με τα οποία θα επιτευχθεί ο σκοπός αυτός δεν θα τα συζητήσουμε αυτήν τη στιγμή. Δεν θα μπω σε μια συζήτηση φρονηματικού χαρακτήρα μαζί σας και έχω την εντύπωση ότι αυτό δεν αφορά την άδεια».

Δημήτρης Κουφοντίνας - Ιούνης 2018

Το ελληνικό κράτος, καταδίκασε τον Δημήτρη, με στημένα κατηγορητήρια, στηριγμένα σε «ομολογίες» που υπογράφηκαν στην Εντατική, με ειδικούς νόμους και ειδικά δικαστήρια. Ο ίδιος βρισκόμενος όμηρος του ελληνικού κράτους, πάλεψε για να διεκδικήσει τα αυτονόητα. Αυτά δηλαδή που προβλέπει η "δικιά" τους νομοθεσία. Την ίδια στιγμή επικαλούμενος την ιδεολογία και την συνείδησή του διαβεβαιώνει δημόσια ότι "θα τηρήσω τους όρους που θα μου τεθούν",  όταν είναι να πάρει μια ανάσα από τις φυλακές, με τις άδειες που προβλέπει ο αστικός "νομικός πολιτισμός".

Αυτό όμως δεν σημαίνει απολύτως τίποτα για τους "λειτουργούς" ενός βαθιά ταξικού και πολιτικά ρεβανσιστικού θεσμού που λέγεται "δικαιοσύνη". Αυτό που τους ενδιαφέρει πάνω απ' όλα είναι να εξευτελίσουν τους πολιτικούς αντιπάλους τους αποσπώντας τους "δηλώσεις μετανοίας".

Και σήμερα διαβάζοντας το σκεπτικό με το οποίο το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Βόλου αρνείται να χορηγήσει τακτική άδεια στον Δ. Κουφοντίνα, δεν μπορεί παρά να αγανακτήσεις. Και μάλιστα σε τέτοιο σημείο που να αναρωτιέσαι αν αυτό το Συμβούλιο αποτελούν δικαστές ή καφετζούδες και χαρτορίχτρες. Και το λέμε αυτό γιατί όποιος διαβάσει αυτή την απόφαση διαπιστώνει ότι δεν πρόκειται απλώς για ένα νομικό ανοσιούργημα αλλά για έκδοση δικαστικής απόφασης σε "δίκη προθέσεων". Προθέσεις που αποτελούν εγκεφαλικά κατασκευάσματα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών. 


"Το παρόν Συμβούλιο κρίνει (στο στάδιο προβλεψιμότητας όπου βρίσκεται) ότι βασίμως εκτιμάται ότι υπάρχει: α) σοβαρός κίνδυνος, κατά τη διάρκεια της άδειάς του, ο κρατούμενος να τελέσει και νέες αξιόποινες πράξεις, και να σχεδιάσει και να καθοδηγήσει τις ως άνω αναφερόμενες οργανώσεις, ομάδες και συλλογικότητες του αναρχικού - αντιεξουσιαστικού χώρου, με τις οποίες ο ίδιος δηλώνει «αλληλέγγυος» και εξακολουθεί ακόμη και μέσα από τη φυλακή να διατηρεί ισχυρούς δεσμούς, στην τέλεση και νέων αξιόποινων πράξεων βίας ... ", διαβάζουμε μεταξύ άλλων, στο σκεπτικό άρνησης της άδειας.

Δεν έχει νόημα να απαντήσεις με λογικά και νομικά επιχειρήματα στο ότι οι δικαστές υιοθέτησαν -κάτι αναμενόμενο- την απορριπτική εισήγηση της Εισαγγελίας η οποία επικαλέστηκε το πρωτοφανές "επιχείρημα" περί «μη ηθικής βελτίωσης του κρατουμένου»!

Και δεν έχει να κάνει αυτό μόνο με την στάση των δικαστών εν όψει της πολιτικής αλλαγής.
Ισχύει απόλυτα και η εκτίμηση που έκανε ο αγωνιστής δικηγόρος Κώστας Παπαδάκης: "Η αστική δικαστική εξουσία -επιτρέψτε μου τον όρο δικαιοσύνη να μην τον χρησιμοποιώ διότι αποδίδει μια ηθική και ιδεαλιστική έννοια σε μια εξουσία που είναι η πιο σκληρή και η πιο αυταρχική από όλες και κανείς δεν την ψηφίζει και κανείς δεν μπορεί να την ανακαλέσει- δεν είναι τυφλή. Βλέπει πάρα πολύ καλά με το οπτικό πεδίο στραμμένο στην εξυπηρέτηση των ταξικών συμφερόντων της καθεστηκυίας τάξης της οποίας αποτελεί μέρος της, στην οποία είναι εντεταλμένη για να υπηρετεί τα συμφέροντα".

 Υ.Γ: Οσο για την διαχρονική ασυλία που απολαμβάνουν για όλες τους τις αποφάσεις οι δικαστές,  Αναρωτιέμαι: Αν υπήρχε στην Ελλάδα μια οργάνωση, όπως η Ισπανική GRAPO που στις δεκαετίες ’80 και ’90 έβαζε στο στόχαστρο της δικαστές «θεματοφύλακες» του αστικού καθεστώτος της χώρας και οι οποίοι δεν δίσταζαν να επιβάλλουν εξοντωτικές ποινές σε όσους θεωρούσαν εχθρούς του πολιτεύματος, θα υπήρχε η ίδια δικαστική απόφαση;

Διαβάστε κι αυτή μας την ανάρτηση