Κ. ΜΑΡΞ - ΦΡ. ΕΝΓΚΕΛΣ
Ηταν σαν σήμερα 23 Σεπτέμβρη 1974 όταν η κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», του "εθνάρχη" Κωνσταντίνου Καραμανλή, υπογράφει νομοθετικό διάταγμα με το οποίο καταργεί τον περιβόητο νόμο 509 βάση του οποίου βρέθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα, βασανίστηκαν και εξορίστηκαν χιλιάδες κομμουνιστές.
Παράλληλα με το ίδιο νομοθετικό΄διάταγμα νομιμοποιείται μετά από 27 ολόκληρα χρόνια παρανομίας το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.
Δύο μέρες μετά, στις 25 Σεπτέμβρη 1974, κυκλοφορεί το πρώτο νόμιμο φύλλο του «Ριζοσπάστη».
Διαβάζοντας το "ΚΚΕ, Από το 9ο ώςτο 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ. Ντοκουμέντα, Αθήνα 1978", βρίσκουμε την εκτίμηση ότι «ο στρατηγός Γκιζίκης, καθοδηγούμενος από τους Αμερικανούς και νατοϊκούς κύκλους, κάλεσε και ανέθεσε τον σχηματισμό κυβέρνησης στον Κ. Καραμανλή».
Το ΚΚΕ αμέσως μετά την νομιμοποίηση του εμφανίστηκε εξαρχής με τα σύμβολα και την εφημερίδα του. Ηταν η εποχή που υπήρχε ένας ιδιότυπος εμφύλιος πόλεμος μεταξύ του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσωτερικού για το πιο κόμμα θα επικρατήσει στις τάξεις του Κομμουνιστικού Κινήματος.
Σε περασμένη ανάρτησή μας η οποία αναφερόταν σ' αυτή την εποχή διαβάζουμε:
Ο Φλωράκης φρόντιζε να καθησυχάζει τους πιο συντηρητικούς πολίτες που είχαν επί δεκαετίες ποτιστεί με το δηλητήριο του «κομμουνιστικού κινδύνου».
Οταν χρειάστηκε να υποβάλει δήλωση στον Αρειο Πάγο για να επιτραπεί η νόμιμη λειτουργία του ΚΚΕ και η συμμετοχή του στις εκλογές, δεν δίστασε να ξεκαθαρίσει ότι το κόμμα του δεν επιδιώκει την ανατροπή του πολιτεύματος: «Υπό την ιδιότητά μου ως Πρώτου Γραμματέως της Κ.Ε. του ΚΚΕ και συμφώνως προς το υπ’ αριθ. 59/23-9-1974 ΝΑ. άρθρ. 1, παρ.2, δηλώ ότι “αι αρχαί του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος αντιτίθενται προς πάσαν ενέργειαν αποσκοπούσαν εις την βία κατάληψιν της εξουσίας ή την ανατροπήν του Ελευθέρου Δημοκρατικού Πολιτεύματος"».
Βέβαια αμέσως παρακάτω, στην ίδια δήλωση υπήρχαν και οι όροι, κάτω από τους οποίους το περιεχόμενό της θα γινόταν σεβαστό: «Η τοιαύτη δήλωσις τελεί υπό την αυτονόητον προϋπόθεσιν και της μη βίας ή απειλής βίας - από οπουδήποτε εις βάρος του λαού, της ελεύθερης λειτουργίας πλήρους Δημοκρατίας και σεβασμού της λαϊκής κυριαρχίας, προς τας αρχάς των οποίων φρονούμεν ότι η ως άνω διάταξις αντιτίθεται, ως θέτουσα την λειτουργίαν των κομμάτων υπό περιορισμούς και όρους και δι’ ο επιφυλασσόμεθα όπως εις την μέλλουσαν Βουλήν επιδιώξωμεν την κατάργησίν της».
+ σχόλια + 3 σχόλια
ισχυει ο νομος (το σχετικο αρθρο) σημερα;εχουν υποβαλλει δηλαδη ή υποβαλλουν αντιστοιχη δηλωση οι αρχηγοι των λοιπων κομματων;να ξερουμε οτι δεν θα ενεργησει προς βιαιη καταληψη της εξουσιας το κιναλ. ο συριζα προπαντων (οπως μετονομαστει)
Αυτοί είναι συναγωνιστές, δεν είναι τσιράκια του συστήματος.
Εγώ, από την πλευρά μου, αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι, με δεδομένη την αντίθεσή μου στη χρουστσωφική αναθεωρητική γραμμή περί της ειρηνικής- δηλ.... της Κοινοβουλευτικής μετάβασης στο σοσιαλισμό, την οποία και ασπαζόταν η ρεβιζιονιστική ηγετική ομάδα του ΚΚΕ από το 1956, θα παρατηρήσω ότι η δήλωση αυτή εκ μέρους του Χαρίλαου Φλωράκη το 1974, προκάλεσε σαφέστατα τη δίκαιη οργή των μαρξιστών- λενινιστών κομμουνιστών που είχαν ήδη αποσπαστεί από το επίσημο ΚΚΕ και συγκροτήσαν επαναστατικές Μ-Λ οργανώσεις, γιατί καταρχήν, τουλάχιστον ...στο πρώτο της μέρος, θύμιζε... δήλωση μετανοίας. Και ως τέτοια τότε παρουσιαζόταν από όλους όσοι αρνήθηκαν να υπογράψουν αυτό το χαρτί για να συμμετέχουν στις εκλογές.
Αν μάλιστα θυμάμαι καλά, ΤΟ ΕΚΚΕ αν και αρνήθηκε να υπογράψει αυτό το επιλήψιμο χαρτί, πήρε μέρος στις εκλογές του Νοεμβρίου του '74. Αντίθετα η ΟΜΛΕ που επίσης δεν υπέγραψε, δεν έλαβε μέρος στη διαδικασία. Σήμερα το δημοσίευμα που διαβάσαμε μας δίνει και την ξεχασμένη για χρόνια από μας τους Μ-Λ συμπληρωματική επισήμανση του Χαρίλαου Φλωράκη στην παραπάνω αρχική του δήλωση, και πολύ καλά κάνει που μας τη δίνει. Αναρωτιέμαι όμως αν ακόμα και με αυτή τη συμπληρωματική παράγραφο δικαιολογείται το πρώτο μέρος του εγγράφου. Προσωπικά δεν μπορώ να το δικαιολογήσω, έστω και σαν ελιγμό ή προσωρινό συμβιβασμό,αφού για να μην υπογράψουν παρόμοια δήλωση μαρτύρησαν χιλιάδες και χιλιάδες κομμουνιστές, ασχέτως σε ποιο στρατόπεδο βρέθηκαν μετά το 1956 και μετά το 1963-64. Από την άλλη πλευρά, η υπογραφή του εγγράφου νομίζω ότι δεν πρέπει να καταλήγει σε απαξιωτικούς προσωπικούς χαρακτηρισμούς εναντίον του Φλωράκη, όπως έκαναν κυρίως μια ομάδα ζαχαριαδικοί αγωνιστές της πολιτικής προσφυγιάς που μισούσαν προσωπικά την ηγεσία του επίσημου φιλομπρεζνιεφικού ΚΚΕ. Το πιο σωστό είναι να εστιάζουμε και να κριτικάρουμε βαθιά,από επαναστατικές πολιτικές θέσεις τη ρεβιζιονιστική γραμμή του 1956 και εντεύθεν, η οποία κατέληγε στο ρεφορμισμό έστω και με ...κομμουνιστικό φλάμπουρο. Το δυστύχημα για το μ- λ κίνημα ήταν ότι όσοι αντιτάχθηκαν το 1974 στη ρεβιζιονιστική γραμμή αποτέλεσαν μια μικρή μειοψηφική τάση μέσα στο ελληνικό Κομμουνιστικό κίνημα. Ελάχιστοι δηλ. διέβλεπαν τότε πού θα οδηγηθεί η ΕΣΣΔ,ενώ το αναπάντεχο γεγονός της ταχύτατης επιβολής του ρεβιζιονισμού στην Κίνα μετά το 1976 και η εξίσου αναπάντεχη "καταδίκη" του ...Μάο (κι όχι μόνο των Κινέζων ρεβιζιονιστών) από τον Ενβέρ Χότζα μετά το 1978, οδήγησαν στην καταστροφή του φαινομενικά ενιαίου αλλά αριθμητικώς μικρού μ- λ κομμουνιστικού κινήματος. Έτσι η μεταπολίτευση στη χώρα μας, παρόλο που αρχικώς έμοιαζε να συμβαίνει μέσα σε έναν κόσμο όπου ανεβαίνει το επαναστατικό κίνημα ουσιαστικά βάδιζε μέσα σε συνθήκες όπου όλα οδηγούσαν στην κολοσσιαία ήττα των λαών και όλων ανεξαιρέτως των κομμουνιστών, ανεξαρτήτως ιδιαίτερης τάσης! Άρχιζε δηλαδή ο δρόμος προς την τελική πράξη του δράματος που ά
επιβλήθηκε σε όλους μας με το διαβόητο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ το Φλεβάρη του 1956. Μια ασύλληπτου μεγέθους
τραγωδία, ήττα και οπισθοδρόμηση της ανθρώπινης ιστορίας...
Δημοσίευση σχολίου