Για ένα ιστορικό γεγονός που αγνοούσαμε μας ενημερώνει ο χρήστης του f/b Δημήτρης Μαντζάρης. Την αντιμετώπιση που είχαν απ' την δικαστική εξουσία κάποιοι δοσίλογοι στην Λέσβο.
Ηταν ακριβώς η ίδια που είχαν και όλα τα υπόλοιπα τομάρια που συνεργάστηκαν με τις στρατιωτικές δυνάμεις του άξονα την περίοδο της κατοχής. (Για όσους έχουν νταλγκά με την ιστορία θα τους πρότεινα να διαβάσουν δυο σχετικά βιβλία που έχω ανεβάσει σε μορφή κειμένου στον προσωπικό μου ιστότοπο. Το πρώτο είναι του Ν. Καρκάνη: Οι δοσίλογοι της κατοχής - Δίκες - Παρωδία (Ντοκουμέντα, αποκαλύψεις, μαρτυρίες) και το δεύτερο με πιο πολιτική προσέγγιση, είναι του Δημήτρη Κουσουρή: «Δίκες των Δοσιλόγων, 1944-1949. Δικαιοσύνη, Συνέχεια του Κράτους και Εθνική Μνήμη»).
Τα περισσότερα απ' αυτά τα καθάρματα, στην συνέχεια στελέχωσαν τον κρατικό μηχανισμό, αποτέλεσαν τον λεγόμενο "εθνικό κορμό" και στα επίλεκτα στελέχη τους ανατέθηκε η αναδιοργάνωση του "Εθνικού στρατού/
Για να κάνουμε, λοιπόν κάποια άσκηση μνήμης ας δούμε τι αναφέρει ο Δ. Ματζάρης:
Η απεργία πείνας ήταν διαχρονικά μια ακραία μορφή πάλης των κρατουμένων που διεκδικούσαν. Στις 16 Μαρτίου 1945, ένα μήνα μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, οι δωσίλογοι που είχαν συλληφθεί από το ΕΑΜ μετά την αποχώρηση των Γερμανών από τη Λέσβο αποφάσισαν να κατέβουν σε απεργία πείνας με αίτημα την απελευθέρωσή τους.. Ένας από αυτούς, ο Μάριος Φραντζής αφηγείται: «Συσκεπτώμεθα οκτώ συγκρατούμενοι και αποφασίζωμεν να κατέλθωμεν εις απεργίαν πείνης μέχρι θανάτου…» (Φραντζής Μάριος, Φως εις το σκότος, σ. 66). Η απεργία κράτησε τρεις μέρες. Ένα μήνα μετά ο νέος Εισαγγελέας Μυτιλήνης ικανοποίησε το αίτημά τους και τους απελευθέρωσε. Στη φωτογραφία το δημοσίευμα της εφημερίδας «Δημοκρατίας» στις 17.3.1945 σχετικά με την απεργία.
Και προσθέτει στην ίδια ανάρτηση ο Μήτσος Μπουρνούς:
Τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής, με μακρυά χέρια τους δοσίλογους συνεργάτες τους, έκαναν κατάσχεση σε όλα τα αλιεύματα των ψαράδων, που τα κατανάλωναν οι ίδιοι και οι "έλληνες" επιτηρητές τους. Ο προαναφερόμενος Μ.Φ. είχε τοποθετηθεί επιστάτης από τους κατακτητές και τη Νομαρχία, να καταγράφει και να κατάσχει όλα τα αλιεύματα που ξεφόρτωναν τα ψαροκάικα στο Φανάρι, με την παρουσία ένοπλων γερμανών στρατιωτών. Δεν επέτρεπαν στους ψαράδες να κρατούν ούτε λίγα ψάρια για τις οικογένειές τους.
Μια μέρα ο πατέρας μου πήγε φανερά μπροστά τους να βάλει σε ένα μαντίλι λίγα ψάρια, από αυτά που είχαν ψαρέψει με το καΐκι ΡΟΔΟΠΗ (το είχαν συνεταιρικά η οικογένειά του μαζί με την οικογένεια Γιάννη Ρήγα). Ο γερμανός στρατιώτης χτύπησε τον πατέρα μου στη πλάτη, με το πίσω μέρος του όπλου του.
Αλλά ο Μ.Φ. δεν ικανοποιήθηκε και είπε στον γερμανό φρουρό του..." Οι στρατιώτες του τρίτου Ράιχ δεν χτυπούν με την πίσω μεριά του όπλου..."!!!
Και δεν κάνω λάθος ούτε λέξη, γιατί από μικρό με πλήγωνε βαθιά η διήγηση του πατέρα μου και την τύπωσα μέσα μου καλά. Το μετακατοχικό κράτος τους απάλλαξε και για να σβήσουν τα ίχνη των αποτροπιαστικών πράξεών τους, είχαν δε το θράσος να γράψουν και βιβλία, για να ρίξουν το σκοτάδι τους στο φως των πραγματικών γεγονότων.
Δημοσίευση σχολίου