“Γιατί δεν πολέμησαν;” Οι τακτικές των ταλιμπάν που τους έδωσαν τη νίκη.

Γράφει ο mitsos175

Οι τακτικές των Ταλιμπάν πρέπει να μελετηθούν από κάθε στρατιωτικό. Φυσικά η επιτυχία τους βασίστηκε στα παιδαριώδη λάθη της Αφγανικής κυβέρνησης και των ΗΠΑ. Λάθη που από την πλευρά των Αμερικάνων ίσως να έγιναν και επίτηδες για λόγους που θα πούμε αλλού.

Όμως η τακτική τους αφορά το σύγχρονο ανταρτοπόλεμο. Λαμβάνοντας υπόψη την γεωγραφία της χώρας, η οποία βοηθά το αντάρτικο, οι Ταλιμπάν κινήθηκαν απλά αλλά έξυπνα, ώστε να εξουδετερώσουν τα πλεονεκτήματα των αντιπάλων τους.

Το πρώτο που έκαναν ήταν η προπαγάνδα. Προπαγάνδα συνεχής και επίμονη. Επιστράτευσαν κάθε μέσο για να υποσκάψουν το ηθικό των αντιπάλων. Κάθε επιτυχία τους διογκώνονταν, ενώ εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο τη διαφθορά και την αναποτελεσματικότητα της κυβέρνησης. Για το λαό ήταν η “αντίσταση κατά των εισβολέων” με τους οποίους συνεργάζονταν ένα πολύ μικρό μέρος και οι διεφθαρμένοι πολιτικοί.

Ο στρατιώτης πρέπει να πιστεύει για να πολεμήσει.

Οι ταλιμπάν δεν ενδιαφέρονταν για τις δικές τους απώλειες, αφού πίστευαν πως, αν σκοτωθούν, θα πάνε στον παράδεισο. Αντίθετα ο Αφγανός στρατιώτης πολεμούσε για να παραμείνει στην εξουσία μια κυβέρνηση η οποία δεν ήταν καλή.

Στο Ιράκ το είδαμε αυτό με τον ΙSIS. Θυμίζουμε πως εκείνοι που σταμάτησαν τους Ισλαμοφασίστες ήταν οι Κούρδοι που πάλευαν για ένα ανώτερο σκοπό, μια καλύτερη κοινωνία. Οπότε οι Κούρδοι είχαν λόγο να πολεμήσουν σκληρά. Πολεμούσαν για τον εαυτό τους και τα παιδιά τους, όχι για ανίκανους απατεώνες, που μάλιστα συνεργάζονταν με αλλόθρησκους.

Μετά την προπαγάνδα έρχονταν η τρομοκρατία. Οι ταλιμπάν δολοφονούσαν μέλη της κυβέρνησης, στρατιωτικούς και ιδιαίτερα πιλότους. Και αυτούς και τις οικογένειες τους. Μάλιστα τα χτυπήματα ήταν συνεχή και παντού ακόμα και μέσα σε χώρους που θεωρούνταν ασφαλείς.

Κατανοούμε την επίπτωση που έχει αυτό στο ηθικό. Πως να πολεμήσεις αν οι αγαπημένοι σου κινδυνεύουν να πεθάνουν; Το δίκτυο πληροφοριών των Ταλιμπάν ήταν καλύτερο κι από αυτό των Αμερικάνων που χρησιμοποιούσαν τον πλέον υπερσύγχρονο εξοπλισμό.

Κανείς δεν ένιωθε ασφαλής πουθενά. Ο εχθρός μπορεί να ήταν οποιοσδήποτε, να χτυπούσε οποτεδήποτε. Κι αν αποτύγχανε μια επίθεση, γίνονταν άλλες αλλού. Κι ο στόχος πέθαινε άλλη μέρα.

Την ίδια στιγμή οι Ταλιμπάν έλεγαν πως όσοι δεν τους αντισταθούν και παραδώσουν τα όπλα, θα ζήσουν. Όσοι τους πολεμήσουν θα πεθάνουν. Αφού εδραιώθηκε αυτή η αντίληψη, ο φόβος στις καρδιές των Αφγανών στρατιωτών, δεν είχε έπειτα καμία σημασία η αναλογία δυνάμεων ή υλικού.

Στη μάχη τώρα έδιναν έμφαση στην ευεξία παρά στην ισχύ πυρός.

Χρησιμοποίησαν, όπως ακριβώς ο ISIS, αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες. Αυτό επέτρεψε να ξεφεύγουν γρήγορα και μάλιστα να αποφεύγουν το Νο1 κίνδυνο: Την αεροπορία.

Την παλιά τακτική του “χτύπα και φεύγα” την ενίσχυαν με ευκίνητες εφεδρείες τις οποίες χρησιμοποιούσαν κυρίως σε περιπτώσεις νίκης σε μάχη.

Αμέσως έτσι μπορούσαν να εκμεταλλευτούν και την παραμικρή επιτυχία.

Το επόμενο που έκαναν ήταν φυσικά η κύκλωση και πολιορκία των απομονωμένων δυνάμεων.

Εδώ εκμεταλλεύτηκαν δυο πράγματα:

Πρώτον το ορεινό έδαφος.

Δεύτερο τη βλακεία του Προέδρου του Αφγανιστάν να έχει διασκορπισμένο το στρατό σε ολόκληρη τη χώρα.

Τα φυλάκια περικυκλώνονταν, ενώ ο ανεφοδιασμός μπορούσε να γίνει μόνο από αέρος.

Εδώ είναι και το μυστικό γιατί κατέρρευσε τόσο γρήγορα η άμυνα των 300.000 Αφγανών στρατιωτών από τους 80.000 Ταλιμπάν μετά την αποχώρηση των Αμερικάνων.

Οι ΗΠΑ μπορούσαν να ανεφοδιάζουν το στρατό ακόμα και σε απομονωμένες περιοχές. Η Αεροπορία του Αφγανιστάν όχι.

Χωρίς εφόδια, κυκλωμένοι, οι στρατιώτες που είχαν ήδη χαμηλό ηθικό άκουγαν μόνο την προπαγάνδα των Ταλιμπάν.

Οι ΗΠΑ σκότωσαν πάρα πολλούς. Όμως οι Ταλιμπάν μπορούσαν να αναπληρώσουν τις απώλειες, (χάρη και στο εμπόριο ναρκωτικών) και να πείσουν την Αμερική πως ο πόλεμος δεν θα τελείωνε, δεν θα είχαν κέρδος. Οι ΗΠΑ στρατιωτικά μπορούσαν να εφαρμόσουν άλλες τακτικές.

Όμως το μεγαλύτερο λάθος ήταν η δημιουργία των Ταλιμπάν για να διώξουν τους Σοβιετικούς.