Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του, εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία. Τρέχεις προς τα σύνορα μόνο όταν βλέπεις ολόκληρη την πόλη να τρέχει κι εκείνη, όταν οι γείτονές σου τρέχουν πιο γρήγορα από σένα με την ανάσα ματωμένη στο λαιμό τους, όταν το αγόρι που ήταν συμμαθητής σου κρατά ένα όπλο μεγαλύτερο από το σώμα του, όταν η πατρίδα δε σε αφήνει να μείνεις.
Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγά. Και ξεκάθαρα ξέρεις ότι δεν πρόκειται να γυρίσεις.
Πρέπει να καταλάβεις ότι κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά, κανένας δεν περνά μέρες και νύχτες στοιβαγμένος σε ένα φορτηγό τρώγοντας εφημερίδες εκτός αν τα χιλιόμετρα που ταξιδεύει σημαίνουν κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι.
Κανένας δε θα το μπορούσε, κανένας δε θα το άντεχε να ακούσει τα: γυρίστε στην πατρίδα σας μαύροι πρόσφυγες βρωμομετανάστες ζητιάνοι ασύλου που ρουφάτε τη χώρα μας αράπηδες με τα χέρια απλωμένα μυρίζετε περίεργα απολίτιστοι κάνατε λίμπα τη χώρα σας και τώρα θέλετε να κάνετε και τη δική μας.
Αντέχεται μόνο αν σκεφτείς πως αν μείνεις πίσω μπορεί να δεις την οικογένεια σου κομματιασμένη ή δέκα άντρες ανάμεσα στα πόδια σου.
Κανένας δε θα άφηνε την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγούσε μέχρι τις ακτές εκτός αν η πατρίδα σού έλεγε να τρέξεις πιο γρήγορα, να αφήσεις πίσω τα ρούχα σου, να συρθείς στην έρημο, να κολυμπήσεις ωκεανούς, να πνιγείς, να σωθείς, να πεινάσεις, να εκλιπαρήσεις, να ξεχάσεις την υπερηφάνεια γιατί η επιβίωσή σου είναι πιο σημαντική.
Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σου δείχνει ότι οπουδήποτε αλλού θα είσαι πιο ασφαλής απ’ ό,τι εκεί.
Δημοσίευση σχολίου