Πότε θα ανήκουμε στον εαυτό μας;

Της Πέπης Ρηγοπούλου - "ΕφΣυν"

Το Σπούτνικ κα το Russia Today έκλεισαν και στην Ελλάδα στο πλαίσιο των αντιρωσικών κυρώσεων της Ε.Ε. για την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία. Στην απόφαση αυτή αντέδρασε η Ευρωπαϊκή Ενωση Δη­μοσιογράφων, με τον γεν. γραμματέα της να υποστηρίζει ότι απάντηση στην όποια παραπληροφόρηση και προπαγάνδα είναι η τεκμηριωμένη αποκάλυψή της και όχι η λογοκρισία. 

Η ΕΣΗΕΑ και άλλες ενώσεις εργαζο­μένων στα ΜΜΕ αντέδρασαν επίσης. Θα υπάρξει άραγε κάποια ανακοίνω­ση για το σοβαρό αυτό θέμα και των πανεπιστημιακών τμημάτων Επικοι­νωνίας.

Από την άλλα το διάχυτο αντιρωσικό κλίμα, παρ’ όλες τις αρχικές δηλώ­σεις, μοιάζει να στοχεύει έναν ολόκλη­ρο λαό. Και θυμίζει, τηρουμένων των αναλογιών, το κλίμα που είχε κυριαρ­χήσει στην Ευρώπη με τον τότε εισβο­λέα (το ΝΑΤΟ) σε ό,τι απέμενε από τη Γιουγκοσλαβία να θεωρείται από την Ε.Ε. απελευθερωτής, όταν και η έγκρι­τη «Le Monde» είχε κατηγορήσει τους Σέρβους όχι μόνον για εθνοκάθαρση στο Κόσοβο, αλλά και για «βιασμούς γυναικών και καταστροφές εμβρύων». 

Η ενοχοποίηση των Ρώσων τείνει να καλύψει διαχρονικά και τον ρωσικό πολιτισμό. Με την έννοια αυτήν, το βιβλίο της Καμίλα Πφέι για τη Ρωσι­κή Πρωτοπορία, η μετέπειτα σχετική βιβλιογραφία αλλά και η συλλογή Κωστάκη που φιλοξενείται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Θεσσαλονίκης, θα έπρεπε να απαγορευτούν! Εκτός κι αν αφαιρούνταν όλες και όλοι οι Ρώ­σοι καλλιτέχνες και απέμεναν αυτοί που σαν τον Μαλέβιτς ήταν ουκρανι­κής καταγωγής, τη Βαρβάρα Στεπάνοβα λιθουανικής, τον Μαρτίρος Σαριάν αρμενικής, που ωστόσο συναποτελούσαν αυτό το εξαιρετικό γεγονός που συνέβη στην τσαρική Ρωσία στις αρχές του 20ού αιώνα και συνέχισε στη Σοβιετική Ενωση μέχρι να απαγορευτεί με το δόγμα του Ζντάνοφ και τις τραγικές συνέπειες για όλους τους καλλιτέχνες.

Η χώρα μας έχει διαχρονικά δε­σμούς πολιτισμού και πολιτικής με τη Ρωσία, την Ουκρανία και άλλες χώρες της τέως Σοβιετικής Ενωσης. Το ίδιο συμβαίνει και με πολλές χώρες της Ε£., όπως είναι η Γαλλία. Ο ευρω­παϊκός πολιτισμός δεν νοείται χωρίς τον Πούσκιν, τον Ντοστογιέφσκι, τον Τολστόι, τον Τσέχοφ, τον Σοστακόβιτς. Η ελληνική κυβέρνηση μοιάζει αυτό να το λησμονεί.

Στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, ο Ταγίπ Ερντογάν αρνήθηκε να μετάσχει στις κυρώσεις, χωρίς να υποστεί ο ίδιος καμία κύρωση. Ενώ ως ειρηνο­ποιός, αυτός που συνεχώς εκτοξεύει πολεμικές απειλές, οργάνωσε τη συ­νάντηση Λαβρόφ - Κουλέμπα που θα γίνει στην Αττάλεια.

Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στα δυο γνωστά σλόγκαν: Το ένα εί­ναι η «πολυδιάστατη εξωτερική πο­λιτική». Το άλλο το «ανήκομεν εις την Δύσιν». Θα αξιωθούμε άραγε κάποτε να θυμηθούμε ότι «ανήκουμε και στον εαυτό μας»;