Κορωνίδα στα τεκταινόμενα των ημερών οι αποκαλύψεις για τα «δωράκια» της Siemens σε διακεκριμένα πολιτικά στελέχη. «Δωράκια» αξίας έως και δεκάδες χιλιάδες ευρώ, που έδεναν αρμονικά με τις πολύ ψηλότερες μίζες για τα έργα που επί δεκαετίες εκτελεί στην Ελλάδα ο γερμανικός μονοπωλιακός κολοσσός. Κολλημένοι με τη μίζα οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου, πληρώνονται αδρά από τα πραγματικά αφεντικά του τόπου, προκειμένου να εξαπατούν, να ενσωματώνουν, να καταστέλλουν τους εργαζόμενους και τους αγώνες τους.
Την ίδια στιγμή, οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών της ΕΕ καταργούν και τυπικά το 8ωρο, επιταχύνοντας την πορεία προς τον εργασιακό μεσαίωνα, ενώ η κυβερνητική πλειοψηφία ψηφίζει στην ελληνική Βουλή ρύθμιση, ώστε αν κάποιο δικαστήριο ξεφύγει και αρνηθεί να κηρύξει μια απεργία παράνομη και καταχρηστική, η έφεση της εργοδοτικής πλευράς να συζητιέται το πολύ εντός 48 ωρών και από επιλεγμένη (δηλαδή ελεγχόμενη) σύνθεση δικαστών.
Ενα κουβάρι είναι όλα. Η ακρίβεια στην αγορά και τα φορολογικά χαράτσια, που εξαφανίζουν το εργατικό εισόδημα, και η καθήλωση των μισθών (το μόνο εμπόρευμα σε διατίμηση είναι η εργατική δύναμη). Οι συνεχείς ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση και η (και τυπικά) κατάργηση του 8ωρου, όλα ενταγμένα στην περιβόητη «στρατηγική της Λισαβόνας». Η καταστροφή του περιβάλλοντος και η καταστροφή της υγείας των εργαζόμενων με το συνεχές διατροφικό σκάνδαλο, που προκαλεί η αχαλίνωτη δίψα των καπιταλιστών για το μέγιστο κέρδος. Οι μίζες στους διαχειριστές της πολιτικής εξουσίας και η εγκατάλειψη ολόκληρων περιοχών στο έλεος των φυσικών φαινομένων (πυρκαγιές, πλημμύρες, σεισμοί). Το πετσόκομμα των κοινωνικών δαπανών και οι προκλητικές κρατικές σπατάλες για κάθε είδους φιέστες. Η εγκατάλειψη των ανέργων και η εξασφάλιση τζάμπα εργατικής δύναμης σε ιδιώτες καπιταλιστές και κρατικούς φορείς.
Τα βάσανα των εργαζόμενων γίνονται υλικό για το ανούσιο και αποπροσανατολιστικό πολιτικό παιχνίδι. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση διασταυρώνουν τα ξίφη τους με στόχο την άγρα εκλογικής πελατείας. Οι κοινοβουλευτικοί καυγάδες, τα κομματικά συλλαλητήρια, οι άσφαιρες και άνευρες εκδηλώσεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας γίνονται οι μοναδικοί χώροι όπου «μιλάει η κοινωνία». Πάντοτε μέσω εκπροσώπων. Ποτέ απευθείας. Πάντοτε μέσα στα όρια των θεσμών και της αστικής νομιμότητας. Ποτέ έξω απ’ αυτά τα όρια, ποτέ αποφασιστικά, εξεγερτικά, βίαια. Η βία πρέπει να παραμένει μονοπώλιο του κράτους και των μηχανισμών του.
Για πολλοστή φορά θα θέσουμε το ερώτημα «κι εμείς τι κάνουμε;». Οσο η εργαζόμενη κοινωνία παραμένει σε λήθαργο, όσο δε βγαίνει στο προσκήνιο, όσο δε συζητά τους τρόπους που πρέπει να βγει στο προσκήνιο, όσο σκύβει τη μέση και φορτώνεται τα βάρη, τόσο οι δυνάμεις του κεφάλαιου θα αποθρασύνονται.
Δημοσίευση σχολίου