Συμβαίνει μια φορά στα 100 χρόνια, κι όμως, ΚΚΕ και "δορυφόροι"...ετοιμάζουν τη νέα Βάρκιζα...

Πηγή: Κεράσια και Κρίνοι

Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, δηλαδή να βρίσκεται αντικειμενικά προ των πυλών της κυβερνητικής εξουσίας, μέσω των βουλευτικών εκλογών, ένα κόμμα καθαρά αριστερό, με αριστερά προτάγματα, προσανατολισμό και αριστερό ιστορικό, είναι από τις συγκυρίες που δημιουργούνται μια φορά στα 100 χρόνια. Πρόκειται δηλαδή για μια ιστορική στιγμή στην οποία συνέτειναν πάρα πολλές και διαφορετικές παράμετροι. Τέτοιες ανάλογες στιγμές στην ιστορία των κοινωνιών έρχονται πολύ σπάνια, στην Ελλάδα δε είναι η πρώτη φορά που η αριστερά βρίσκεται τόσο κοντά στην εξουσία.

Αυτή είναι η κύρια ανάγνωση που οφείλουμε να κάνουμε τούτη την κρίσιμη ώρα, ενώ η κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκαία σε ένα δεύτερο επίπεδο.

Συνοπτικά, οι συνθήκες που οδήγησαν σε αυτό το σταυροδρόμι ήταν, αφενός η κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας μέχρι περίπου το 2009-2010, αφετέρου οι ασφυκτικές πιέσεις που της ασκήθηκαν από τις μνημονιακές πολιτικές των τελευταίων 5 χρόνων και τέλος το γεγονός οτι υπήρχε ένα κομματικός σχηματισμός που είχε τις προϋποθέσεις, τα χαρακτηριστικά και τα αντανακλαστικά να προτάξει μια προοδευτική κοινωνική διέξοδο δια μέσου της εκλογικής οδού.

Αν μια από αυτές τις τρεις παραμέτρους δεν υπήρχε, τότε σήμερα θα ήμασταν κάπου αλλού, ίσως σε πολύ χειρότερη θέση. Αν π.χ. η ελληνική κοινωνία κουβαλούσε ένα φορτίο πολύ πιο αντιδραστικό, τότε θα είχε στραφεί πλειοψηφικά σε άλλες κατευθύνσεις. Αν δεν της είχαν ασκηθεί τόσο ασφυκτικές πιέσεις σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, επίσης δεν θα είχε ριζοσπαστικοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό. Τέλος, αν δεν υπήρχε ο ΣΥΡΙΖΑ, και υπήρχε π.χ. μόνο το ΚΚΕ με τις γνωστές του θέσεις, φανταστείτε σε τι θέση θα βρισκόμασταν σήμερα, χωρίς καμιά εκλογική διέξοδο και μόνο με μαξιμαλιστικές, φανταστικές δηλαδή επιδιώξεις για το απώτερο μέλλον, δυο τρεις γενιές μετά...!

Το ότι η έλευση του ΣΥΡΙΖΑ τρομάζει το κυρίαρχο σύστημα είναι ηλίου φαεινότερον, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στα πάνελ όλων ανεξαιρέτως των καναλιών, στα μηνύματα που στέλνουν τα κέντρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσω δηλώσεων και δημοσιευμάτων στο διεθνή τύπο και φυσικά στη ρητορική και τους χειρισμούς των κυβερνητικών στελεχών και των δορυφόρων τους, ποτάμια και λοιπά πολιτικά αποβράσματα. Σε όλα τα τηλεοπτικά πάνελ ένας συριζαίος δέχεται πυρ ομαδόν από τους δημοσιογράφους και τους καλεσμένους εκπροσώπους του κυβερνητικού, μνημονιακού μπλοκ, από κοντά και το ΚΚΕ!!! Η μάχη είναι απόλυτα άνιση.

Από το παραπάνω αποδεικνύεται οτι ο ΣΥΡΙΖΑ απειλεί και μάλιστα πολύ σοβαρά, γιατί, αν και ισχύει οτι έχει προχωρήσει σε κάποιες "εκπτώσεις" ωστόσο αυτές είναι σημαντικές για μια αριστερή οπτική, όχι όμως αρκετές για το κυρίαρχο σύστημα. Εντός του και πέριξ του δε, ελλοχεύουν πρόσωπα και συλλογικότητες ανυπότακτες που πιέζουν για προοδευτικές ρήξεις και που η ηγεσία δεν φαίνεται να θέλει να αφανίσει, όπως της ζητείται εμμέσως και αμέσως. Θυμηθείτε για παράδειγμα τις αναφορές στο αριστερό ρεύμα του Λαφαζάνη και τις θέσεις του για έξοδο από το ευρώ.

Πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε ένα απλό πράγμα που βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας: ο ΣΥΡΙΖΑ στο οποίο "έλαχε" ο κλήρος να σηκώσει ένα μεγάλο πολιτικό βάρος, δέχεται αντιδιαμετρικά αντίθετες κριτικές και αντιδιαμετρικά αντίθετες πιέσεις και ως εκ τούτου είναι ένα πολιτικό πράγμα υπό διαμόρφωση. Είναι άλλη η κριτική που κάνουμε εξ αριστερών και εντελώς αντίστροφη η κριτική που του κάνει το κυρίαρχο εκμεταλλευτικό σύστημα για να τον καταστήσει λιγότερο εχθρικό απέναντί του.

Οφείλουμε λοιπόν να ξεχωρίσουμε αυτές τις δυο κριτικές στον ΣΥΡΙΖΑ θέσεις, μάλιστα ως απόλυτα αντίπαλες! Γιατί αν δεν το κάνουμε, παίζουμε το παιχνίδι της εξουσίας που θέλει να μην αλλάξει τίποτα σε αυτό τον τόπο.

Το ΚΚΕ χρησιμοποιεί την δήθεν εξ αριστερών κριτική του στον ΣΥΡΙΖΑ για να τη στρέψει όμως εναντίον προοδευτικών εξελίξεων στη χώρα. Το ίδιο όμως, δυστυχώς, φαίνεται οτι κάνει και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που μοιάζει να συντονίζεται μαζί του.

Κινηματικά η ελληνική κοινωνία έδωσε ότι μπορούσε να δώσει όλο αυτό το διάστημα των 5 μνημονιακών χρόνων. Είναι υποκριτικό ή και μυωπικό να ακυρώνουμε τη σημασία της κυβερνητικής αλλαγής στο όνομα της δύναμης των κινημάτων, μιας δύναμης που φάνηκε μέχρι πού μπορεί να φτάσει σήμερα και με αυτά τα δεδομένα. Αλήθεια, δεν αναρωτιούνται εκεί σε αυτούς τους πολιτικούς χώρους, αν ο Νίκος Ρωμανός είχε χρειαστεί να φτάσει σε απεργία πείνας, εφόσον είχαμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Αν οι καθαρίστριες θα είχαν απολυθεί, αν θα είχαν καταργηθεί οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, αν θα εφαρμοζόταν η "αξιολόγηση" στο δημόσιο, αν ο Θανάσης Καναούτης θα είχε δολοφονηθεί και η δολοφονία του θα έμενε ατιμώρητη, αν τα MAT θα οργίαζαν χωρίς κανένα μα κανένα έλεγχο και καμιά ΕΔΕ να μην ολοκληρώνεται;  Αλήθεια, όλα αυτά είναι ασήμαντα μπροστά στο μαξιμαλιστικό στόχο ... ποιον άραγε; Της εργατικής εξουσίας; Της παγκόσμιας πτώσης του καπιταλισμού;

Δεν απευθύνομαι σε ηγεσίες και βολεμένους διανοούμενους που στοχάζονται στην πολυθρόνα του ζεστού σπιτιού τους. Ούτε σε τακτοποιημένους αστούς που το παίζουν κομμουνιστές, στα λόγια και την ψήφο, στο όνομα του παππού τους ή του μπαμπά τους που έζησε τις εξορίες και τα ξερονήσια, όπως ο κ. Κώστας Βουτσάς, που, όπως έχει δηλώσει, ψηφίζει ΚΚΕ αν και ο ίδιος είναι ένας καλοπερασάκιας και φυσικά δεν ξέρει και τι έχει. Απευθύνομαι στον κόσμο που έχει προβλήματα και τον ρωτάω αν θέλει να ζήσει τώρα ή στην άλλη ζωή, αν δηλαδή είναι μεν αριστερός αλλά είναι ταυτόχρονα και θρησκόληπτος και πιστεύει οτι άμα εδώ, σε αυτόν τον κόσμο είναι καλός κομμουνιστής, το κόμμα θα τον ανταμείψει με πιλάφια και ουρί στον άλλο κόσμο, στον παράδεισο! Αλλά και αν θέλει να έχουν ζωή και μέλλον τα παιδιά του, που μεγαλώνουν μέρα τη μέρα και δικαιούνται ένα παρόν, όχι ένα ιδανικό παραμύθι.

Τα παραμύθια και τα ιδανικά είναι αναγκαία στη ζωή όσο όμως και η υλική πραγματικότητα, χωρίς την οποία παύεις να έχεις υλική υπόσταση και επομένως και οράματα και όνειρα και μακροχρόνιες επιδιώξεις.

Αν θέλει κανείς να είναι στους δρόμους και να αγωνίζεται, πολύ καλύτερα μπορεί να το κάνει με μια κυβέρνηση που δεν θα του στήνει μπλόκα με πάνοπλους στρατούς ή, στη χειρότερη περίπτωση, εφόσον το κάνει, δεν θα μπορεί πλέον να σταθεί πουθενά εξαιτίας της απόλυτης αντίφασης της.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κατά τη γνώμη μου, θα όφειλε, όπως και το ΕΠΑΜ και τα σχέδια Β κλπ, να πουν οτι σε αυτές τις εκλογές δεν κατεβαίνουν και δίνουν "γραμμή" για εκλογική και μόνο εκλογική στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ και οτι την επόμενη των εκλογών θα είναι και πάλι εκεί, στις συλλογικότητες, στο δρόμο, στα συνδικάτα, στους αγώνες. Τι νόημα έχει να καταμετρήσουν τα εκλογικά ποσοστά τους τα οποία, έτσι κι αλλιώς, δεν τους βάζουν στη Βουλή, πολύ περισσότερο όταν, την ίδια στιγμή, απαξιώνουν ως μικρής σημασίας το όποιο εκλογικό αποτέλεσμα και κυρίως σε ένα τόσο κρίσιμο ιστορικό σταυροδρόμι;

Όσο για το ΚΚΕ τα έχουμε πει τόσες φορές, έπρεπε να θέσει στη διάθεση του ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογικές δυνάμεις του, να πει οτι στηρίζει κριτικά μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Σε όλα τα πάνελ οι κυβερνητικοί ρωτάνε τους έρημους τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ με ποιον θα κάνουν κυβέρνηση. Συμμετέχοντας το ΚΚΕ σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εκ των πραγμάτων θα έβαζε τους όρους του και θα πίεζε για κάποιες αλλαγές πλησιέστερες στις θέσεις του. Τώρα, αντίθετα, εξαναγκάζει τον ΣΥΡΙΖΑ σε συντηρητικές συμμαχίες και φέρει ακέραια την ευθύνη γι αυτό!

Με δεδομένη την άκαμπτη αυτή, προδοτική για τον ελληνικό λαό στάση του ΚΚΕ, καλώ τους οπαδούς του να μην το ψηφίσουν και να στηρίξουν εκλογικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι δε τεράστιο λάθος και μεγάλο ατόπημα του Παναγιώτη Λαφαζάνη οτι βγαίνει και δηλώνει πως μετά τις εκλογές το ΚΚΕ θα εξαναγκαστεί από τον κόσμο του σε συνεργασία, ενώ αυτό δεν πρόκειται να συμβεί όπως δεν συνέβη το 2012 και με αυτό τον τρόπο ο Λαφαζάνης τροφοδοτεί εκλογικά το ΚΚΕ με ψήφους που θα πάνε ουσιαστικά υπέρ του Σαμαρά και του κυβερνητικού συνασπισμού. Κάποιοι στην αριστερά τρέφουν εγκληματικές αυταπάτες...



Κυρίως το ΚΚΕ αλλά και οι "δορυφόροι" του στους οποίους, δυστυχώς, εξελίσσεται  η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ετοιμάζουν τη νέα Βάρκιζα, δηλαδή βάζουν καθοριστικά το χεράκι τους για να χαθεί μια μεγάλη ιστορική ευκαιρία για μια μεγάλη προοδευτική στροφή της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης.

Ευκαιρία είναι, δεν έχουμε τίποτα στην τσέπη, δεν σημαίνει οτι ο ΣΥΡΙΖΑ θα τα κάνει όλα τέλεια, σημαίνει μόνο οτι θα έχουμε ένα λιγότερο ασφυκτικό, λιγότερο αυταρχικό και λιγότερο αντιδημοκρατικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα μπορούν να ανθίσουν κινήματα και διεκδικήσεις. Σε κάθε περίπτωση, ο λαός θα βάλει τη δική του σφραγίδα, και έτσι πρέπει να γίνει! Όμως δεν θα μπορέσει, αν εξακολουθήσει αυτή η διακυβέρνηση, που τον έχει δέσει χειροπόδαρα και τον οδηγεί με γοργούς ρυθμούς στη φυσική εξόντωση.

Την επομένη των εκλογών με πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ κι αν δεν γίνει κατορθωτό να σχηματίσει κυβέρνηση, ο απελπισμένος κόσμος θα κλαίει με μαύρο δάκρυ και τότε την ευθύνη θα φέρει ακέραια το ΚΚΕ με το 4,5% που θα μπορούσε να δώσει κυβέρνηση αριστεράς. Το τι θα επακολουθήσει, δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε. Νέες περικοπές σε συντάξεις, επιδόματα, μισθούς, οι ανείσπρακτοι φόροι θα εισπραχθούν με κάθε τρόπο, με κατασχέσεις ακινήτων και εισοδημάτων, η καταστολή θα κορυφωθεί και τίποτα μα τίποτα δεν θα μπορεί να ανθίσει πια σε αυτό τον τόπο.

Στα ελαστικά υλικά, όπως στα μέταλλα, πιέσεις που ασκούνται μπορεί να τα παραμορφώνουν, όμως μετά να επανέρχονται στην αρχική τους μορφή. Αυτό ισχύει εφόσον δεν υπερβούν το όριο διαρροής, ένα όριο πέρα από το οποίο η παραμόρφωση είναι μη αναστρέψιμη. Στις κοινωνίες θα λέγαμε πως υπάρχει επίσης ένα όριο διαρροής, δηλαδή ένα όριο πέρα από το οποίο οι πιέσεις που ασκούνται δεν είναι δυνατόν να γεννήσουν νέες αντιστάσεις, ένα όριο πέρα από το οποίο οι κοινωνίες παραδίνονται ανήμπορες, αδύναμες να σηκώσουν τόσο μεγάλες φορτίσεις. Η αριστερά έχει ευθύνη εφόσον συμβάλλει με την αδιαλλαξία της στο να οδηγηθούν οι κοινωνίες σε αυτό το όριο, τη στιγμή που αναδύεται μια ευκαιρία.