Οι διεθνείς οργανισμοί του χρηματιστικού κεφάλαιου μιλούν πλέον για «ύφεση στην ευρωζώνη» πιο βαθιά απ’ αυτή που πλήττει την αμερικάνικη οικονομία.
Η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας προβλέπει κατρακύλα του ρυθμού ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας κάτω από το 3% (στο 2,7%) για το 2009.
Δεν περιμένουμε, βέβαια, από κεφαλαιοκρατικούς μηχανισμούς να χρησιμοποιήσουν τη λέξη κρίση. Αυτή είναι εξοβελισμένη από το λεξιλόγιό τους, όπου υπάρχει χώρος μόνο για τη λέξη ύφεση. Ομως, το παιχνίδι των λέξεων δεν έχει καμιά σημασία μπροστά σε μια πραγματικότητα που τη βλέπουμε να διαμορφώνεται κάθε μέρα μπροστά μας.
H aκρίβεια θερίζει στην αγορά και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία υπογράφει συμβάσεις του ενός ευρώ. Η ανεργία φουντώνει, εξαιτίας της πτώσης όλου του φάσματος της παραγωγικής δραστηριότητας, και οι επίσημες στατιστικές τη δείχνουν να μειώνεται. Η κυβέρνηση κατακρεούργησε τα ασφαλιστικά δικαιώματα του συνόλου των εργαζόμενων και τώρα ετοιμάζεται να καταργήσει στην ουσία το θεσμό των Βαρέων και Ανθυγιεινών, όταν οι θάνατοι από εργατικά «ατυχήματα» ξεπερνούν τους 100 το χρόνο και οι επαγγελματικές ασθένειες θερίζουν, χωρίς να καταγράφονται πουθενά. Το έναυσμα για μια νέα φοροεπιδρομή δόθηκε ήδη με το νομοσχέδιο Αλογοσκούφη και η συνέχεια έπεται, με νέες αυξήσεις στους έμμεσους φόρους.
Τίποτε απ’ όλ’ αυτά δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει. Πρόκειται για φυσικές, ενστικτώδεις αντιδράσεις μιας κυβέρνησης του κεφάλαιου σε συνθήκες κρίσης. Η κρίση προκαλεί προβλήματα, δημιουργεί βάρη. Αυτά πρέπει να φορτωθούν στις πλάτες των εργαζόμενων. Αυτό το καθήκον καλείται να διεκπεραιώσει κάθε αστική κυβέρνηση. Τα υπόλοιπα είναι προπαγάνδα που ανάγεται στη σφαίρα της αστικής πολιτικής και έχει διπλό στόχο: από τη μια να ελαχιστοποιήσει τις κοινωνικές αντιδράσεις, ώστε να εξασφαλιστεί η επιτυχία της διαχείρισης, και από την άλλη να μειώσει την πολιτική φθορά της κυβέρνησης.
Το έργο αυτό το έχουμε δει πολλές φορές. Η αναγωγή στη σφαίρα της αστικής πολιτικής και των θεσμών της λειτουργεί ως αμορτισέρ που αποσβαίνει τους κοινωνικούς κραδασμούς. Ως υπνωτικό που κρατάει το κοινωνικό υποκείμενο καθηλωμένο στον καναπέ του: Ποιος είναι ο καλύτερος να μας κυβερνήσει; Τι να ψηφίσω την επόμενη φορά; Μήπως είναι προτιμότερη μια συμμαχία κομμάτων κι αν ναι ποια πρέπει να είναι αυτή; Ακόμα και οι αναφορές σε κοινωνικές αντιστάσεις και αγώνες υποτάσσονται στο πολιτικό-κοινοβουλευτικό παιχνίδι.
Ζητούμενο, όμως, είναι οι πραγματικές ταξικές αντιστάσεις, χωρίς πολιτικάντικες διαθλάσεις, χωρίς όρους και όρια.
Δημοσίευση σχολίου