Η λεγόμενη «Δικαιοσύνη» δεν είναι παρά ένα γρανάζι στο μηχανισμό του αστικού κράτους που υλοποιεί την διατεταγμένη αποστολή της. Ετσι είναι σήμερα και έτσι ήταν πάντα.
Η Δικαιοσύνη είναι κομμάτι του μηχανισμού καταστολής του αστικού κράτους. Εκλεκτό κομμάτι, όμως, που η ιδεολογία του συστήματος το εμφανίζει ως κάτι το διαφορετικό από τους μπάτσους.
Αλλωστε, αυτή η κάστα έχει διαπρέψει στο παρελθόν, στις πιο μαύρες περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας. Στελέχωσε τα έκτακτα στρατοδικεία του εμφύλιου και του μετεμφυλιακού μοναρχοφασισμού, υπηρέτησε χωρίς κανένα πρόβλημα τη χούντα και ήταν το μόνο κομμάτι του κρατικού μηχανισμού που δεν υπέστη αυτή την κουτσουρεμένη και υποκριτική «αποχουντοποίηση».
Φυσικά, ιστορικά υπήρξαν και αντιδράσεις δικαστών που θέλησαν να διατηρήσουν ίχνη αξιοπρέπειας και δεν θέλησαν να ισοπεδώσουν εντελώς την προσωπικότητα τους υπακούοντας τυφλά στις εντολές των προϊσταμένων τους.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση που θα αναφερθούμε υπήρξαν και εντελώς άστοχες, προκλητικές παρεμβάσεις από την κυβέρνηση.
Πριν λίγους μήνες ο υπουργός δικαιοσύνης Χατζηδάκης στην προσπάθεια της κυβέρνησής του να ελέγχει απόλυτα τους δικαστές έφερε νόμο με τον οποίον η ηγεσία της Δικαιοσύνης διοριζόταν από την κυβέρνηση, ενώ μέχρι τότε εκλεγόταν απ τους ίδιους τους δικαστές.
Ετσι λοιπόν, ο πρώτος διορισμένος από την κυβέρνηση προϊστάμενος της Εισαγγελίας Εφετών, δεν κράτησε ούτε τα προσχήματα και έκανε μια ωμή παρέμβαση στο έργο των δύο εισαγγελέων που ερευνούσαν το σκάνδαλο του Βατοπεδίου. Η κατάληξη γνωστή.
Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση επεμβαίνει τόσο απροκάλυπτα στη «Δικαιοσύνης».
Θυμηθήκαμε πώς λειτουργούσε η «Επιτροπής Ανταγωνισμού». Η σύνθεσή της διοριζόταν απ’ την βουλή. Η κυβέρνηση όμως το 2005 έκανε νόμο και τα μέλη της διορίζονται από το υπουργικό συμβούλιο (όπως και τα μέλη των άλλων λεγόμενων «Ανεξάρτητων Αρχών»). Δεν πέρασε πολύ καιρός και έσκασε το «σκάνδαλο των κουμπάρων». (κουκουλώθηκε κι αυτό κατά την πάγια νεοδημοκρατική συνήθεια).
Δεν είναι τυχαίες αυτές οι κυβερνητικές επιλογές.
Ο ασφυκτικός έλεγχος αυτών των «θεσμών» από την εκτελεστική εξουσία έχει σαν στόχο τα κυβερνητικά στελέχη να μπορούν εντελώς ανενόχλητα να κάνουν τις λαμογιές τους «σεμνά και ταπεινά».
Δημοσίευση σχολίου