«Διπλασιάζει τα ΜΑΤ η κυβέρνηση», τιτλοφορείται το ρεπορτάζ των «Νέων» που καταλήγει με την πρόθεση της κυβέρνησης να «εκπονηθεί σχέδιο κρίσης για γενικευμένη εξέγερση ή κατά μέτωπο σύγκρουση με κουκουλοφόρους".Οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης που προβλέπονται οδυνηρές για την εργατική τάξη -για προβλεπόμενη ανεργία 12,7% μιλάει πρωτοσέλιδα η εφημερίδα "Ημερησία"- και η ολοένα αυξανόμενη οικονομική ανέχεια που πλήττει μεγάλες μάζες του πληθυσμού μας οδηγεί την αστική τάξη να εφαρμόσει το "δοκιμασμένο" σχέδιο της: Την στρατηγική του τρόμου.
Κατασκευάζει ανύπαρκτους κινδύνους για τον λαό, όπως η "τρομοκρατία" ή οι "κουκουλοφόροι" και με ένα ολόκληρο σύστημα προπαγάνδας με επικεφαλείς τα ΜΜΕ, θέτουν σαν στόχο την υποταγή των εργαζομένων, την αναζήτηση της ατομικής λύσης την αποδοχή κάθε αντεργατικού μέτρου, είτε επιβάλλεται από την κυβέρνηση είτε από τους καπιταλιστές εργοδότες.
Αναβιώνει στις μέρες μας ένας σύγχρονος φασισμός. Χρησιμοποιούν την "κρίση", που οι ίδιοι δημιούργησαν, για να ξεχαρβαλώσουν όλες τις εργατικές κατακτήσεις που αποκτήθηκαν με αγώνες και αίμα, για να μπορούν να χρησιμοποιούν την εργατική δύναμη όποτε θέλουν, για όσο θέλουν και υπό όποιες συνθήκες θέλουν. Προσπαθούν να καλλιεργήσουν στην συνείδηση του κόσμου ότι κινδυνεύει απ' τους "τρομοκράτες" και τους "κουκουλοφόρους", να εμπεδώσουν στα λαϊκά στρώματα την αίσθηση ότι το κράτος πρέπει να θωρακίσει τους μηχανισμούς του για να αντιμετωπίσει τους κατασκευασμένους "εχθρούς". Να κάνουν τον ατομικισμό, και να τα "φέρω βόλτα" κύρια αντίληψη του εργάτη. Να είναι ευχαριστημένος αν βρίσκει δουλειά, πουλώντας την εργατική του δύναμη για ένα κομμάτι ψωμί. Να είναι καθηλωμένος, το βράδυ στο χαζοκούτι, απολαμβάνοντας την "ψυχαγωγία" που του προσφέρουν, καταπίνοντας αμάσητη την κυβερνητική (την αστική καλύτερα) προπαγάνδα που του σερβίρουν. Α, του δίνουν και την πολυτέλεια να επιλέγει κάθε τέσσερα χρόνια ποιος κυβερνητικός θίασος θα διαχειριστεί την μιζέρια και την αθλιότητά του.
Αν δεν 'ρθούμε σε κάθετη ρήξη μ' αυτές τις "λογικές" αν δεν προσπεράσουμε το "εγώ" για να δούμε το "εμείς" αν δεν παλέψουμε στον δρόμο, με μορφές πάλης που εμείς θα επιλέξουμε -έξω απ' το ευαγγέλιο της "αστικής νομιμότητας" της συνδικαλιστικής και κομματικής γραφειοκρατίας- το δρόμος του εργατικού μεσαίωνα είναι ολάνοιχτος μπροστά μας.
Η αστική τάξη έχει την διόραση να αντιλαμβάνεται ότι η καπιταλιστική κρίση μπορεί να οδηγήσει σε εργατικές αντιδράσεις που θα ‘χουν απρόβλεπτες συνέπειες γ’ αυτήν και γ’ αυτό παίρνει τα μέτρα της «εκπονώντας σχέδιο κρίσης για γενικευμένη εξέγερση». Το ερώτημα είναι πότε η εργατική τάξη θα καταλάβει την δύναμή της για να υλοποιήσει στους εφιάλτες των αστών σε πραγματικότητα.
Δημοσίευση σχολίου