Χτες ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Γιόσκα Φίσερ έγραψε σε εφημερίδα: «Η εξυγίανση των δημοσιονομικών στην Ελλάδα θα είναι πολύ δύσκολη και θα πρέπει να φθάσει βαθιά.Διότι δεν πρόκειται μόνο για τις οικονομικές ανισότητες, οι οποίες θα πρέπει να εξαλειφθούν, αλλά χρειάζεται ένα πραγματικό σοκ για το σύνολο του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος, αφού για χρόνια η χώρα δεν είδε την πραγματικότητά της και ζούσε πάνω από τις δυνατότητές της».
Έρχεται σήμερα ο Alexis Παπαχελάς από την στήλη του στην «Καθημερινή» και συμπληρώνει επιβεβαιώνοντας τις απόψεις του:
«Τα κάναμε θάλασσα, αλλά θα τα διορθώσουμε γιατί είμαστε μια δυνατή χώρα με πολλά πλεονεκτήματα και ένας λαός που ξέρει να τα θαλασσώνει, αλλά και να επιβιώνει στο τέλος. Αυτός ο θυμός μπορεί να βγάλει από το ελληνικό DNA φιλότιμο, εργατικότητα και ένα καινούργιο όραμα. Απαιτεί, όμως, να κοιταχθούμε στον καθρέφτη και να αναγνωρίσουμε τα δικά μας λάθη. Ναι, να τα ξεχωρίσουμε από τις κακοήθειες, τους λαϊκιστικούς ρατσισμούς κάποιων ξένων και τις υπερβολές, αλλά να τα δούμε.
Έχουμε πιάσει τον "πάτο". Η επιλογή είναι δική μας τώρα, αν θα βγάλουμε τον κακό τριτοκοσμικό μας εαυτό πιστεύοντας στον ρόλο του θύματος ή αν θα αρπάξουμε τη μοίρα μας στα χέρια μας για να σταματήσουμε να είμαστε ο περίγελως διεθνώς».
Φυσικά δεν είναι μόνο ο Παπαχελάς. Ολοι οι δημοσιοκάφροι του αστικού τύπου σ’ αυτή την τροχιά κατευθύνουν τα γραφόμενα τους.
Ας απομονώσουμε τώρα κάποιες φράσεις απ’ τα παραπάνω για να δούμε την ουσία: «για χρόνια η χώρα δεν είδε την πραγματικότητά της και ζούσε πάνω από τις δυνατότητές της», «τα κάναμε θάλασσα», «να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να αναγνωρίσουμε τα δικά μας λάθη», «έχουμε πιάσει πάτο» …
Σ’ αυτή την χώρα ζουν η Αγγελοπούλου και η απολυμένη εργάτρια του Λαναρά που και οι δυο δεν είδαν «την πραγματικότητα και ζούσαν πάνω απ’ τις δυνατότητες τους», σύμφωνα με τον Γερμανό αξιωματούχο.
Στην Ελλάδα υπάρχουν και ο Κόκκαλης μαζί με τον Βαρδινογιάννη, όπως και ο απολυμένος Ντίνος μαζί με τον συνταξιούχο εργάτη, των 350 ευρώ, Αποστόλη.
Σ’ αυτό τον τόπο αναπνέει ο πολιτικάντης Φώλιας με τα 25 ακίνητα εδώ, στις Βρυξέλλες, στο Λονδίνο κι αλλού, όπως επίσης και ο άστεγος Νικόλας. Ολοι αυτοί μαζί «τα έκαναν θάλασσα».
«Επιασαν πάτο», επίσης, οι κάτοχοι των 10.000 οφ σορ εταιριών, ελληνικών συμφερόντων που διακινούν τον χρόνο πάνω από 500 δις ευρώ, μαζί με τους ξωμάχους της γης και τους δεκάδες χιλιάδες άνεργους, σύμφωνα με τον Παπαχελά.
Δεν έχουμε κάτι καινούργιο, φυσικά, μ’ αυτές τις απόψεις που εκφράζονται καταιγιστικά, ειδικά αυτόν τον καιρό από εκπροσώπους της πλουτοκρατίας και τα καλοταϊσμένα δημοσιοκαφρικά τους παπαγαλάκια.
Πάντα οι άρχουσες τάξεις αναγόρευαν τα στενά, ταξικά τους συμφέροντα σε εθνικά. Τα ιδεολογήματα που χρησιμοποιούν η κεφαλαιοκρατία και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι είναι από το 1948 παρόμοια. Ετσι κρύβεται η ταξικότητα της πολιτικής και του κράτους τους (χρησιμοποιούν αταξικούς όρους και ιδεολογήματα, όπως «της χώρας», «του έθνους», «της ανάπτυξης» κ.λ.π), τσουβαλιάζοντας τον εργάτη με τον καπιταλιστή, τον εκμεταλλευόμενο με το αφεντικό.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση είναι ανεκτίμητες για τους καπιταλιστές οι υπηρεσίες που προσφέρουν οι αργυρώνητοι «διαμορφωτές της κοινής γνώμης» από τα Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης.
Και όπως έγραφε ο Μάρξ:
«Ως τώρα πιστεύαμε ότι η εξάπλωση των χριστιανικών μύθων στα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οφειλόταν αποκλειστικά στο ότι δεν είχε εφευρεθεί ακόμη η τυπογραφία. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει. Ο καθημερινός Τύπος και ο τηλέγραφος, που μέσα σε μια στιγμή διαχέει τις επινοήσεις του σε όλη τη γη, κατασκευάζει περισσότερους μύθους μέσα σε μια μέρα (και το αστικό κοπάδι τους πιστεύει και τους διαδίδει ακόμα παραπέρα) από όσους θα μπορούσαν να παραχθούν παλιότερα μέσα σε έναν αιώνα».
(«Απαντα», τόμος 44, σελ. 176).
Δημοσίευση σχολίου