Αυτή, ακριβώς, είναι η περίπτωση του Ισραήλ. Θεμελιώνοντας, από την πρώτη στιγμή, την ύπαρξη του στον τυφλό μαζικό φόνο, μοιάζει πιασμένο στην εφιαλτική διαλεκτική του τρόμου και του εγκλήματος που το οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια, στην ίδια του την αυτοκτονία.
Παρά την οδύνη των πρώτων μας αντιδράσεων, πρέπει ν' αντιληφθούμε ότι η νέα του εγκληματική επίθεση κατά της νηοπομπής με ανθρωπιστική βοήθεια προς την πολιορκημένη Γάζα, είναι η χειρότερη ήττα του μετά τον πόλεμο του 2004 στον Λίβανο. Τώρα τα πυρά του αναγκάστηκαν να στραφούν, όχι πλέον προς τους αβοήθητους αραβικούς πληθυσμούς που κρατάει αιχμαλώτους στην ίδια τους τη γη , αλλά ευθέως προς την παγκόσμια κοινότητα και το βαρύτερο τίμημα πλήρωσαν οι Τούρκοι ακτιβιστές που αντιστάθηκαν ηρωικά στα θωρακισμένα ανθρωποειδή του πειρατικού του ρεσάλτου.
Όχι ότι περιμένουμε από τον ΟΗΕ των θλιβερών ανδρεικέλων την απάντηση που θα δικαιολογούσε η καταστατική αρχή της σύστασης του, όμως η διεθνής κοινότητα είναι υποχρεωμένη να αντιδράσει, και οι αντιδράσεις θα γίνουν ένα ολέθριο ντόμινο για το Ισραήλ. Οι ΗΠΑ θα δυσκολευτούν ακόμη περισσότερο να στηρίξουν την πεντηκοστή πρώτη πολιτεία τους, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα πιεστούν από τη λαϊκή αγανάκτηση να αποστασιοποιηθούν, σε ποικίλους βαθμούς, διπλωματικά και πολιτικά, μεγαλώνοντας τη διεθνή απομόνωση του Ισραήλ.
Στην Τουρκία διευρύνονται τα περιθώρια χειρισμών της κυβέρνησης απέναντι στο αμερικανόδουλο στρατιωτικό κατεστημένο, πράγμα που αλλάζει δραματικά τον συσχετισμό δυνάμεων στην Ανατολική Μεσόγειο, οπωσδήποτε εναντίον του το σημαντικότερο, ενισχύεται διεθνώς η διαπραγματευτική δύναμη του Ιράν, πράγμα που ελπίζουμε πως του δίνει χρόνο να αναπτύξει αποτρεπτική δύναμη, τη μόνη που, στην παρούσα συγκυρία, φαίνεται ικανή ν' ανασχέσει δραστικά την παρανοϊκή επιθετικότητα του κράτους-τρομοκράτη.
Κι η αξιοθρήνητη ελληνική κυβέρνηση, τι θα κάνει; Δεμένη από την παραδοσιακή εθελοδουλεία της στο άρμα του εχθρού της, στο διευθυντήριο των Βρυξελλών, στον ολοκληρωτικό άξονα του ΝΑΤΟ και στο δυτικό χρηματιστικό κεφάλαιο που την απομυζά ανελέητα, όπως απομύζησε προηγουμένως τις μισές χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου, ανίκανη να διεκδικήσει, μαχητικά, αναδιαπραγμάτευση του ληστρικού χρέους της, οικοδομώντας στέρεες συμμαχίες μ' εκείνο το κομμάτι του κόσμου που τα πραγματικά της συμφέροντα υποδεικνύουν, εντός και εκτός της Ευρώπης, πώς θα απαντήσει σε τούτη την κατά μέτωπο επίθεση;
Η αιχμαλώτιση ελληνικών πλοίων σε διεθνή χωρικά ύδατα ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου. Θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων κάνοντας το στοιχειωδώς αυτονόητο, το ελάχιστο που η περίσταση απαιτεί: να διακόψει τώρα τις διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ, να απαλλάξει την Αθήνα από την παρουσία μιας ισραηλινής πρεσβείας που συνιστά ύβρη κατά του διεθνούς δικαίου και της διεθνούς νομιμότητας;
Και αν η κυβέρνηση δεν το κάνει, ποια Αριστερά θα μπορεί να λογίζεται άξια του ονόματος της εάν δεν ασκήσει αφόρητες πιέσεις προς αυτή την κατεύθυνση, αν ακόμα μία φορά διαλέξει τη άνιση και σημαδεμένη συνδιαλλαγή με τον ταξικό και πολιτικό εχθρό της;
Και τότε βεβαίως, στην περίπτωση αυτή που ο καθένας απεύχεται, ποιος αντίλογος μπορεί να σταθεί, εάν πάρουμε το δίκιο στα χέρια μας όλοι εμείς, οι κατ' ευφημισμόν «πολίτες» αλλά, στην πραγματικότητα, αιχμάλωτοι ενός κράτους ταπεινωτικά δέσμιου στις εντολές της πλανητικής βιοεξουσίας;
* Ο Φώτης Τερζάκης είναι συγγραφέας -συντονιστής του Κέντρου ΔιαπολιτισμικώνΣπουδών, και το άρθρο του δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς"
Δημοσίευση σχολίου