"Σταλαγματιά, σταλαγματιά, στάζουν τα δάκρυα μου, γιατί προδόθηκαν σκληρά, τα τόσα όνειρα μου"

"Προδόθηκα, προδόθηκα
σε ό,τι είχα πιστέψει
τώρα τι άλλο στη ζωή
μπορεί να με μαγέψει".

Συντρόφια, εντελώς βιωματικό το παρακάτω κείμενο.
Προχθές το βράδυ κάναμε μια «ζωντανή» μεταμεσονύχτια εκπομπή στο διαδικτυακό μας ραδιοφωνικό σταθμό, εγώ μαζί με τον σύντροφο Βασίλη, με θέμα την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, τα όσα επακολούθησαν στα πέτρινα χρόνια μετά τον εμφύλιο πόλεμο και πώς αυτό εκφράστηκε μέσα από τραγούδια δημοκρατικών δημιουργών, οι οποίοι μέσα από αλληγορικούς στίχους προσπάθησαν να τα προβάλουν στο ευρύτερο κοινό.

Σίγουρα δεν έχουμε την ιδιότητα του ιστορικού ερευνητή και πιο πολύ μιλούσαμε για βιωματικές καταστάσεις.
Και σ’ αυτό το σημείο θέλω να σταθώ λίγο. Ο γέρος μου, -τώρα έχει γίνει μεζές στα σκουλήκια-, υπήρξε αντάρτης του ΕΛΑΣ. Κάποια στιγμή, συνελήφθη, δικάστηκε από στρατοδικείο της εποχής τρεις φορές σε θάνατο και μετά από 7 χρόνια φυλακών και εξορίας βρέθηκε ελεύθερος υπογράφοντας την γνωστή δήλωση «αποκηρύσσω τον κομμουνισμό και τας παραφυάδας αυτού».

Δεν είναι η πιο ιδανική στιγμή για να μιλήσουμε για το τι επακολούθησε μετά την κατάπτυστη συμφωνία της Βάρκιζας, την δημιουργία του ΔΣΕ, τις διώξεις αγωνιστών που ήρθαν από το μετεμφυλιακό κράτος και όλα τα σχετικά.

Αυτό που θέλω να πω τώρα είναι ότι ξανακούγοντας αυτό το τραγούδι, στο σχετικό αφιέρωμα που κάναμε στον ρ/σ μας, και δίνοντας βάση στους στίχους μπόρεσα να καταλάβω γιατί ήταν το αγαπημένο τραγούδι του πατέρα μου.

Ασ' μην πλατειάζω όμως:
____________________

Σταλαγματιά, σταλαγματιά
στάζουν τα δάκρυά μου
γιατί προδόθηκαν σκληρά
τα τόσα όνειρά μου.

Προδόθηκα, προδόθηκα
σε ό,τι είχα πιστέψει
τώρα τι άλλο στη ζωή
μπορεί να με μαγέψει.

Σταλαγματιά, σταλαγματιά
στάζει η καρδιά μου αίμα
αχ, στη ζωή με πλάνεψε
το μαγεμένο ψέμα.