Καταγγελία για αστυνομική βία που προκάλεσε θάνατο

Στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ρίου, κατέληξε πριν μερικές μέρες ένας νέος 33 χρόνων από το Αίγιο.

Συγγενείς του νεαρού, κατέθεσαν μήνυση εναντίον δύο αστυνομικών, οι οποίοι μετέβησαν στο σπίτι του 33χρονου, μετά από εισαγγελική παραγγελία, ώστε να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο, διότι είχε επιβαρυνθεί η κατάσταση της ψυχικής του υγείας.
Οι Αστυνομικοί, κατηγορούνται για επικίνδυνες σωματικές βλάβες σε βάρος του 33χρονου. Ο άτυχος νεαρός, όταν είδε μέσα στο σπίτι του τους αστυνομικούς, που προσπαθούσαν να του περάσουν χειροπέδες, έπαθε σοκ, "αντιστάθηκε" σύμφωνα με την αστυνομία και "λίγη ώρα αργότερα, έχασε τις αισθήσεις του".  Έτσι ξαφνικά, χωρίς λόγο;
Συγγενείς του 33χρονου, καταγγέλλουν ότι οι αστυνομικοί δεν τον μεταχειρίστηκαν, όπως ταίριαζε στην περίπτωσή του, αλλά άσκησαν βία. Βία, που σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογείται.
Για την υπόθεση, διενεργείται προανάκριση, ενώ αναμένεται και η ιατροδικαστική εξέταση.

Πολλά ακούγονται  γι αυτό το περιστατικό.

Πριν πω οτιδήποτε, να εκφράσω τα συλλυπητήρια μου, στους συγγενείς του. 

Θα εξετάσω το θέμα, με αφορμή το τραγικό γεγονός, γενικότερα.

Η ψυχική νόσος δεν είναι μεταδοτική, η προκατάληψη είναι!!

Πάρα πολλοί άνθρωποι νιώσαμε σε κάποια στιγμή της ζωής μας άσχημα. Ειδικά τώρα με την οικονομική κρίση, πολλοί αισθάνονται απελπισμένοι, έχουν πέσει σε κατάθλιψη. Επίσης σοβαρά γεγονότα, μπορεί να κλονίσουν την υγεία μας.

Οι άνθρωποι σαν τον νέο που προανέφερα, είμαστε εμείς οι ίδιοι, σε μια δύσκολη στιγμή. Πολλές ψυχικές ασθένειες επίσης, μπορεί να έχουν  βιολογικά αίτια, τα οποία η επιστήμη δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει ακόμη.  Χρειάζονται παρόμοια φροντίδα κι αντιμετώπιση με τη σωματική ασθένεια.

Ακριβώς αυτή την τόσο σημαντική βοήθεια δεν θέλει να την προσφέρει το Ελληνικό Κράτος. Όχι για το λόγο που λέει, ούτε γιατί δεν μπορεί. Αλλά γιατί προτεραιότητα έχει βάλει την εξυπηρέτηση των δανειστών. Αποτέλεσμα να μειώνονται συνεχώς δαπάνες για το ύψιστο αγαθό την Υγεία, η οποία θα έπρεπε να προσφέρεται σε όλους. 
 Ένας άνθρωπος, χρειάζεται βοήθεια.  Όπως ένας, που έχει κλονισθεί η σωματική του υγεία. Σ αυτή την περίπτωση έρχεται ασθενοφόρο. Άνθρωποι, που ξέρουν να δώσουν τις πρώτες βοήθειες. Δεν φέρνουν χειροπέδες. Προσέχουν τη μεταφορά, φυσικά και δεν ασκούν βία. Φανταστείτε πχ να είχε κάποιος σπάσει από ατύχημα το πόδι του και να τον άρχιζαν στις σφαλιάρες!  

Αλλά στο συγκεκριμένο συμβάν, όπως σε παρόμοια περιστατικά, πηγαίνει η Αστυνομία. Γιατί; Έστω, πηγαίνει. Οι αστυνομικοί έχουν εκπαιδευτεί για μια τέτοια κατάσταση; Ξέρουν πώς να τη χειριστούν, τι να κάνουν;
Για σκεφτείτε, που χρησιμοποιούνται οι μπάτσοι. Στην καταστολή συνήθως, όταν δεν κάνουν χαρτιά στα γραφεία τους. Και σε συλλήψεις.
Ακούστε τώρα τη σκηνή και φανταστείτε, ότι είστε εσείς στη θέση του νέου. Ξυπνάς, (γιατί σύμφωνα με πληροφορίες ο νέος κοιμόνταν και τον ξύπνησαν οι αστυνομικοί). Βλέπεις δυο αγνώστους μπάτσους, να σου λένε «πάμε...», ή «ήρθαμε να σε πάρουμε», ή ακόμη, όπως συνηθίζουν σε άλλες περιπτώσεις, «ήρθαμε να σε συλλάβουμε». Πως αισθάνεσαι; Αμηχανία, έκπληξη, φόβο;
Σ ένα άνθρωπο που είναι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση! Που δεν είναι εγκληματίας, δε σκότωσε, δεν έκανε κανένα κακό. Και εντάξει, οι μπάτσοι δεν ξέρουν, ούτε πώς να μιλήσουν σε αυτή την περίπτωση. Κατανοητό, δεν σπούδασαν ψυχολογία. Η πολιτεία; Δεν θα έπρεπε πρώτα να βρεθεί ένας ψυχολόγος και να πάνε μαζί, ώστε αυτός να δίνει οδηγίες και να χειριστεί το θέμα;
Κι ΑΝ «αντισταθεί», φέρει αντιρρήσεις, ποια η αντίδραση των μπάτσων; Νομίζω ότι οι περισσότεροι τη γνωρίζουμε. Αντιμετωπίζεται πάντα, ή σχεδόν πάντα, η όποια «αντίσταση», ακόμη λεκτικές αντιρρήσεις, με βία. Που εκδηλώνεται με ποικίλες μορφές. Από «απλά» σπρωξίματα, «ακινητοποίηση» του ανθρώπου και πέρασμα χειροπεδών, μέχρι πολύ ξύλο. Έτσι έχουν εκπαιδευτεί, έτσι έχουν συνηθίσει, δυστυχώς. Και το χειρότερο έχουν "πλάτες", όταν ενεργούν έτσι. Ο εθισμός στη βία των μπάτσων, καλλιεργείται από το ίδιο το σύστημα, με σκοπό την καταστολή, την τρομοκράτηση. 
Τι να σκέπτονται άραγε οι ναζί, όταν σκοτώνουν; Τίποτα! Γιατί στη θέση του μυαλού έχουν αυτό το προγραμματάκι. "Ας τσακίσουμε τον άνεργο, τον εργαζόμενο, το παιδί, τον ηλικιωμένο, που φωνάζει. Τη γυναίκα, που θα τολμήσει να βγει από το σπίτι. Έχουμε την εξουσία, που μας έδωσαν τ' αφεντικά. Τη βοήθεια του συστήματος. Τους άδικους νόμους. Τα στραβά μάτια των μπάτσων. Τη συναίνεση και το αβαντάρισμα των ΜΜΕ. Την αδιαφορία ή το φόβο των "νομοταγών πολιτών". Παίρνουμε λίγα, όλο και λιγότερα, αλλά βγάζουμε το άχτι μας στον Αδύνατο, που φωνάζει για έλεος, στο Μετανάστη. Και στους Αριστερούς φυσικά. Είναι "παραφωνία", έτσι μας είπε ο φύρερ. Κι αν σκοτωθεί, δε μας νοιάζει. Ένας εχθρός λιγότερος. Ας σκοτώσουμε και τους ΑΜΕΑ, τους αδύνατους, τους αρρώστους σωματικά ή ψυχικά. Παραφωνία είναι κι αυτοί. Το έχουμε ξανακάνει άλλωστε. Ο κόσμος ανήκει στους δυνατούς, τους πλούσιους. Το 3ο Ράιχ δείχνει το δρόμο στο 4ο. Ζιγκ Χάιλ!" 
Υπάρχουν πολλοί ένοχοι και πολλά θύματα σ αυτή την υπόθεση. Ο ηθικός αυτουργός, είναι η αδιαφορία για το συνάνθρωπο και κυρίως ο φόβος για τον ασθενή. Θυμάστε την υπόθεση των οροθετικών γυναικών, θυμάστε τον «κανίβαλο» ρατσιστή, που χτύπησε στην Πάτρα λιπόθυμο μετανάστη; Τα κτήνη που χτύπησαν το σκουρόχρωμο Έλληνα; Είναι ο ίδιος ρατσισμός, ο ίδιος φόβος κατά βάθος. Όπως εδώ.
Ο πραγματικός κίνδυνος είναι από την άδικη και σκληρή νοοτροπία. Είναι ο παράλογος φόβος, που έχουμε για τους ανθρώπους, που είναι σε αδυναμία. Έτσι αντί να βοηθήσουμε, τρέχουμε μακριά. Φοβόμαστε μην κολλήσουμε!!! Τι άραγε; Τη φτώχεια; Έχουμε ήδη μπόλικη. Τα συναισθήματα; Έχουμε όμως αρρωστήσει οι ίδιοι από τη χειρότερη αρρώστια, τον πανικό για το συνάνθρωπό μας.
Οι ιθύνοντες καλλιεργούν το αυτό φόβο. Για να είναι διχασμένοι οι άνθρωποι.  
Ακριβώς ο παράλογος φόβος είναι αυτός, που θρέφει αυτά τα φαινόμενα και όχι μόνο δεν τα αντιμετωπίζει, αλλά τα κάνει ακόμα χειρότερα. Αφήνει αβοήθητα τα θύματα, επαινεί τα εγκλήματα εναντίους τους και δημιουργεί περισσότερη αποξένωση και τρόμο.
Είμαστε όλοι άνθρωποι. Είμαστε όλοι ένα. 
Ας μη τρομάζουμε απ τον αδύναμο, τον ασθενή, το φτωχό. Θέλει βοήθεια, όχι το κακό μας. Δώστε ένα χέρι βοήθειας στο συνάνθρωπο που υποφέρει. Αμέσως θα ανακουφίσετε τον ίδιο αλλά και θα δείξουμε αίσθημα αλληλεγγύης. Όταν υπάρχει γενικά αυτό το συναίσθημα, ότι δεν είσαι μόνος, χαμένος, αλλά έχεις κι άλλους στο πλευρό σου, οι ίδιες οι ψυχικές ασθένειες γιατρεύονται ή υποχωρούν...