Στους καλούς γονείς, ενός αδικοχαμένου νέου...

Τι να πεις άραγε, σε έναν γονιό που βρέθηκε στην τραγική θέση, να θρηνεί το χαμό του παιδιού του; Ποια λόγια παρηγοριάς θα είχαν τόση δύναμη, να απαλύνουν μια τέτοια οδύνη, μια τόσο μεγάλη θλίψη;  

Το ξέρω καλά αυτό το συναίσθημα, είχα την ατυχία να το βιώσω πριν μερικά χρόνια. Δεν είχα βλέπεις τα χρήματα, να δώσω στο παιδί μου αυτά που ήθελα και σίγουρα άξιζε. Έτσι χάθηκε άδικα...

Χειρότερο όμως και απ αυτόν ακόμη τον πόνο, είναι οι τυχόν τύψεις, που μπορεί να νιώσει κάποιος γονιός. Ερωτήματα στριφογυρνάνε στο μυαλό, όπως «έκανα αυτό που έπρεπε»; Μήπως, αν έκανα κάτι «άλλο», θα μπορούσα να το είχα αποφύγει, να γίνονταν κάτι διαφορετικό;

Αυτά τα ερωτήματα «καίνε» πολλές φορές αυτόν, που αγαπά το παιδί του. Ο αβάσταχτος πόνος  που νιώθει, μπορεί να του δημιουργήσει ενοχές για πράγματα, που ποτέ δεν έφταιξε.

Οι καλοί φίλοι και συγγενείς, ιδιαίτερα τα άλλα παιδιά, αν υπάρχουν, μπορεί να βοηθήσουν αποτελεσματικά. Μια αγκαλιά, μια ενθάρρυνση από το παιδί, από τον φίλο, μπορεί να έχει καλύτερο αποτέλεσμα από χιλιάδες τέτοια άρθρα. Ο κάθε άνθρωπος πενθεί και δείχνει τη λύπη του διαφορετικά. Όλοι όμως έχουν ανάγκη μιας φιλικής παρουσίας, ενός ανθρώπου που ενδιαφέρεται πραγματικά. Έχουν ανάγκη οι γονείς να μιλήσουν, να μοιραστούν τη λύπη.

Οι φίλοι λοιπόν, μου είπαν τα εξής. Ίσως, μακάρι, να σε βοηθήσουν και σένα λίγο:

Όλοι ξέρουμε, πόσο αγαπάει ένας γονιός το παιδί του. Πραγματικά, δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο απ αυτό. Και σαν γονιός, ο κάθε ένας από εμάς, φροντίζει να κάνει, ότι μπορεί καλύτερο.

Ενεργούμε και πράττουμε για το καλό των απογόνων μας. Οι δυνάμεις μας όμως, φίλε μου, όλων μας, είναι περιορισμένες. Δεν είμαστε παντοδύναμοι, αν ήμασταν, σίγουρα δεν θα αφήναμε τα πράγματα να εξελιχθούν έτσι. Είμαι σίγουρος, καλέ μου φίλε, ότι, αν μπορούσες να γυρίσεις πίσω το χρόνο, δεν θα άφηνες ποτέ να γίνει αυτό. Και είναι βέβαιο πως, αν ήξερες τα πάντα, θα έκανες τα αδύνατα δυνατά, για να έχεις το παιδί σου γερό και δυνατό. Είμαστε όμως άνθρωποι, δεν είμαστε θεοί. Μη νιώθεις ανήμπορος, γιατί δεν είσαι θεός.

Είναι ακόμα φυσικό, μπροστά στο αναπάντεχο, στο ξαφνικό κακό, να τα χάσεις, να πάθεις σοκ. Το να κλαις είναι ανθρώπινο. Λυπάμαι κι εγώ βαθύτατα, για το νέο άνθρωπο που χάθηκε Άδικα. Το μούδιασμα, η παγωμάρα, η έκπληξη, ο πόνος, ο θρήνος, ο θυμός, ακόμη και η βουβή θλίψη, ακολουθούν το χαμό του νέου. Είναι διαφορετικοί  τρόποι, που εκδηλώνουμε, το πώς νιώθουμε.

Το συναίσθημα της ενοχής όμως, δεν ταιριάζει σε σένα, γιατί είσαι αθώος. Τώρα είσαι σε μεγάλη ταραχή και τα σκέφτεσαι αυτά. Έκανες πάντα, ότι μπορούσες, για το καλό των παιδιών. Το ότι η ατυχία, ή το άδικο, τα έφερε έτσι, δεν φταις εσύ. Δεν το ήθελες αυτό, που έγινε.

Σκέψου, αν το παιδί σου, θα ήθελε να είσαι σε αυτή την τραγική θέση, να κατηγορείς άδικα τον εαυτό σου. Σκέψου τους συγγενείς, τους φίλους, τους ανθρώπους που σε Αγαπάνε, αν θέλουν να σε βλέπουν έτσι. Δεν σ' αξίζει αυτή η άδικη κατηγορία, που ο ίδιος λες για σένα.

Ναι φίλε μου. Δεν είσαι εσύ ένοχος, επειδή είσαι φτωχός και δεν μπόρεσες να προσφέρεις περισσότερα. Πρόσφερες, όσα μπορούσες κι αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Προσπάθησες, είμαστε όλοι μάρτυρες σ αυτό. Εσύ έδωσες τη μάχη σου, πάλεψες θαρραλέα, δυνατά. Οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται, είναι περήφανοι για σένα και σ έχουν ανάγκη. Θέλουν τη δική σου δύναμη και το δικό σου θάρρος, να ενωθεί με τις δικές τους δυνάμεις. Και το κυριότερο: Σ’ Αγαπάνε όπως τους Αγαπάς. Μην επιτρέπεις το άγχος να σε νικήσει. Έχεις δύναμη μέσα σου και δεν είσαι μόνος...