Το λογοτεχνικό αυτό αφήγημα του σ. Τάσου Κατιντσάρου γράφτηκε στις 4 Δεκέμβρη 2011, ακριβώς πριν από ένα χρόνο. Το είχαμε δημοσιεύσει πέρυσι, στο πλαίσιο του αφιερώματος στο Δεκέμβρη του 1944, στην ανάρτησή μας για τον απόηχο της ηρωικής μάχης της Αθήνας στη λογοτεχνία, μαζί με το ποίημα «Αντίσταση» του Νίκου Καββαδία και το διήγημα «Ανάμνηση» της Μέλπως Αξιώτη. Φέτος το αναδημοσιεύουμε μαζί με την φωτογραφία που αποτέλεσε ερέθισμα για να γραφεί το χρονογράφημα αυτό. Η εύγλωττη αυτή φωτογραφία έχει την ιστορία της. Δημοσιεύθηκε στο βιβλίο «Η Μάχη της Αθήνας» της Μέλπως Αξιώτη και είχε χρησιμοποιηθεί στην αφίσα της Κ. Ο. Μαχητής που είχε κατακλύσει την Αθήνα το 1975 με το σύνθημα «ΖΗΤΩ Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ».
Η μάνα μας, η κυρα-Κούλα, μάς έλεγε: Παιδάκια μου, δεν πρέπει να ζήσετε αυτά που ζήσαμε εμείς, να πεθαίνει ο κόσμος από την πείνα…
Ο κυρ Νίκος, ο πατέρας μας, ράφτης, δεν μίλαγε πολύ και χαμογελούσε λιγότερο. Δούλευε πάρα πολύ όμως. Πρωί-απόγευμα, κάθε μέρα, Σάββατα και Κυριακές, ιδιαίτερα τις παραμονές των γιορτών, Χριστούγεννα και Πάσχα, γιατί τότε ο κόσμος ήθελε κυρίως καινούρια ρούχα.
Μ’ έναν τρόπο συνέτεινε στη διαμόρφωση των απόψεών μου. Πολλά απογεύματα πήγαινα στο ραφείο. Έπαιρνε κάθε μέρα την εφημερίδα “Τα Νέα”, αυτός έραβε κι εγώ του διάβαζα δυνατά… Καμιά φορά σχολίαζε (κυρίως έβριζε). Το ’65 (10 χρονών), έζησα όλα τα γεγονότα από το διάβασμα στο ραφείο (εντάξει, είδα και μια τεράστια διαδήλωση στα Χαυτεία, κυρίως νέων, να φωνάζει μανιακά 1-1-4 και Πα-πα-νδρέ-ου, και καμιά σαρανταριά κλούβες ν’ ανεβαίνουν τη Σταδίου, αλλά αυτό ήταν όλο, γιατί η μάνα μου με πήρε γρήγορα κι ήρθαμε στο Περιστέρι). Ακόμα θυμάμαι που του διάβαζα όλα τα πρακτικά της δίκης για την υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ. Τους πούστηδες!, ήταν το μοναδικό σχόλιο του κυρ Νίκου, και όταν του διάβαζα τις παρεμβάσεις ιδιαίτερα του Μανδηλαρά γυάλιζαν τα μάτια του…
21 Απριλίου του ’67, ΣΤ’Δημοτικού, με ξύπνησε το πρωί, μου είπε ότι δεν έχει σήμερα σχολείο (καταχάρηκα), ακούσαμε τα εμβατήρια στο ράδιο, βγήκαμε μια βόλτα στους κεντρικούς δρόμους, είδαμε τους μπάτσους με τα αυτόματα, γυρίσαμε σπίτι. Όπως καταλαβαίνεις, οι εφημερίδες δεν έγραφαν τίποτα πια για να διαβαστούν, μόνο κάτι με δημοψηφίσματα της χούντας, αλλά ήταν δεδομένα τα “αποτελέσματα” και το ενδιαφέρον μηδαμινό.
Βρήκα εγώ το δρόμο μου μέσα στο Γυμνάσιο, γνωρίστηκα με τα παιδιά του Μορφωτικού Συλλόγου, ...Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ
Δημοσίευση σχολίου