1) Η απεργία στο Μετρό μας έδειξε πως το μπλοκάρισμα των μέσων μαζικής μεταφοράς αποτελεί ένα στρατηγικό πλήγμα για το αστικό, υπερδικτυωμένο εμπορικά και κυκλοφοριακά, σύστημα. Άλλωστε πρόκειται, σύμφωνα με το αστικό συλλογικό εργατικό δίκαιο, για επιχειρήσεις ”κοινής ωφέλειας”.
2) Οι απεργοί του Μετρό είχαν το μειονέκτημα, που δεν το είχαν οι Χαλυβουργοί στη δική τους τιτάνια ταξική προσπάθεια, η κομβική τους θέση για το αστικό σύστημα να σημάνει την άμεση (και όχι μετά από πολύμηνο αγώνα) κήρυξη της απεργίας τους ως ”παράνομης και καταχρηστικής”, και την άμεση ”πολιτική επιστράτευση”.
3) Το παραπάνω τεράστιο ενεργό μειονέκτημα μεταστρέφεται σε τεράστιο δυνητικό πλεονέκτημα, στο βαθμό που μία νίκη της εργατικής τάξης σε ένα τέτοιο, στρατηγικής σημασίας πεδίο μάχης, καταφέρνει το πιο καίριο και αποφασιστικό πλήγμα στον ταξικό αντίπαλο. Είναι η ίδια λογική που συναντάμε στη θεωρία του ”αδύναμου κρίκου”. Η αλυσίδα αντέχει όσο ο πιο αδύναμος κρίκος της. Η αδυναμία αυτού του κρίκου, γίνεται δύναμη στα χέρια αυτού που τον κατέχει.
4) Η δομική θέση των εργαζομένων του Μετρό και των υπόλοιπων μέσων μεταφοράς που τους συμπαραστάθηκαν στον απεργιακό τους αγώνα, δεν επέτρεψε το κουκούλωμα της απεργιακής κινητοποίησης από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Το συμβάν της συγκεκριμένης απεργιακής κινητοποίησης δεν μπορούσαν να το καταστήσουν ”αόρατο”, δεν μπορούσαν να το εξαφανίσουν, γιατί επηρέαζε άμεσα την καθημερινή ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.
5) Η καθημερινή ζωή των ”πολιτών”, η ρουτίνα τους (στην οποία περιλαμβάνονται τα καθημερινά τους δρομολόγια), βρίσκεται στην Διαβάστε την συνέχεια στην ηλεκτρονική εφημερίδα μας
Δημοσίευση σχολίου