Μια ακραία παραβίαση αυτής της σχέσης είναι η απολυτοποίηση του ρόλου της θεωρίας, η οποία και καταλήγει σε μια ιδεαλιστική παρέκκλιση, την οποία οι κλασικοί του μαρξισμού παρομοίαζαν με τον αυνανισμό.[1]
Μια αντίθετη παρέκκλιση είναι η απολυτοποίηση του ρόλου της πράξης και της εμπειρίας και η υποτίμηση του ρόλου της θεωρίας την οποία οι κλασικοί του μαρξισμού επίσης απέκρουαν ιδιαίτερα κατά την αντιπαράθεση τους με τον Μπακούνιν, ο οποίος και υποτιμούσε τη θεωρία.
Υπάρχει όμως και μια λιγότερο εμφανής μορφή αυτής της δεύτερης εκδοχής. Πρόκειται για την χάραξη μιας πολιτικής τακτικής δίχως θεωρητικό υπόβαθρο, η οποία επιχειρείται να θεωρητικοποιηθεί εκ των υστέρων.
Χαρακτηριστική προς αυτήν την κατεύθυνση είναι η επίκαιρη στα πλαίσια της κρίσης, προσπάθεια αναγωγής από την πλευρά των αστών, της ολιγάρκειας έως και της ένδειας ως του πλέον κατάλληλου, για την ευτυχία των ευρύτερων μαζών, τρόπου ζωής, ή με άλλα λόγια η προβολή μιας εκσυγχρονισμένης εκδοχής της προτεσταντικής εγκράτειας.
Αυτού του είδους το μεθοδολογικό τέχνασμα επιχειρούμενο από την αριστερά, έχει μεταξύ άλλων σαν συνέπεια να συγκαλύπτει τη ρεφορμιστική πολιτική της, στο βαθμό που αυτή θεωρητικοποιείται εκ των υστέρων από μια φαινομενικά επαναστατική φρασεολογία και θεωρία. Κάτι τέτοιο μπορεί να οδηγήσει σε μια εσφαλμένη αντιμετώπιση ως επαναστατικής ακόμη και ως αριστερίστικής, μιας εν τη πράξει δεξιάς, ρεφορμιστικής πολιτικής.
Ας πάρουμε ορισμένα παραδείγματα.
Ας υποθέσουμε ότι μια αριστερή πολιτική ηγεσία , επειδή αδυνατεί να ηγεμονεύσει με άλλον τρόπο...
Διαβάστε τη συνέχεια στην ηλεκτρονική μας εφημερίδα
Δημοσίευση σχολίου