Η «αποκλειστική» υποκρισία.

Δυστυχώς, όπως πάρα πολλοί συνάνθρωποι μου, έχω προσωπική και πικρή πείρα, για το τι συμβαίνει στα Νοσοκομεία της χώρας μετά τις εγκληματικές περικοπές στον κρίσιμο τομέα της Υγείας.

Οι ελλείψεις προσωπικού και υλικών είναι ολοφάνερες και σε συνδυασμό με την ανασφάλεια που δημιουργεί η πολιτική αλλά κι η ανικανότητα της κυβέρνησης, οδηγούν σε μια άνευ προηγουμένου ανθρωπιστική καταστροφή.

Δεν θα περιγράψω γνωστά πράγματα σε όλους, πράγματα που έχουμε δει και έχουμε νιώσει στο πετσί μας. Θα πω μόνο τούτο, αν και πραγματικά δεν ξέρω πως θα ακουστεί, με τα όσα γίνονται σήμερα:

Η Υγεία θα έπρεπε να είναι τομέας πρώτης προτεραιότητας, και να παρέχεται σε όλους δωρεάν. Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στη ζωή. Φόνος δεν είναι μόνο το να χτυπήσουν κάποιον, ώστε να τον σκοτώσουν. Δολοφονία είναι επίσης, το να μην παρέχουν βοήθεια σε συνανθρώπους μας, εφόσον μπορούν, αφήνοντας τους να βασανίζονται, ώσπου να πεθάνουν.

Αυτό το έγκλημα δηλαδή που γίνεται κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση σήμερα. Ξέρω καλά ότι κανείς μας δεν θα ήθελε να αρρωστήσει και πολύ περισσότερο να βρεθεί εντελώς μόνος κι αβοήθητος, γιατί του λείπουν τα χρήματα.

Ο Ιπποκράτης, λέει στον όρκο του, να προσφέρονται οι ιατρικές υπηρεσίες σύμφωνα με τη γνώση του Ιατρού σε όλους. Δεν διαχωρίζει πλούσιους και φτωχούς ασθενείς, μιλάει για Ανθρώπους. Μάλιστα βάζει κανόνες ηθικής.

Αυτή ακριβώς η ηθική απουσιάζει σήμερα. Όχι από το έντιμο προσωπικό του τομέα Υγείας, που καταβάλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες, για να αντισταθμίσουν την κακή κατάσταση που έχουν περιέλθει τα Νοσηλευτικά Ιδρύματα. 
Με την ευκαιρία να ευχαριστήσω την πλειοψηφία των ανθρώπων αυτών, που εργάζονται σε συνθήκες χειρότερες κι από πόλεμο και προσφέρουν το κατά δύναμιν στην ανακούφιση των ασθενών.

Ούτε είναι το μέγα πρόβλημα οι αποκλειστικές νοσοκόμες, όπως πονηρά τα κανάλια και ο φασισμός διαδίδει. Τα ράντζα, οι καθυστερήσεις, οι αποκλειστικές και όλα σχεδόν που συμβαίνουν και τα συναντούμε καθημερινά, είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που ακολουθείται.

Αν υπήρχαν κονδύλια για προσωπικό και υλικό, τα πράγματα θα ήταν ασφαλώς καλύτερα. Όπως επίσης, αν «το ψάρι δεν βρομούσε από το κεφάλι» θα υπήρχε σωστός έλεγχος και αντιμετώπιση τυχόν παρατυπιών και παρανομιών (φακελάκια κλπ).

Η ίδια αγοραία νοοτροπία που συναντάμε παντού,  ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης, ισχύει και στον ανθρώπινο πόνο. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο όνειδος του σύγχρονου πολιτισμού, μαζί με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

«Υποφέρεις; Πόσα δίνεις για να σε κάνω καλά». Αυτή είναι η αιτία. Οι μπίζνες με τον ανθρώπινο πόνο οδηγούν στις περικοπές. Η ίδια εκμετάλλευση που υπάρχει στον εργάτη, στον άνεργο με τις μειώσεις των μισθών, ισχύει για όλους τους αδύναμους επομένως και για τους ασθενείς. Αν υπήρχε ένα άλλο πολιτικό σκεπτικό πιο ανθρωπιστικό, θα υπήρχε επαρκές ειδικευμένο προσωπικό, το οποίο θα πρόσφερε ταυτόχρονα την αίσθηση ασφάλειας στους ασθενείς και τους συγγενείς τους.

Οι αποκλειστικές είναι το σύμπτωμα, αν θέλετε να το παρομοιάσω, είναι ο βήχας στην πνευμονία. Το να πάνε κάποιοι γνωστοί για τον «ανθρωπισμό» τους και να τα βάζουν με τις αλλοδαπές, είναι σαν να φράζεις το στόμα του ασθενούς με πνευμονία, για να μη βήχει. Δεν βοηθάς έτσι, τον πνίγεις.

Παρεμπιπτόντως, μια απορία. Αν είναι δηλαδή είναι Ελληνίδες οι αποκλειστικές, έχουν λυθεί τα προβλήματα με τις ελλείψεις, που γέννησε και μεγάλωσε η αρπαγή και η λεηλασία; Ή μήπως θα βοηθήσει το χειρουργό, αν δεν έχει φάρμακα, εργαλεία, κι άλλους γιατρούς να τον αντικαταστήσουν στις εφημερίες, η  παρουσία ή όχι της αποκλειστικής; Θα βρουν άραγε καύσιμα για τα ασθενοφόρα και θα αντικαταστήσουν τα παλαιά μηχανήματα των Νοσοκομείων οι ντόπιες αποκλειστικές; 

Έλεος πια. Θα έπρεπε τουλάχιστο σε κάποια πράγματα, να υπάρχουν όρια...     

Αν πραγματικά θέλουμε ένα σωστό Σύστημα Κοινωνικής Φροντίδας πρέπει να απαιτήσουμε περισσότερα για εμάς και λιγότερα για τους τοκογλύφους. Δει δη χρημάτων και  άνευ τούτων ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων...

Δεν θα πω πιο πολλά. Εύχομαι σε όλους Υγεία και στους ασθενείς συνανθρώπους μου περαστικά και «σιδερένιοι».