Η Παρέμβαση Άγγελου Χάγιου στη 2η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η 2η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με το νέο δεδομένο,  αυτό της πλατιάς δημοκρατικής συζήτησης και απόφασης στις συνελεύσεις, με τη δημοκρατία των συνελεύσεων, αναδείχνει αυτό το οποίο είναι καινούργιο στοιχείο στην ιστορία της πολιτικής αριστεράς στη χώρα μας.

Για πρώτη φορά έχει συγκροτηθεί και παρεμβαίνει με όρους επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής και με σχετικά μαζικούς όρους στο κίνημα και στην κοινωνία, αυτοτελής πόλος της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς και αυτό επιβεβαιώνεται  με τη συνδιάσκεψή μας.
Και η ευθύνη η δική μας, η ευθύνη που μας ζητά ο μαχόμενος κόσμος του Μετρό, της Μανωλάδας, 
των ορυχείων της Κοζάνης, της Κερατέας και της Ιερισσού και των καθηγητών που πήραν απόφαση να σπάσουν το αντι-απεργιακό φράγμα της αντιδραστικής κυβέρνησης, είναι αυτό το εγχείρημα να το συνεχίσουμε, να το αναβαθμίσουμε στο κίνημα και στην αριστερά. Αυτή είναι η δική μας ευθύνη.

Η τόλμη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποκαλύφθηκε και αποδείχτηκε μέχρι σήμερα -και πρέπει να ανέβει σε επίπεδο αποφασιστικότητας-, όταν τόλμησε, δεν δείλιασε, να δει τον αντίπαλο κατάματα. Να δει την εποχή κατάματα και να την αναλύσει μαρξιστικά, την εποχή του καπιταλισμού στη μεγαλύτερη κρίση του, και να τολμήσει να χαράξει μια στρατηγική με νέους όρους, διαφορετικούς ποιοτικά από  αυτούς που κυριαρχούν στο παραδοσιακό κομμουνιστικό κίνημα. Για μια νέα, επαναστατική προοπτική, που μπορεί να ανατρέψει αυτό το άθλιο άδικο σύστημα και να ανοίξει το δρόμο, τη λεωφόρο του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

Και αυτό το αναδείξαμε, όχι μόνο στα βιβλία και στα προγράμματά μας, αλλά με ζωντανή πολιτική παρέμβαση. Στις μάχες που δώσαμε, όλα τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν έκαναν ψηλή πολιτική κοινοβουλίου αλλά πολιτική με τους εργάτες, με τους νεολαίους, με τους εργαζόμενους που επιχειρούσαν να σπάσουν το φράγμα της κρατικής τρομοκρατίας, της αστυνομικής καταστολής, της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, και της φασιστικής απειλής.

Το ‘’παράδοξο’’, ακόμα κι όταν κάναμε κοιλιά και ταλαντευτήκαμε σε κρίσιμες στιγμές του εγχειρήματός μας, ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο, το να υπάρχουμε στην κοινωνία και να μας δείχνουν ακόμα και τα γκάλοπ, είναι γιατί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έχει ήδη αποκτήσει ταξικές ρίζες  σε μια πρωτοπορία η οποία είναι μειοψηφική αλλά η οποία δίνει το ‘παρών’ στους αγώνες. Και είναι μια πρωτοπορία η οποία την επόμενη περίοδο, θα αποτελέσει τη μαγιά της αντεπίθεσης του κινήματος στη συνολική πολιτική και στρατηγικού χαρακτήρα αντιπαράθεση που ωριμάζει.

Εδώ είναι η τόλμη η δική μας. Πώς με αυτή την πρωτοπορία, στο κίνημα, στην πολιτική, θα συγκροτηθούμε, θα συνδιαλλαγούμε και θα δημιουργήσουμε ένα νέο ρεύμα, αντικαπιταλιστικό, εργατικό, λαϊκό, ρήξης και ανατροπής. Μιας αριστεράς, όπως σωστά είπατε, της ανατροπής, για τις επαναστάσεις της νέας εποχής.

Η τόλμη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία πρέπει να αναβαθμιστεί, αποδείχτηκε και έφερε  αποτελέσματα όταν αποφάσισε  να δει κατάματα τον αντίπαλο. Όταν πρόβαλε αυτό που έπρεπε να κάνει όλη η αριστερά, από το 2009 και μετά: Το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, την τακτική δηλαδή της αντικαπιταλιστικής ανατροπής, όχι μόνο στρατηγικά αλλά και τακτικά, ότι αυτή μπορεί να δώσει λύσεις σήμερα στην καταστροφή, στην εργατική και κοινωνική γενοκτονία που επιφέρει ο καπιταλισμός και η αστική επίθεση, η κανιβαλική επίθεση στα εργατικά δικαιώματα.

Αυτή η τακτική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής, αυτό το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα που καλούμαστε να αναβαθμίσουμε και να βαθύνουμε, ήταν, είναι και θα είναι το δυνατό σημείο, το αδιαπραγμάτευτο σημείο, το οποίο ορίζει την αυτοτελή παρουσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο κίνημα και στη συμβολή της σ’ ένα πόλο μετωπικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Είναι αυτό που ορίζει και όρισε και τέλειωσε τα σενάρια να γίνει είτε συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ είτε παρακολούθημα του ΚΚΕ. Τέλειωσε αυτή η ιστορία, ούτε περιχαράκωση αλλά ούτε και θολά μέτωπα και θολές κυβερνητικές λύσεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Το αντικαπιταλιστικό  πρόγραμμα είναι που ορίζει αυτή την τακτική και αυτή την προοπτική.

Πρόγραμμα που πρέπει να αναβαθμίσουμε με την εμπειρία των αγώνων και το οποίο μπορεί να οδηγήσει, μέχρι και την επανάσταση. Αυτό το πρόγραμμα, για τους λόγους που εξηγούμε στις ‘θέσεις’ και, με αυτοκριτικό τρόπο, προσπαθούμε να το αναπτύξουμε μέσα στις συγκρούσεις τις μεγάλες που έρχονται την επόμενη περίοδο.

Υποστηρίζω φανατικά συντρόφισσες και σύντροφοι, και το ψήφισε και η Τοπική μας Επιτροπή, τη θέση 34 που προβλέπει τις μεγάλες συγκρούσεις που έρχονται, ανάμεσα στην αντεπαναστατική επιδρομή στη χώρα μας και στα επαναστατικά εξεγερτικά γεγονότα που, παρά τις όποιες καμπές στο εργατικό κίνημα, είναι μπροστά μας.

Καθώς και τη θέση ότι χρειάζεται μια θεωρητική πολιτική και οργανωτική προετοιμασία. Αυτές οι συγκρούσεις που έρχονται στο μέλλον, μας υποχρεώνουν να διαβάσουμε την ιστορία μας. Όχι ως ιστοριοδίφες, αλλά για να αναμετρηθούμε με τις επιλογές που έχουμε να κάνουμε την επόμενη περίοδο.

Ε, λοιπόν είμαστε με την εαμική επανάσταση. Αλλά είμαστε κυρίως με εκείνο το ρεύμα του Άρη Βελουχιώτη, που δεν κατέθεσε τα όπλα. Που ζήτησε να πάει μέχρι το τέλος η επανάσταση, μέχρι να λυθεί το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας. Δεν το διαπραγματευόμαστε αυτό.

Είμαστε με τους δημοκρατικούς αντι-ιμπεριαλιστικούς αγώνες της αριστεράς, και είμαστε περήφανοι γι’ αυτούς. Αλλά είμαστε με τον Πέτρουλα, με τον Λαμπράκη, που δεν συμβιβάστηκαν στην υποταγή στον Γεώργιο Παπανδρέου, και στην υποστήριξη της κυβέρνησής του που άνοιξε το δρόμο για τη χούντα.

Είμαστε με το αντιδικτατορικό κίνημα του Πολυτεχνείου, αλλά κυρίως με την τάση εκείνη που επιχείρησε να το πάει μέχρι τέλους, στην ανατροπή, και θάταν αλλιώς οι συνθήκες σήμερα αν η αριστερά έπαιζε τον ανατρεπτικό ρόλο της τότε.

Είμαστε με εκείνους οι οποίοι αντέδρασαν, μετά το 1974 και το 1981, στην πολιτική της αριστεράς απέναντι στον καραμανλικό και τον παπανδρεϊκό εκσυγχρονισμό.

Με εκείνους που έκαναν τη ρήξη το ’89, που έχει γραφτεί στο ιστορικό DNA αυτού του εγχειρήματος και κανείς δεν μπορεί να το υποτιμήσει αυτό.

Δεν μελετάμε κάποια ιστορικά γεγονότα, όπως σχολιάζουν ορισμένοι σύντροφοι την άποψη αυτή. Πρόκειται για επιλογές τις οποίες θα υποχρεωθούμε να κάνουμε στο μέλλον. Και πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τη στάση μας. Διότι η Ιστορία εμπεριέχεται μέσα στο παρόν και στο μέλλον. Και τέτοιες επιλογές θα χρειαστεί να κάνουμε την επόμενη περίοδο.

Δεν θα συνεχίσω σε ζητήματα τακτικής περισσότερο γιατί τέλειωσε ο χρόνος. Θέλω να καταλήξω πάλι με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Σαν τέτοιο πρωτότυπο, πρωτόγνωρο εγχείρημα, καλούμαστε να κάνουμε ένα άλμα. Καλούμαστε πράγματι, και σ’ αυτό συμφωνώ και με τους συντρόφους που μπορεί να διαφωνώ σε ζητήματα τακτικής, στο ερώτημα τι κάνουμε από τη Δευτέρα.

Η προσωπική και συλλογική μου πεποίθηση είναι ότι, στο βαθμό που ενοποιούμαστε, και έχουμε τη δυνατότητα αυτή, στρατηγικά σε τέτοιες κατευθύνσεις, το κεκτημένο μας να το αναπτύξουμε στη γραμμή της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και αντίστοιχα του προγράμματος που είναι η μόνη νικηφόρα δυνατότητα παρέμβασης στο κίνημα. Στο βαθμό που κάνουμε αυτό, είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι μπορούμε τη Δευτέρα να βγούμε με πρακτικές ενέργειες στο εργατικό κίνημα, ανώτερης ενοποίησης των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ, και άλλων δυνάμεων αριστερής κατεύθυνσης και αγωνιστικής κατεύθυνσης σε ένα ανώτερο επίπεδο.

Μπορούμε να προχωρήσουμε αποφασιστικά και να φέρουμε αποτελέσματα, στη μετωπική πολιτική συμπόρευση όπως την ορίζουν οι σχετικές θέσεις. Μόνο τότε κατά τη γνώμη μου, μπορούμε να φέρουμε αποτελέσματα. Με μια ανώτερη πολιτική ενοποίηση και μια ενοποίηση των προσπαθειών μας στο εργατικό κίνημα και στις παρεμβάσεις μας στην αριστερά κι αυτό έχει φανεί.

Αντίθετα, η πολυδιάσπαση, ο κατακερματισμός των προσπαθειών, μόνο αρνητικά αποτελέσματα μπορούν να φέρουν. Και σας θυμίζω ότι στο όνομα των πλατύτερων των μεγαλύτερων, των πιο σημαντικών ενοτήτων της αριστεράς επήλθε διάλυση, τριχοτόμηση εκείνων οι οποίοι το επιχείρησαν.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μ’ αυτή την έννοια και τελειώνω, πρέπει να γίνει εργατική, λαϊκή. ΑΝΤΑΡΣΥΑ των εργατών της Μανωλάδας. ΑΝΤΑΡΣΥΑ των εργατών του μετρό, που προσπάθησαν να σπάσουν την επιστράτευση. Των καθηγητών που καλούνται να σπάσουν την επιστράτευση. Που θα καλεί  όλη την αριστερά η οποία, αυτό είναι το καθήκον της, να κατέβει να σπάσει την επιστράτευση, και αν το κάνει αυτό, τότε μπορεί να μιλήσει για εξουσία, για κυβέρνηση.

Είμαστε με την εξέγερση της Κερατέας, της Ιερισσού, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ των φτωχών, των ανέργων, της ανατροπής και των επαναστάσεων που έρχονται. 

ΑΝΤΑΡΣΥΑ δημοκρατική, που θα συζητήσει, θα αποφασίσει και θα εφαρμόσει αυτά τα οποία θα αποφασίσουμε μέσα από τη συλλογική, την ανώτερη δημοκρατία των τοπικών συνελεύσεων και όχι των, συμπεριλαμβανομένου και εμού, παραγόντων.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

με αυτή την άποψη υποστηρίζω πλήρως το κεκτημένο των “θέσεων” και υποστηρίζω την ανάγκη αποφασιστικών καταλήξεων στο δημιουργικό αυτό διήμερο σώμα. Για να βγούμε τη Δευτέρα και να συμβάλουμε σε ένα άλμα στο κίνημα και στην αριστερά που θα μας δώσει μεγάλες δυνατότητες, στο εργατικό κίνημα και στη διεύρυνση της παρέμβασης στην κατεύθυνση ενός πόλου μετωπικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς, με τις αναγκαίες συμπορεύσεις, με  την αναγκαία συμπόρευση όπως την ορίζουμε στις “θέσεις’.

Αυτό είναι το επόμενο βήμα, να ‘ρθούμε στη συνδιάσκεψη του χρόνου, και να κάνουμε απολογισμό, για να έχουμε μία ΑΝΤΑΡΣΥΑ η οποία πραγματικά θα είναι πιο ισχυρή στο κίνημα, πιο ισχυρή στην πολιτική ζωή, θα αλλάζει το συσχετισμό στην αριστερά και θα καταγράφεται αυτό στην κοινωνία σ’ όλες τις πολιτικές μάχες.

Ευχαριστώ.