Αμέτρητος τηλεοπτικός χρόνος καταναλώθηκε, και εκατοντάδες δημοσιεύματα υπήρξαν σχετικά με το θέμα της αιματηρής επίθεσης σε χρυσαυγίτες στο Ν. Ηράκλειο.
Θα προσπαθήσω να προσεγγίσω το θέμα όχι από αστυνομική πλευρά αλλά με πολιτικό σκεπτικό, επικαλούμενος την εμπειρία μου σαν μαχητής στα βουνά του Κουρδιστάν και σαν αντάρτης πόλεων στην Τουρκία.
Αρχικά να δώσω μια απάντηση αν οι πράξεις ατομικής τρομοκρατίας μπορούν να χρησιμοποιηθούν στα πλαίσια ενός ταξικού αγώνα. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν πρέπει να αποκλειστεί με την προϋπόθεση όμως ότι αυτό θα συμβάλει στην ριζοστικοποίηση των μαζών, θα έχει κοινωνική αποδοχή και θα περνάει καθαρά ταξικά μηνύματα, μέσω της «ένοπλης προπαγάνδας». Στην προκειμένη όμως περίπτωση που αναφερόμαστε δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Σε τελική ανάλυση θέλω να πω ότι οι μορφές του αγώνα που θα επιλεγούν πρέπει να αποφασίζονται κάνοντας ανάλυση των συγκεκριμένων πολιτικών συνθηκών περνώντας υπ’ όψιν τον τόπο και τον χρόνο.
Εδώ πρέπει να τεθεί ένα βασικό ερώτημα: Ποιο επικίνδυνοι ήταν με την δράση τους στο ναζιστικό κόμμα οι δυο χρυσυγίτες ή ο θάνατος τους τώρα έκανε μεγαλύτερη ζημιά στο επαναστατικό και εργατικό κίνημα;
Η απάντηση είναι αυτονόητη για όσους/ες έχουν επαφή με την πολιτική πραγματικότητα. Δεν θέλει μεγάλη πολιτική αντίληψη για να κατανοήσει κάποιος ότι αυτή την στιγμή η Χ.Α εκμεταλλεύεται τον θάνατο των δυο μελών της για να «ξεπλυθεί» από το όργιο των εγκληματικών δραστηριοτήτων της, να παρουσιαστεί «θυματοποιημένη», να συσπειρώσει τον σκληρό πυρήνα των μελών της. Παράλληλα οι μηχανισμοί του αστικού κράτους βρίσκουν επιχειρήματα να παπαγαλίζουν την ανιστόρητη και επικίνδυνη θεωρία των «δυο άκρων» να θωρακίζουν τους κατασταλτικούς τους μηχανισμούς.
Στο Κουρδιστάν έχουμε μια παροιμία που λέει «μπερδεύτηκαν οι πατημασιές του σκύλου και του αλόγου». Δηλαδή περισσότερα ερωτήματα δημιούργησε αυτή η επίθεση στους χρυσαυγίτες παρά έδωσε απαντήσεις για την σκοπιμότητα αυτής της ενέργειας.
Δεν θέλω να κάνω εκτιμήσεις για το ποιόν των ατόμων της οργάνωσης που επιτέθηκε στα μέλη της ναζιστικής συμμορίας.
Εμείς στην Τουρκία έχουμε μεγάλη εμπειρία από προβοκάτσιες. Ακόμα απ’ την δεκαετία του ’50 που έγινε βομβιστική επίθεση στο σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ –όπου στεγάζετε το Τουρκικό προξενείο στην Θεσσαλονίκη- μέχρι σήμερα με την δράση της παρακρατικής οργάνωσης Kontr-gerilla. (θυμηθείτε την ομολογία του Μεσούτ Γιλμάζ πρώην πρωθυπουργού της Τουρκίας για την δράση αυτής της οργάνωσης).
Απ’ την άλλη πλευρά όμως έχουμε και επαναστάτες, αγωνιστές, που κάνουν πολιτική με αποκλειστικό γνώμονα το ταξικό μίσος, που δεν διαθέτουν ή έχουν λαθεμένη θεωρητική κατάρτιση και ρισκάρουν την ζωή τους προχωρώντας σε ένοπλες ενέργειες, που ουσιαστικά δεν έχουν κανένα θετικό αποτέλεσμα για την εργατική τάξη και τα καταπιεζόμενα στρώματα.
Ξεφεύγοντας από υποθέσεις θα ήθελα να τονίσω ότι πρέπει να διαθέτει κανείς τεράστια πολιτική μυωπία για να μην αντιλαμβάνεται ότι μια ενέργεια όπως αυτή που έγινε ενάντια στα στελέχη της Χ.Α., μόνο κακό κάνει στο επαναστατικό και εργατικό κίνημα και αντικειμενικά δρα προβοκατόρικα στον αγώνα των εκμεταλλευόμενων στρωμάτων.
Απ’ την άλλη πλευρά όμως και η άποψη της καταδίκης τη βίας «απ’ όπου και αν προέρχεται» είναι μια πασιφιστική αντίληψη που αφοπλίζει το εργατικό κίνημα, κάνει ευαγγέλιο την αστική νομιμότητα και συντελεί στην παθητικοποίηση των λαϊκών αντιδράσεων. Η καταδίκη της λαϊκής αντιβίας αποτελεί βαρίδι για την ανάπτυξη δυναμικών, αποτελεσματικών αγώνων.
Ουσιαστικό είναι επίσης να πούμε ότι η έννοια «τρομοκρατία» έχει εντελώς διαφορετικό προσδιορισμό για την αστική τάξη και το προλεταριάτο. Δεν υπάρχει για μας μεγαλύτερη τρομοκρατία απ’ την φτώχια, απ’ το να πεταχτούν στον δρόμο χιλιάδες εργάτες από το κλείσιμο παραγωγικών μονάδων. Αυτή την «θεσμοθετημένη» τρομοκρατία το αστικό κράτος την ονομάζει «μεταρρυθμίσεις».
Δυο παρατηρήσεις για να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου. Είναι εντελώς κροκοδείλια τα δάκρυα των αστών που υποτίθεται ότι θρηνούν για την απώλεια δυο ανθρωπίνων ζωών. Το αστικό κράτος δεν δίνει δεκάρα για την ανθρώπινη ζωή και κάθε μέρα δημιουργεί θύματα από την τάξη μας (τις δολοφονίες που κάνει στα εργασιακά κάτεργα τις ονομάζει «εργατικά ατυχήματα», τις χιλιάδες αυτοκτονίες των τελευταίων ετών της αποδίδει σε «αδυναμίες χαρακτήρων»).
Επίσης πρέπει να είμαστε συγκρατημένοι στο να βιαστούμε να αποδεχτούμε συνομωσιολογικά σενάρια.
Είδα το βίντεο με την εκτέλεση των δυο χρυσαυγιτών. Εμπειρικά μπορεί να πω (δεν θεωρώ σκόπιμο να αναφερθώ αναλυτικά σ’ αυτό) ότι δεν σχημάτισα την αίσθηση ότι πρόκειται για πληρωμένους δολοφόνους. Τίποτα όμως δεν μπορεί εκ προοιμίου να αποκλειστεί.
+ σχόλια + 2 σχόλια
Στο κείμενο του συντρόφου και εν γνώσει του κάναμε κάποιες παρεμβάσεις κύρια σε συντακτικό επίπεδο και διατύπωσης. Χωρίς φυσικά να αλλοιωθεί στο παραμικρό η ουσία του κειμένου του.
Για την επίθεση στο Ν.Ηράκλειο
Αναφορικά με την εκτέλεση των δυο φασιστών στο Ν. Ηράκλειο, έχουν ακουστεί ένα πλήθος σεναρίων για τους δράστες, τα κίνητρα και τους στόχους τους. Εν αναμονή μιας ανάληψης ευθύνης, δεν μπορεί να αποκλειστεί κανένα από τα σενάρια που ακούγονται, όσο εξωφρενικά κι αν φαίνονται εκ των προτέρων. Ωστόσο τα σενάρια αυτά κάθε αυτά μικρή σημασία έχουν, μπροστά στα υπονοούμενα που αφήνουν να αιωρούνται, πίσω από τα οποία το μεγαλύτερο τμήμα της αριστεράς αποκαλύπτει τις βαθύτερες φιλοσοφικές του ανησυχίες. Πριν όμως, ας κάνουμε ένα αναγκαίο σχόλιο για το ίδιο το γεγονός, για την απαίτηση καταδίκης και μια μεθοδολογική παρατήρηση... Συνεχεια εδώ: http://wp.me/pryYN-1qE
Δημοσίευση σχολίου