Ο Μανώλης Γλέζος πλήρωσε τους αγώνες του για ελευθερία, με πολλά χρόνια φυλάκισης, ως πολικός κρατούμενος.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, «γιόρτασε» 13 φόρες τα Χριστούγεννα πίσω από τα κάγκελα.
13 χρόνια χωρίς φίλους, συγγενείς και κεράσματα.
13 χρόνια, που δεν άκουσε τα κάλαντα και δεν διασκέδασε όπως όλοι. Κι όμως, κάποιες από αυτές τις γιορτές των Χριστουγέννων, ο Μανώλης Γλέζος τις πέρασε περιμένοντας την εκτέλεσή του, καθώς ήταν καταδικασμένος σε θάνατο.
Μάλιστα, ο άνθρωπος που κατέβασε την σημαία των Ναζί από την Ακρόπολη στην κατοχή, στα μεταπολεμικά χρόνια βρέθηκε συγκρατούμενος με τον Γερμανό εγκληματία πολέμου Μαξ Μέρτεν.
Ο Μέρτεν ήταν ο σφαγέας των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Περίπου 50.000 άνθρωποι οδηγήθηκαν στο Άουσβιτς, μετά από δική του εντολή. Ο Μέρτεν –σε αντίθεση με τον Γλέζο– έτυχε ειδικής μεταχείρισης και αποφυλακίστηκε νύχτα.
+ σχόλια + 3 σχόλια
https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1507367
Η χώρα ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Οι φτωχοί εξοντώνονται με ποικίλες μεθόδους. Πείνα, κρύο, έλλειψη περίθαλψης και στέγης. Οι μετανάστες πνίγονται ή κομματιάζονται. Άντε ρε "καλές γιορτές", για ποιούς όμως; Έβγαλε κι ο αντιμνημονιακός (...σίγουρα!) Τράγκας τον ΙερόνEMO. Να μας πει, ότι όλοι ίδιοι είναι οι πολιτικοί, (κι οι παπάδες); Ότι δεν αντέχει άλλο ο κόσμος (δεν περισσεύει ούτε για κερί ε;), ότι κάτι πρέπει να γίνει με το χρέος, να μην πληρώνουμε τόσα (αλλά πόσα;), για τους φτωχούς (ευτυχώς που έχει ο Θεός) κ.α. Αν δεν έλεγε κατά του χωρισμού εκκλησίας και κράτους, θα πρότεινα στο ΚΚΕ ή το ΣΥΡΙΖΑ να τον γράψει στο κόμμα. Βλέπει που πάει το πράγμα και παίρνει αποστάσεις. Εκτός αν το πάνε από την Προεδρική Δημοπρασία σε... Δεσποτάτο! Όσο η Αριστερά αναλώνεται σε εσωστρέφεια, τόσο ο καπιταλισμός απεργάζεται μεθόδους εξαπάτησης. "Κουραμπιέδες φασίστες ήρθαν τα Χριστούγεννα": Το πιο όμορφο αισιόδοξο χριστουγεννιάτικο μήνυμα που είδα γραμμένο στον τοίχο σήμερα. mitsos175.
Η πολιτικη μου κριτικη μπορεί να ειναι μεγαλη απεναντί στην πολιτικη του σκεψη.Ομως νοιωθω τοσο μικρός μπροστά σε ενα τοσο μεγαλο γιγαντα που η ψυχη του ειναι για 10 ανθρωπους μαζι.
Συνέντευξη με τον μικρό τυμπανιστή.
- Με συγχωρείς «νεαρέ», θέλω να σου μιλήσω. Γύρισα ξαφνιασμένος. Μέσα στο σπίτι μου παρουσιάστηκε ξαφνικά ένας ηλικιωμένος και ταλαιπωρημένος κύριος.
- Ποιός είστε; Ρώτησα. (το «νεαρός» δεν το σχολίασα. Είχαν να με πουν έτσι πολλά χρόνια, αλλά σίγουρα ήμουν μικρότερος σε ηλικία από αυτόν).
- Είμαι ο μικρός τυμπανιστής. Μου απάντησε.
- Χα! Δύσκολα κρατήθηκα. Πρόσεξα βέβαια ένα μικρό παλιό τύμπανο που είχε, αλλά ο ίδιος πολύ απείχε από τις περιγραφές.
- Κι όμως εγώ είμαι, μου είπε. Βλέπεις, από τότε πέρασαν πολλά χρόνια, γέρασα, αλλά είμαι το ίδιο παιδί, που έψαχνε το άστρο για να ψάλλει για το Θείο Βρέφος.
- Ας πούμε ότι σας πιστεύω, τι θέλετε;
- Να σας διηγηθώ κάποια πράγματα που το τραγούδι δεν λέει. Ήταν τότε, που μια ξένη υπερδύναμη, η Ρώμη, είχε επιβάλει με τη βία τη θέλησή της στους άλλους λαούς. Έχω δει τη δύναμη της, ήταν τρομαχτική. Οι λεγεωνάριοι ήταν καλά εκπαιδευμένοι και άριστα για την εποχή εξοπλισμένοι. Πειθαρχημένοι, σκληροί, μέσα στο σίδερο φαίνονταν τότε ανίκητοι. Κι όμως χρόνια μετά, η αυτοκρατορία κατέρρευσε. Η ίδια η Ρώμη (που σήμαινε δύναμη), κατακτήθηκε. Όλες οι αυτοκρατορίες παθαίνουν κάποτε, γιατί τους λείπει αυτό που είναι αιώνιο: Η Ανθρωπιά, η Ισότητα και η Ελευθερία.
- Μάθημα ιστορίας θα κάνουμε;
- Παρακαλώ, ακούστε με και θα καταλάβετε: Ήμουν μόνος, ένα παιδί, χωρίς χρήματα. Ξεκίνησα από μακριά, έχοντας ένα σκοπό ένα όνειρο. Να δω Αυτόν που θα έκανε τον κόσμο μας καλύτερο. Στο δρόμο υπήρχαν πολλοί κίνδυνοι. Υπήρχαν ληστές, όπως και σήμερα υπάρχουν συμμορίες, υπήρχαν άνθρωποι που προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν την ανάγκη. Αν δεν ήσουν προσεκτικός κατέληγες σκλάβος, όπως σήμερα, αν είσαι αδύναμος καταλήγεις έρμαιο του κάθε δουλεμπόρου.
- Μα η δουλεία καταργήθηκε.
- Αλήθεια; Κι αυτοί που παίρνοντας ψίχουλα, δουλεύουν συνέχεια κάτω από ανθυγιεινές συνθήκες, χωρίς ξεκούραση, για όλο και λιγότερα, το κάνουν επειδή το θέλουν; Δε μίλησα, κατέβασα το κεφάλι.
- Υπήρχαν τότε τα θηρία, σήμερα υπάρχουν οι νάρκες. Πιο φονικές και ύπουλες. Υπήρχαν και τότε και τώρα τα σαπιοκάραβα που βούλιαζαν με το παραμικρό. Ακόμα δεν έχω ξεχάσει το φόβο μήπως πέσω σε κάποια περίπολο και με φυλακίσουν. Υπήρχε και τότε το κρύο, η πείνα... θα έλεγες ότι άλλαξαν ελάχιστα.
- Αλλά υπήρχαν κι αυτοί που βοηθούσαν, το μικρό ξένο. Κάποιοι που έδιναν λίγα τρόφιμα, σε κάποια μέρη μπορούσα να βρω ζεστασιά και ύπνο. Καλοί, φτωχοί, άνθρωποι. Οι πλούσιοι και τότε και τώρα με απέφευγαν, δεν ήμουν αρεστός έτσι ρακένδυτος και ξυπόλητος. Όμως είχα ένα σκοπό να φτάσω κάπου, κι αυτό μου έδινε θάρρος, δύναμη, κουράγιο.
Τελικά έφτασα. Και είδα, είδα ένα μικρό παιδί να μου γελά μέσα από την αγκαλιά της μητέρας του. Οι μάγοι μόλις διακρίνονταν που αποχωρούσαν για τον τόπο τους. Άρχισα να τραγουδώ. Σ’ όλους άρεσε το τραγούδι. Οι βοσκοί με κέρασαν γάλα και τυρί, ενώ η Μαριάμ μου έστρωσε δίπλα στη φάτνη για να ξεκουραστώ.
Την άλλη μέρα ξύπνησα κι ο Ιωσήφ ετοίμαζε τα πράγματα για να φύγουν. Τότε μου έδωσε το χέρι, μου άφησε λίγα τρόφιμα και ρούχα και μου είπε μια μεγάλη αλήθεια. «Ο Ιησούς θα σταυρωθεί, αυτή είναι η μοίρα όσων θελήσουν να αλλάξουν τον κόσμο, μόνο με την καλοσύνη. Αν θέλεις να αλλάξει πραγματικά ο κόσμος, μην ψάχνεις Μεσσίες, αυτοί είναι μόνο στον Ουρανό, ψάξε για συμπολεμιστές να αγωνιστείς μαζί τους...»
Αυτά είπε, άνοιξε την πόρτα και χάθηκε στην αιθαλομίχλη... mitsos175.
Δημοσίευση σχολίου