Φρεσκάροντας την μνήμη - ΚΚΕ: Αυτοκριτική χωρίς εκδημοκρατισμό

Είχαμε αναφερθεί στην απάντηση που έδωσε ο "Ριζοσπάστης" σε κείμενο του Θανάση  Σκαμνάκη που είχε δημοσιευτεί την περασμένη Κυριακή. Σήμερα ο αρθρογράφος του "Πριν" επανέρχεται και με κείμενο του απαντάει στα γραφόμενα του οργάνου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ.

Επίσης παραθέτουμε άλλο ένα κείμενο, που αναφέρεται στο ΚΚΕ. από το ¨Πριν" που το υπογράφει ο Δημήτρης Γρηγορόπουλος και έχει τίτλο "Αυτοκριτική χωρίς εκδημοκρατισμό".

Φρεσκάροντας την μνήμη

Του Θανάση Σκαμνάκη

 «Αρθρογράφος της εφημερίδας "Πριν" κόπτεται για τις εσωκομματικές διαδικασίες στο ΚΚΕ, για τις συζητήσεις των ΚΟΒ, της "εσωκομματική δημοκρατίας", τις σχέσεις των μελών του Κόμματος με τον Ριζοσπάστη και άλλα πολλά. Παίρνοντας τη σκυτάλη από διάφορα επιτελεία του αστικού Τύπου που προσπαθούν με ανυπόστατα ψεύδη και υπονοούμενα να σπιλώσουν το ΚΚΕ, την ΚΕ, το ΠΓ. Ο αρθρογράφος του Πριν μιλάει ως γνωρίζων, ως πρώην στέλεχος του ΚΚΕ, κι έτσι προσπαθεί να δώσει εγκυρότητα στα λεγόμενα του. Έχει όμως αδύνατη μνήμη, δεν θυμάται ή μάλλον συνειδητά ξεχνά ότι την περίοδο 1988-91, στην οποία και αναφέρεται, απολάμβαναν τη ζεστή φιλοξενία και προστασία του αστικού Τύπου τα στελέχη και των δυο αλληλοτροφοδοτούμενων φραξιονιστικών κέντρων που επιδίωκαν τη διάλυση του ΚΚΕ και τα οποία αποχώρησαν από αυτό, στο ένα εκ των οποίων θήτευσε και ο ίδιος...Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε».

Αυτή ήταν η απάντηση του Ριζοσπάστη στο σχόλιο που γράψαμε την προηγούμενη Κυριακή με θέμα τα δημοσιεύματα του Βήματος σχετικά με την αλληλογραφία Μπογιόπουλου - ΚΕ του ΚΚΕ και την απόλυση του δημοσιογράφου και στελέχους και την εν συνεχεία συκοφάντησή του στις κομματικές οργανώσεις, φυσικά ο Ριζοσπάστης έχει μια κάποια μνήμη που δεν δείχνει να είναι η καλύτερη ή τουλάχιστον δεν τη χρησιμοποιεί.

 Κι «έτσι για να μην ξεχνιόμαστε», ας τη φρεσκάρουμε: ποιοι εκφράζονταν επί σειρά ετών, από το 1982 τουλάχιστον, από το ένα εκ των δυο «αλληλοτροφοδοτούμενων φραξιονιστικών κέντρων», εκείνο που εξέφραζε ο Ανδρουλάκης και οι άλλοι;
Ο Χαρίλαος Φλωράκης και σύσσωμο το τότε ΠΓ και η πλειοψηφία της ΚΕ, στην οποία συμμετείχαν και ομονοούσαν η Αλέκα Παπαρήγα, ο Δημ. Γόντικας, ο Μάκης Μαΐλης και άλλοι πολλοί, αλλά και ο τωρινός γραμματέας της ΚΕ που τότε ήταν μέλος κατώτερου οργάνου.

Κι αλήθεια τι ψήφισαν οι ως άνω στην πρόταση για το κοινό πόρισμα με τον Λεωνίδα Κύρκο, την κυβέρνηση Τζανετάκη και την οικουμενική, προτάσεις που είχε επεξεργαστεί μαζί με τον Χαρ. Φλωράκη αυτό το «αλλητροφοδοτούμενο» κέντρο; Αυτά προς το παρόν.

 ΚΚΕ: Αυτοκριτική χωρίς εκδημοκρατισμό

Στο τελευταίο τεύχος (Ιούνιος 2013) της ΚΟΜΕΠ δημοσιεύεται κείμενο του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στο οποίο διερευνώνται οι παράγοντες που οδηγούν στην παρέκκλιση του Κομμουνιστικού Κόμματος από τη στρατηγική της επαναστατικής κατάκτησης της εξουσίας.

Το κείμενο του ΠΓ εξετάζει την ιστορία της τακτικής και της στρατηγικής του ΚΚΕ από την ίδρυση του ως και το τελευταίο συνέδριο του, το 2013, που διαμόρφωσε το σημερινό του πρόγραμμα.
Η παρέκκλιση του ΚΚΕ απ' την επαναστατική στρατηγική εξετάζεται στα διαχρονικά πλαίσια της πάλης και της ενότητας με τον οπορτουνισμό. Ο οπορτουνισμός ορίζεται με την ιδεολογική και πολιτική έννοια του ρεύματος μέσα στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα, που αντανακλά την επίδραση της αστικής τάξης στην εργατική τάξη και στο κόμμα της στην προσπάθεια της να την ενσωματώσει στο καπιταλιστικό σύστημα.

Θετική είναι η εκτίμηση ότι ο οπορτουνισμός έχει κοινωνική αντικειμενική βάση στο ιμπεριαλιστικό στάδιο, πράγμα όμως που δεν συνεπάγεται ότι νομοτελειακά διεισδύει στο κόμμα και το αποπροσανατολίζει από την ιστορική αποστολή του.
Στο κείμενο υπάρχει η αυτοκριτική παραδοχή ότι διαχρονικά ο ταξικός αντίπαλος και ο οπορτουνισμός αξιοποιούν τα ιδεολογικοπολιτικά προβλήματα και τις παρεκκλίσεις του ΚΚΕ. «Αξιοποίησαν, δηλαδή, αδυναμίες, ελλείψεις και καθυστερήσεις στην ιστορική διαδρομή του Κόμματος».

Στο κείμενο διακηρύσσεται ότι στο πλαίσιο της επεξεργασίας του Δοκιμίου της Ιστορίας του ΚΚΕ της περιόδου 1968-1991, που έθεσε ως καθήκον το 19ο Συνέδριο αλλά και της νέας επεξεργασίας του Δοκιμίου της περιόδου 1918-1949, θα φωτιστεί συλλογικά κι ολοκληρωμένα το πώς το ΚΚΕ αντιπάλεψε τον οπορτουνισμό. Εξάλλου, στο Δοκίμιο της περιόδου 1949-1968 εκτιμάται ότι στην 6η Ολομέλεια της ΚΕ έγινε δεξιά οπορτουνιστική στροφή και η διαπάλη με τον «δεξιό αναθεωρητισμό» κρίθηκε στη 12η Ολομέλεια (1968).

Εκτός απ' τον εντοπισμό του οπορτουνισμού στη γραπτή ιστορία του ΚΚΕ (1918-1991), στο κείμενο της ΚΟΜΕΠ υποστηρίζεται ότι τα βαρίδια του οπορτουνισμού παρέμειναν στο Κόμμα και μετά το 1991, όταν αρχίζει η «επαναστατική ανασυγκρότηση» του ΚΚΕ, με κορύφωση το 19ο Συνέδριο (2013).
Ακόμη και για το επίμαχο διάστημα 1989-1990, όταν το ΚΚΕ συμμετείχε στις δύο αστικές κυβερνήσεις με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ το ΚΚΕ, αν και επιμένει να συγκαλύπτει τις ευθύνες της τότε ηγεσίας του, για πρώτη φορά παραδέχεται ότι «η συμμετοχή του κόμματος σε τέτοιες κυβερνήσεις φούντωσε μέσα στο κόμμα τον οπορτουνισμό».

Τα βαρίδια του οπορτουνισμού που παρέμειναν στο ΚΚΕ μετά το 1968 και το 1974 επικεντρώνονται στις αντιλήψεις «ΚΚΕ κόμμα κυβερνητικό στις συνθήκες του καπιταλισμού, για
συνεργασία γύρω από ένα μίνιμουμ πρόγραμμα για διαχωρισμό μεταξύ συνεργασιών τακτικής και συνεργασιών στρατηγικής, για την ενότητα της Αριστεράς, δηλαδή συνεργασία με τους οπορτουνιστές ή και σοσιαλδημοκράτες».

Εμφατικά συσχετίζεται ο οπορτουνισμός στο ΚΚΕ με τη θεωρία των σταδίων: «Το 9ο Συνέδριο (1973) διατηρεί τη λογική της στρατηγικής των σταδίων του 8ου Συνεδρίου (1961), λογική που επίσης διατηρείται αλώβητη, με ορισμένες τροποποιήσεις οι οποίες δεν αλλάζουν την ουσία, και στο 1Οο Συνέδριο το 1978.
Στην ίδια βάση με ορισμένους εκσυγχρονισμούς διαμορφώνεται η στρατηγική του κόμματος ως και το 12ο Συνέδριο το 1987, αν και τυπικά δεν φαίνονται καθαρά τα δύο στάδια στον όρο αλλαγή, με κατεύθυνση το σοσιαλισμό».

Αλλά και μετά το 1991, οπότε κατά το κείμενο το ΚΚΕ τίθεται σε τροχιά αποκατάστασης του επαναστατικού χαρακτήρα του, για ης οπορτουνισηκές αντιλήψεις γίνεται η εξής παραδοχή: «Ζητήματα δηλαδή που δεν τα αντιμετωπίσαμε με ολοκληρωμένη ιδεολογικοπολιτική δουλειά με άξονα το πρόγραμμα του κόμματος και μετά το 1991».

Σύμ-φωνα λοιπόν με τα αποσπάσματα που σκόπιμα παραθέτουμε αυτούσια το ίδιο το ΚΚΕ ομολογεί ότι διαβρώνεται από τον οπορτουνισμό απ' την ίδρυση του περίπου ως το σωτήριο 19ο Συνέδριο του (2013), τουτέστιν σ' όλη την ιστορική του πορεία!

Αν αληθεύει αυτή η πρωτοφανής για το ΚΚΕ αυτοκριτική αποτίμηση, δεν αυτοακυρώνεται το ΚΚΕ ως πολιτικός οργανισμός;
Βέβαια το ΚΚΕ περιχαρακώνεται απ' την καταλυτική «αυτολαθολογία» του αντισταθμίζοντας τη με τη συνεπή προσήλωση του στον ταξικό χαρακτήρα του: «Ο,τι κατάφερε το κόμμα από το 1991, χρονιά της κρίσης και ολοκλήρωσης της νίκης της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ, οφείλεται στο γεγονός ότι πάντα ήταν δεμένο στενά με την πάλη της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, ότι πάλεψε σθεναρά άλλοτε μ' επιτυχία, άλλοτε με λάθη και αντιφάσεις τον οπορτουνισμό, ότι δεν μετατράπηκε σε οπορτουνιστικό κόμμα».

Ασφαλώς είναι θετικό το γεγονός όη το ΚΚΕ διατήρησε τον ταξικό και επαναστατικό χαρακτήρα του, ότι δεν μεταλλάχτηκε σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, όπως τα κομμουνιστικά κόμματα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» μετά τη νίκη της αντεπανάστασης το 1989-1991. Το ζητούμενο όμως δεν είναι πρωτίστως η ταξική και επαναστατική ταυτότητα του ΚΚΕ αλλά η έκφραση της στην τακτική και τη στρατηγική του. Δυστυχώς η στρατηγική του είναι λόγω μεν επαναστατική, έργω δε ρεφορμιστική, αφού προϋποθέτει μια τακτική αγώνων χαμηλής έντασης ανεκτών απ' το σύστημα και διασπαστικών συχνά.

Επειτα, παρά τον οίστρο αυτοκριτικής και κριτικής, γιατί η σημερινή καθοδήγηση εμμένει στη χρεοκοπημένη πρακτική της άνευ σημασίας, μετά την παρέλευση δεκαετιών, αυτοκριτικής ενώ νεκρώνει τη ζώσα κριτική, ακόμη και τη θεσμοποιημένη στο πλαίσιο του συνεδρίου, που μπορεί να λειτουργήσει διορθωτικά στην ασκούμενη πολιτική, όπως συνέβη με την κακήν κακώς εκπαραθύρωση του δημοσιογράφου Ν. Μπογιόπουλου;

Η φίμωση όμως της εσωκομματικής κριτικής δεν συνιστά διάβρωση απ' την αστική ιδεολογία και πολιτική; Ρίζα των κακών πάντως είναι η γραφειοκρατικοποίηση του ΚΚΕ κατ' αντανάκλαση της αστικής κρατικής δομής.