*Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, ως φενάκη της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους*

Του Γιώργου Π.

Διαπιστώνω με μεγάλο προβληματισμό, ότι ο αντιγερμανισμός παίρνει διαστάσεις ανεξέλεγκτες στη χώρα.

Μια χώρα διχασμένη, ταλαιπωρημένη, μπερδεμένη.

Μια χώρα στην οποία διαφωνούν όλοι με όλους, αλλά όταν πρόκειται για τον αντιγερμανισμό ξαφνικά ομονοούν και ομοφωνούν.

Δεξιοί, αριστεροί, νοικοκυραίοι, μπάχαλοι, μνημονιακοί, αντιμνημονιακοί.

Ολοι υπογράφουν φαρδιά πλατιά κάτω από τη φράση : ‘η λιτότητα που επιβάλλει το Βερολίνο’.

Υπογράφουν δηλαδή κάτω από μια φράση, που είναι ψευδής από το πρώτο μέχρι το τελευταίο γράμμα.

Για πια λιτότητα συζητούμε ;

Εχει αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της 'δημοσιονομικής προσαρμογής', και κατά πόσο είναι εφικτό (σύμφωνα με τους αριθμούς) το κοινωνικό κράτος να επανέλθει, όταν παρέλθει η περίοδος της...λιτότητας ;

Εχει αντιληφθεί κανείς τη φύση και το πνεύμα που διέπει τις αλλαγές στα εργασιακά, προσμετρώντας παράλληλα το παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον, και εξακολουθεί να πιστεύει ότι αυτές θα αποκατασταθούν όταν παρέλθει η περίοδος της....λιτότητας ;

Εχει αντιληφθεί κανείς τις παραβιάσεις του συντάγματος που συμβαίνουν και τα πλήγματα που δέχεται το δημοκρατικό πολίτευμα, και δεν έχει καταλάβει πως όταν παρέλθει η περίοδος της....λιτότητας, το αστικό κράτος θα βρίσκεται λίγο πριν την εποχή της γαλλικής επανάστασης ;

Δεν πρόκειται για καμία λιτότητα αγαπητοί.

Εδω έχουμε ριζική και αμετάκλητη αλλαγή των ταξικών συσχετισμών σε ολόκληρη την ήπειρο.

Και ακριβώς επειδή είναι ταξική, είναι αδύνατον να έχει εθνικά χαρακτηριστικά.

Τι έχει να χωρίσει ο έλληνας εργαζόμενος, με το γερμανό εργαζόμενο που έχει να πάρει 10 χρόνια αύξηση ;

Τι έχει να χωρίσει ο γερμανός βιομήχανος/επιχειρηματίας, με τον έλληνα βιομήχανο/επιχειρηματία ;

Τι έχει να χωρίσει ο γερμανός τραπεζίτης, με τον έλληνα τραπεζίτη.

Τίποτα απολύτως.

Εκτός αν νομίζετε ότι αν συναντηθεί ο Λάτσης με τον Krups ή ο Άκερμαν με τον Προβόπουλο, θα παίξουν μπουνιές.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, πιο πιθανό είναι να παίξουν μπουνιές ο Μπάμπης που δουλεύει στη ΜΕΒΓΑΛ, με τον Κλάους που δουλεύει στη Bosch, έτσι που τους έχουν πλύνει το κεφάλι οι τηλεοράσεις τους.

Το γεγονός πως ο νέος αυτός ολοκληρωτισμός που απειλεί την ευρώπη, εκπορεύεται για μια ακόμη φορά από τη γερμανία, δείχνει οπωσδήποτε κάτι για την ιδιοσυγκρασία του γερμανικού λαού.

Όπως δείχνει κάτι για την ιδιοσυγκρασία του ελληνικού λαού, το γεγονός πως στη χώρα μας ευδοκίμησε η διαφθορά κατά τον τρόπο που όλοι γνωρίζουμε.

Από αυτές τις διαπιστώσεις όμως, μέχρι το σημείο να προσεγγίζουμε την πολιτική, πόσο μάλλον την οικονομία, με όρους ευγονικής, και να αναζητούμε εξηγήσεις για τα προβλήματα μας στα.....γονίδια, υπάρχει τεράστια απόσταση.

Απόσταση που έχει δύσκολα περάσματα, σκοτεινά σημεία, και τρύπες που μπορεί να πέσουμε μέσα. Ας μη μας παρασύρει η ευκολία με την οποία τη διανύουν οι διάφοροι δημοσιολόγοι, που μας λένε ότι όλοι οι έλληνες είναι λαμόγια, όλοι οι γερμανοί είναι ναζί, και άπειρα άλλα παρόμοια τσουβαλιάσματα που έχουν συμβάλλει τα μέγιστα στον ταχύ εκφασισμό και αποπροσανατολισμό της κοινωνίας μας, τα τρία τελευταία χρόνια.

Αλήθεια όμως, πως ακριβώς επιβάλλει η γερμανία τη ‘λιτότητα’, σε 27 εκλεγμένα κοινοβούλια ;

Οι γερμανοί ψήφισαν τον άρπαγα Ραχόϊ και τον καθυστερημένο Σαμαρά, ή μήπως οι ισπανοί και οι έλληνες πολίτες που σήμερα μυξοκλαίγονται για τους κακούς γερμανούς ;

Οι εκλογές στην ολλανδία και το δημοψήφισμα στην ιρλανδία ήταν και αυτά γερμανικός δάκτυλος ;

Αυτό το γελοίο υποκείμενο τον Ανα(ν)στασιάδη τον ψήφισαν ο Χάνς κι ο Γιούργκεν ή ο Δώρος με τον Πανίκα ;

Ποιοί έδωσαν στο λούστρο Κοέλιο το ηγεμονικό 39% στις πορτογαλικές εκλογές ;

Ας καθαρίσουμε λοιπόν το οπτικό μας πεδίο από το μελάνι των δημοσιογραφικών σουπιών, που μας μιλάνε για 4ο ράιχ και γερμανούς κατακτητές.

Ολη αυτή η κρίση χρέους, δεν είναι παρα μια γκεμπελική παράσταση, που για να κόψει εισιτήρια, πρέπει κάποιος να πάρει το ρόλο του κακού. Για να έχουν κάποιον να γιουχάρουν οι θεατές, όταν διαπιστώσουν ότι το θέαμα δεν τους αρέσει.

Αλλά πέρα και πίσω από αλληγορίες, είναι προφανές πως από τη στιγμή που ο μόνος δρόμος για να επιτευχθεί αυτή η υπερεθνική ταξική μεταβολή, περνάει μέσα από τον υπερεθνικό οργανισμό των βρυξελλών, μοιραία και αναπόφευκτα στη θέση του οδηγού θα κάτσει το ισχυρότερο μέλος αυτού του οργανισμού.

Ποιός δηλ. θα μπορούσε να επιβάλει τις πολιτικές της.....‘λιτότητας’ ; Η Μάλτα ;

Τα πράγματα λοιπόν είναι ξεκάθαρα, και κάποιοι επιλέγουν να τα θολώσουν με δόλο.

Ο κόσμος πρέπει επιτέλους να αναλάβει τις ευθύνες του, και να πάψει να κρύβεται κάτω από τα φουστάνια της απειροελάχιστης Μέρκελ.

Για να αναλάβει όμως τις ευθύνες του, πρέπει να καταλάβει ότι κάνει λάθος.

Και αυτό είναι αδύνατο να συμβεί, όσο τα ΜΜΕ τον επιβραβεύουν και τον διαβεβαιώνουν ότι κάνει το σωστό, ψηφίζοντας τις μαριονέτες των οικονομικών ελίτ.

Πόσο μάλλον όταν του λένε συνεχώς, πως για όλα τα δεινά του φταίνε οι γερμανοί.


 Γιώργος Π.