Και η σαπίλα θέλει το κοινό της

Πηγή: Του Θανάση Κορτερού - "Hot Doc"

Διαβάζεις για δημοσιογράφους που «ευεργετούνται» από τον Ρέστη, ο οποίος σπεύδει προθυμότατα όχι μόνο να εγγυηθεί για θηριώδη δάνεια, αλλά και να τα αποπληρώσει για λογαριασμό τους. Ή για δημοσιογράφους που ξεπλένουν χρήμα αγοράζοντας ακριβούς πίνακες και παριστάνοντας τους συλλέκτες και τους φιλότεχνους. Ή για δημοσιογράφους οι οποίοι απολαμβάνουν μαύρες αμοιβές από διάφορους επιχειρηματίες για να είναι «φίλοι» τους.

Δεν χρειάζεται να διαβάσεις, αλλά ξέρεις για δημοσιογράφους που παρασιτούν σε διάφορα γραφεία Τύπου δημόσιων επιχειρήσεων. Για δημοσιογράφους που μισθοδοτούνται από δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις για να «συνδράμουν» στην επικοινωνία τους. Για δημοσιογράφους που είναι στα payroll τραπεζών για να φιλοτεχνούν το image του τραπεζίτη. Για δημοσιογράφους που ιδρύουν εταιρίες επικοινωνίας και έχουν στην πελατεία τους κάθε καρυδιάς καρύδι από τον κόσμο των επιχειρήσεων, των μπίζνες ή της πολιτικής. Ξέρεις επίσης για δημοσιογράφους οι οποίοι κρύβουν πληροφορίες, ή ωραιοποιούν στοιχεία, παραδείγματος χάριν για την οικονομία, εν ονόματι κάποιου... εθνικού συμφέροντος.

Ορισμένοι μάλιστα ομολογούν εκ των υστέρων την πράξη τους, επιχειρώντας να την δικαιολογήσουν. Ξέρεις και βλέπεις επίσης καθημερινά δημοσιογράφους οι οποίοι κατ' εντολή υπηρετούν, στηρίζουν και αναπαράγουν αυτό που συμφέρει το αφεντικό τους, ή που επιθυμεί το αφεντικό τους. Διαφορετικά, ας εξηγήσει κάποιος γιατί στο άλφα μέσο ενημέρωσης είναι σχεδόν όλοι υπέρ των μνημονίων, ενώ στο βήτα όχι.

Με τη σαπίλα αυτή, που κρύβεται σε ωραία λόγια, ιλουστρασιόν χαρτί και τηλεοπτικές εικόνες, δεν μπορεί δυστυχώς κανείς να ξεμπερδέψει με το γνωστό νεοελληνικό, ότι όλα τα επαγγέλματα έχουν τα μαύρα τους πρόβατα. Κι αυτό γιατί άλλο πράγμα είναι το μαύρο πρόβατο που πουλάει μπλουζάκια μαϊμού κι άλλο το μαύρο πρόβατο που πουλάει ενημέρωση μαϊμού.

Είτε το θέλουμε είτε όχι, η ενημέρωση αναφέρεται σε συνειδήσεις, διαμορφώνει συμπεριφορές, είναι κατά μια κλασική έκφραση το οξυγόνο της δημοκρατίας. Κι όταν η ενημέρωση αποπνέει σαπίλα, τότε δηλητηριάζονται και η δημοκρατία και οι πολίτες. Ε, και; Θα πει ο ψυλλιασμένος. Είναι δυνατό σε μια κοινωνία ταξικά διχασμένη, στην οποία το κέρδος και οι απολαβές βρίσκονται στην κορυφή των αξιών, να απαιτούμε από κάποιους να μείνουν έξω από το πάρτι; Φυσικά και είναι δυνατό. Απόδειξη ότι υπάρχουν -ευτυχώς- δημοσιογράφοι που κάνουν τη δουλειά τους, ή προσπαθούν τουλάχιστον να κάνουν τη δουλειά τους, με εντιμότητα και χωρίς μαύρες διασυνδέσεις.

Αυτό φυσικά δεν αρκεί, αλλά είναι κάτι πάντως να ξέρουμε ότι οι δημοσιογράφοι δεν τα τρώνε όλοι μαζί. Από την άλλη, όμως, ας είμαστε ειλικρινείς. Οι πουλημένοι δημοσιογράφοι -όπως και τα αντίστοιχης ηθικής ΜΜΕ- θα ζουν και θα βασιλεύουν όσο πουλάνε. Οι από πάνω θα έχουν λόγους να τους χρυσώνουν όσο οι από κάτω, η κοινωνία ή ένα μεγάλο μέρος της, αγοράζουν τα φούμαρα, τα ψέματα και την προπαγάνδα τους. Όσο τα κοινωνικά αντισώματα παραμένουν αδρανή και το κοινωνικό σώμα αφομοιώνει τα στερεότυπα που του διοχετεύουν.

Η ανήθικη δημοσιογραφία, εν ολίγοις, έχει ανάγκη από ανόητο κοινό. Κοινό μειωμένης νόησης και κρίσης. Και φιλοδοξία της είναι και να επεκτείνει αυτό το κοινό και να επιβάλλει την κυριαρχία της ανοησίας - προϋπόθεση για να πετάει ο γάιδαρος των μεγάλων αφεντικών. Ο στιγματισμός της δημοσιογραφικής ανηθικότητας και η κήρυξή της σε ιδιώνυμο κοινωνικό αδίκημα -από τις ενώσεις δημοσιογράφων πρωτίστως- είναι συνεπώς εκ των ων ουκ άνευ. Μαζί με την αντίσταση των ανθεκτικών δημοσιογράφων στην ανηθικότητα, αλλά και όλων όσοι εννοούν στην ανοησία...