ΚΚΕ: Βερμπαλισμός στα λόγια, ρεφορμισμός στην πράξη

Πηγή: Γιώργος Κρεασίδης - "Πριν"

Κατηγορεί την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για «κοινοβουλευτικές αυταπάτες»! 

Σε αγώνα και ψήφο διαμαρτυρίας καλεί το ΚΚΕ απέναντι σε μέτρα που δεν είναι απλώς πρωτοφανή και επιθετικά, αλλά «μας παίρνουν κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα», όπως λέει και το σύνθημα των εργατικών διαδηλώσεων, σηματοδοτώντας την προσπάθεια κυβέρνησης, EE και ΔΝΤ να περάσουμε σε μια σκοτεινή εποχή για τον κόσμο της εργασίας. Οι πρώτες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων από το 1911 και το αντιδραστικό νομοσχέδιο που ψηφίζεται σήμερα, όπως και το νέο μεσοπρόθεσμο το οποίο προκύπτει από την πρόσφατη συμφωνία κυβέρνησης και τρόικας, χτυπάνε μια κοινωνία ήδη λεηλατημένη.

Την ίδια στιγμή όμως το ΚΚΕ με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ προτείνει για μορφές πάλης 24ωρες ή 48ωρες απεργίες διαμαρτυρίας. Ενώ περιγράφοντας την κατάσταση προειδοποιεί -και πολύ σωστά- για ένα ιστορικής σημασίας πισωγύρισμα, η πρόταση που κάνει είναι εντελώς αναντίστοιχη με την επίκληση τού «δεν τραβάει ο κόσμος». Δίνει έτσι συχνά, όπως συνέβη στην ΑΔΕΔΥ ενόψει απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων, άλλοθι στη γραφειοκρατία του κυβερνητικού συνδικαλισμού των ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ, που βγαίνουν και από τη δύσκολη θέση, να προτείνουν μόνες τους τις συνηθισμένες απεργίες- «τουφεκιές στον αέρα». Παράλληλα μένει στο απυρόβλητο και η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ για εκλογική αναμονή.

Είναι χαρακτηριστικό το δημοσίευμα του χτεσινού Ριζοσπάστη για το κάλεσμα του ΠΑΜΕ στην 24ωρη απεργία της ΓΣΕΕ στις 9 Απρίλη, όπου το περιεχόμενο περιορίζεται σε οικονομικού χαρακτήρα διεκδικήσεις, χωρίς στόχους ανατροπής Μνημονίω, χρέους και EE αλλά και κυβέρνησης. Δεν απασχολεί το γεγονός ότι μπροστά στο μέγεθος της επίθεσης και την αδιαλλαξία της
κυβέρνησης και της EE προφανώς δε φτάνει μια 24ωρη απεργία με οικονομικά αιτήματα. Ο κόσμος λοιπόν «δεν τραβάει», συνέπεια αυτής της τακτικής που βλέπει τους κοινωνικούς αγώνες ανήμπορους να αλλάξουν τους κοινωνικούς συσχετισμούς, αναποτελεσματικούς και άρα από ανάγκη περιορισμένους στη διαμαρτυρία.

Σε αυτή τη γραμμή ο γραμματέας του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας, σε συνέντευξή του στο Βήμα, την περασμένη Κυριακή μιλώντας για τις επερχόμενες εκλογές τονίζει πως «ο λαός πρέπει να στηρίξει αποφασιστικά το ΚΚΕ, να εκφράσει την οργή του, την αντίθεση του σε ό,τι έχει ζήσει ως σήμερα». Καλεί σε ψήφο διαμαρτυρίας, αποφεύγοντας την προβολή μιας πρότασης ανατροπής κι ενός προγράμματος που θα τη συνδέει με τις διεκδικήσεις και την πλούσια εμπειρία των πολύμορφων αγώνων των τελευταίων χρόνων.

Το ΚΚΕ δεν βλέπει τη δυνατότητα να αμφισβητηθεί σε πολιτικό επίπεδο ο μόνοδρομος EE και τρόικας με την εκτίμηση ότι το περισσότερο που μπορεί να κάνει ο λαός είναι να εκφράσει την οργή του, αφού η δυνατότητα του αστικού πολιτικού συστήματος να σφραγίζει τις εξελίξεις δεν μπορεί ουσιαστικά να κλονιστεί.

Αν όμως οι αγώνες δεν μπορούν να φέρουν αποτελέσματα, νίκες και ανατροπές, τότε τροφοδοτείται η λογική του μικρότερου κακού και το ΚΚΕ αφήνει έδαφος στην προοπτική που απεύχεται περισσότερο: την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για «κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας», δηλαδή στο ασφυκτικό πλαίσιο της EE. Δεν είναι τυχαία η υποψηφιότητα με το ΣΥΡΙΖΑ για τη θέση του αντιπεριφερειάρχη Ιωαννίνων του πανεπιστημιακού Βασίλη Τσίκαρη, ο οποίος είχε αναπτύξει σημαντική συνδικαλιστική δράση μέσα από το χώρο του ΚΚΕ.

Στενά δεμένη με αυτή την προσέγγιση είναι η αντίληψη ότι δεν υπάρχουν άλλες δυνάμεις με αγωνιστική έστω κατεύθυνση. Όταν ο Δ. Κουτσούμπας στην ίδια συνέντευξη αναφέρει πως «όλα τα υπόλοιπα κόμματα, ανεξάρτητα πώς το πλασάρουν, με ένα στόμα και μια φωνή λένε το ίδιο πράγμα: "Η EE, ο καπιταλισμός είναι μονόδρομος", δεν αναφέρεται μόνο στην κυβέρνηση, το Ποτάμι και το ΣΥΡΙΖΑ.

Άρθρο που δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη» στις 23/3 αναφέρει πως ο πολιτικός στόχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ «εγκλωβίζει αντικειμενικά το κίνημα στο ρόλο του υπηρέτη της κυβερνητικής εναλλαγής και στην αυταπάτη της δυνατότητας φιλολαϊκής διαχείρισης μέσα από την αλλαγή ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και την επιστροφή στην καπιταλιστική ανάπτυξη».

Η αυθαίρετη αυτή εκτίμηση προκύπτει αφού χρεωθεί στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ότι παλεύει για έξοδο από.EE και ευρώ, χωρίς να συνδέει αυτούς τους στόχους με την αντικαπιταλιστική ανατροπή. Στην πραγματικότητα όμως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κάνει το αντίθετο. Με την προβολή της αναγκαίας αποδέσμευσης από την EE συμβάλλει αποφασιστικά στη διαμόρφωση ενός σύγχρονου αντικαπιταλιστικού και επαναστατικού ρεύματος στην κοινωνία, όταν το ΚΚΕ δεν κάνει λόγο για την επαναστατική ανατροπή σαν δυνατότητα της εποχής μας.