ΑΠΟΧΗ από τις κάλπες ραντεβού στους λαϊκούς αγώνες στο πεζοδρόμιο.

Του Γ. Γ. 

«Εις κάποιας άλλας Δημοτικάς εκλογάς στο Μεσολόγγι ο υποψήφιος Γουλιμής εσοφίσθη ένα ευφυέστατο τέχνασμα διά την εξασφάλισιν ψήφων.
Επήρε 100 ή 150 δεκάδραχμα, από τα μεγάλα και ωραία, εκείνα της Λαϊκής Τράπεζας, τα έκοψε στη μέση, και εκράτησε το μισό και το άλλο μισό το έδωσε εις τον καθένα από τους αμφιβόλου ειλικρίνειας ψηφοφόρους.
Όταν ο καθένας πήγαινε στο τμήμα για να ψηφίση, επιδείκνυε το μισό δεκάρικο εις τον αντιπρόσωπο του Γουλιμή, εις τον οποίον παρέδιδε το σφαιρίδιο για να το ρίξει μόνος του εις την κάλπην…
Αμέσως έξω από το τμήμα εδίδετο και το άλλο μισό εις τον ούτω ψηφίσαντα».

(Από το βιβλίο του Δημ. Λαμπίκη, Τα εκατό χρόνια του Δήμου Αθηναίων, Αθήνα 1938).

Σήμερα φυσικά οι σύγχρονοι Γουλιμίδες έχουν εκσυγχρονιστεί. Μοιράζουν αφειδώς λεφτά από ένα ανύπαρκτο «πρωτογενές πλεόνασμα» σε «επιλεγμένες κοινωνικές ομάδες», υπόσχονται στους πάντες τα πάντα, χαρίζουν ψεύτικες ελπίδες και όλα αυτά συνοδευόμενα από ένα χαρμάνι τρομοκρατίας και εκβιασμών προς το εκλογικό σώμα. (Χαρακτηριστικό το πρωτοσέλιδο δημοσίευμα σήμερα της «ναυαρχίδας» του  ΔΟΛ).

Βασικός σκοπός των κομμάτων της άθλιας συγκυβέρνησης, Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ να πάθουμε μαζική αμνησία.

Να ξεχάσουμε την κοινωνική καταστροφή που βιώνουμε, τις χιλιάδες αυτοκτονίες (δολοφονίες από το σύστημα) συμπολιτών μας που βρέθηκαν σε απόγνωση, την κατάρρευση κάθε ίχνους κοινωνικού κράτους, τα εκατομμύρια των ανέργων, την μνημονική-ταξική πολιτική που εφάρμοσαν ισοπεδώνοντας την Ελλάδα και οδηγώντας εκατομμύρια ελληνικές οικογένειες στην φτώχεια και την εξαθλίωση.

Για τα κόμματα αυτά οι μνήμες πρέπει να σβηστούν και η ελπίδα ν' ανθίσει πάνω σ' ένα βούρκο γεμάτο από ψέματα, όπως φυτρώνουν τα νούφαρα μέσα σ' ένα έλος. Διαφορετικά η χώρα θα παραδοθεί στους κομμουνιστές, όπως κραυγάζει ο αλλόφρων Μπουμπούκος, αφού «Ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι βουτιά στο απόλυτο σκοτάδι», όπως δηλώνει σε Κυριακάτικη εφημερίδα ο «σοβαρός» υπουργός Πολιτισμού Πάνος Παναγιωτόπουλος.

Απ’ την άλλη πλευρά και ποντάροντας στην κοινωνική καταστροφή που έχει φέρει η κυβέρνηση Σαμαρά, ο Τσίπρας, δηλώνει σήμερα στο «Βήμα» σίγουρος για την νίκη του κόμματός του στις επερχόμενες εκλογές. Και σ’ αυτή την πρόβλεψη του πιθανόν να μην έχει άδικο. Θα γίνει Χαλίφης στην θέση του Χαλίφη, που θα ‘λεγε και ο Κουτσούμπας.
Το αποτέλεσμα; Μας το έχει πει ο ίδιος ο αρχηγός του Σύριζα: «Δεν υπάρχει θέμα νομίσματος. Και δεν υπάρχει όχι για μας, δεν υπάρχει για κανέναν στην Ευρώπη. Καθόμαστε όλοι στο ίδιο κλαδί. Όποιος το πριονίσει και το κόψει, θα πέσουμε όλοι από το κλαδί», Ευρωλαγνεία στο έπακρο και άσε κάποιους στον Σύριζα να ψελλίζουν για εναλλακτικές λύσεις, επιμένοντας στο παλιό σύνθημα τους «καμιά θυσία για το ευρώ».

Και σε όσους έχουν μείνει αμφιβολίες ότι μια ενδεχόμενη κυβέρνηση Σύριζα, θα κάνει τίποτε άλλο παρά μια διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος ήρθε η ξεκάθαρη δήλωση  του Αλέξη Τσίπρα πρόσφατα, στην Ιταλική τηλεόραση  RAI3 να διαλύσει κάθε αυταπάτη: «Για να μπορέσουμε να επιτύχουμε μια μεγάλη πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα, κι αυτή η πολιτική αλλαγή να έχει θετικό αποτέλεσμα, πρέπει να αλλάξουν οι συσχετισμοί σε όλη την Ευρώπη. Δεν μπορεί σε μια μόνο χώρα να πετύχεις την πολιτική αλλαγή, αν οι συσχετισμοί σε όλη την Ευρώπη δεν είναι τέτοιοι που να μπορέσουν να δεχθούν αυτή την αλλαγή». Ζήσε Μάη μου ….. 

Και δεν φτάνει που ο Σύριζα ζητά συνεργασία και επενδύσεις για τη «σωτηρία» της χώρας από «καλά» μονοπώλια, από «καλούς» καπιταλιστές, φτάνει αυτοί να είναι, «επενδυτές» και όχι «πειρατές», μπλα, μπλα …. Ακούσαμε και την δήλωση του Μ. Γλέζου ότι μπορεί να υπάρξει συνεργασία Σύριζα με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. «εάν μετανιώσουν, -σ.σ. τα κόμματα αυτά- εάν αλλάξουν στάση, και θελήσουν να βοηθήσουν μια κυβέρνηση της Αριστεράς», όπως επίσης διαβάσαμε την σημερινή συνέντευξη του Α. Τσίπρα στο «Βήμα»,  ότι μπορεί να υπάρξει «Συναίνεση μόνο με αλλαγή ηγεσίας σε ΝΔ - ΠαΣοΚ. Υπάρχουν και πρόσωπα ή δυνάμεις στα κόμματα αυτά που ασφυκτιούν. Αν χειραφετηθούν από τις ηγεσίες τους, θα μπορούσαν ενδεχομένως να συμβάλουν στο μεγάλο και δύσκολο έργο της κοινωνικής σωτηρίας». Μάστα.

Μ’ αυτά τα δεδομένα δεν είναι εντυπωσιακό ότι ο Σύριζα μαζεύει κάθε καρυδιάς καρύδι έχει στήσει πλυντήριο στη Κουμουνδούρου, όπου ξεπλένει από γυρολόγους της πολιτικής μέχρι ξεφωνημένος Πασόκους, Οι περιπτώσεις του Δημήτρη Χριστόπουλου που σήμερα στελεχώνει το ευρωψηφοδέλτιο του Σύριζα (Ο τύπος αυτός υπήρξε σύμβουλος του Γ. Παπανδρέου, αγωνίστηκε για την επικράτηση στην Αθήνα του Γ. Καμίνη, ήταν ένθερμος υποστηρικτής του σχεδίου Ανάν για την Κύπρο, μπλεγμένος με «προβληματική» ΜΚΟ…) και του επίσης υποψήφιου ευρωβουλευτή του Κρίτωνα Αρσένη, του πορθυρογεννημένου τύπου ο οποίος μέχρι σήμερα έχει στηρίξει με κάθε τρόπο την μνημονική ταξική πολιτική που μας οδήγησε στην κοινωνική καταστροφή, και στα ερείπια του κοινωνικού κράτους, είναι χαρακτηριστικές.

Θα ισχυριστεί κάποιος, και εύλογα: Υπάρχουν και άλλες δυνάμεις. Όπως το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΙΑ κ.α. Γιατί να μην τους ψηφίσουμε στις εκλογές;

Σίγουρα οι επαναστάτες και οι κομμουνιστές, θα μπουν ακόμα και στο στάβλο του αστικού κοινοβουλευτισμού, προκειμένου να βοηθήσουν την ανάπτυξη της ταξικής πάλης του προλεταριάτου όπως λένε οι θεωρητικοί του μαρξισμού-λενινισμού. Οπότε δεν μπαίνει θέμα αν πρέπει οι επαναστάτες, οι κομμουνιστές να απορρίπτουν a priori την κοινοβουλευτική πάλη, ακόμα και τη συμμετοχή στο κοινοβούλιο. Γιατί όμως, θα πρέπει υποχρεωτικά να επιλέγουν κάθε φορά αυτή τη μορφή πάλης και μάλιστα να την αναγορεύουν σε ύψιστη μορφή πολιτικού αγώνα; Για να θυμηθούμε και λίγο τον Μαρξ θα πρέπει να κάνουμε «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης». Και εδώ είναι η ουσία του θέματος. Ισχυρίζεται κανείς σήμερα ότι  η συμμετοχή στις εκλογές στις συγκεκριμένες συνθήκες συντελεί στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης;

 Κάθε άλλο κατά την άποψη μου.

Οι βουλευτικές εκλογές στον καπιταλισμό, λειτουργούν αποκλειστικά για την αιμοδότηση του συστήματος. Παράλληλα και με την βοήθεια των μηχανισμών του συστήματος παίζουν τον ρόλο της βαλβίδας εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης, ειδικά σε εποχές όπως η σημερινή. Οι εκλογικοί συσχετισμοί δεν έχουν καμιά απολύτως σημασία από κοινωνική-ταξική άποψη και αυτό το γνωρίζει οποιοσδήποτε έχει την ελάχιστη επαφή με την μ/λ θεωρία. Τα όποια θετικά αποτελέσματα η εργατική τάξη, οι καταπιεσμένες λαϊκές μάζες μπορεί να τα επιτύχουν μόνο κάτω από την πίεση των λαϊκών και εργατικών αγώνων. Αν οι εργατικές-λαϊκές μάζες μένουν αμέτοχες να παρακολουθούν τις πολιτικάντηδες ίντριγκες, οι οποίες έχουν ήδη δρομολογηθεί, δεν θα πρέπει να περιμένουμε τίποτε καλό για τον εργαζόμενο λαό.
Αν έχουμε ευαγγέλιο τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό το βράδυ των εκλογών θα κοιμηθούμε σαν «κυρίαρχος λαός» και θα ξυπνήσουμε σαν «Μήτσος» όπως έλεγε μια εύστοχη γελοιογραφία του ΚΥΡ. Και πάλι η αστική τάξη θα κάνει μόνη της κοινωνικό πόλεμο και θα τον κερδίζει σε όλα τα μέτωπα.

Συμμετέχοντας, στην εκλογική φάρσα, υπ' αυτές τις συνθήκες, το μόνο που κάνεις είναι να λαϊκίζεις με τον πιο χυδαίο τρόπο, να υποκλίνεσαι στην ήττα του κοινωνικού κινήματος, να προσφέρεις άλλοθι όχι μόνο στις δυνάμεις του συστήματος, αλλά και στον ηττημένο κόσμο της δουλειάς. 

Άλλοθι για την αδράνεια του, άλλοθι για το χτύπημα της συλλογικής του συνείδησης και δράσης, άλλοθι για την εν γένει συμμετοχή του στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Οχι μόνο δεν αναπτύσσεις την ταξική πάλη, αλλά αντίθετα τη μπλοκάρεις.

Λειτουργείς ως το αριστερό άλλοθι ενός συστήματος που έχει ξεπεράσει σε αγριότητα κάθε προηγούμενο στα χρόνια μετά την πτώση της χούντας.

Ας μας πουν οι σύντροφοι κύρια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ένα επιχείρημα με το οποίο να αιτιολογούν την συμμετοχή τους στις εκλογές. (και δεν μιλάμε για «επιχειρήματα» του τύπου «με την ψήφο μας θα καταδικάσουμε τα αστικά κόμματα» γιατί τέτοια λεγόμενα μόνο μειδιάματα προκαλούν).

Αν πραγματικά ενδιαφερόμαστε να αλλάξει κάτι στον βάρβαρο καπιταλισμό που μας πνίγει πρέπει να εγκαταλείψουμε το θανάσιμο εναγκαλισμό του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Να σταθούμε στο μετερίζι της ταξικής πάλης. Να αναδείξουμε την κόκκινη γραμμή που χωρίζει τους εκμεταλλευτές από τη μια και τους εκμεταλλευόμενους από την άλλη. Την κεφαλαιοκρατία από τη μια και τα εργαζόμενα στρώματα από την άλλη.

Να φτύσουμε το εκλογικό τους θέατρο και να δώσουμε την δικιά μας μάχη μαζί με τις δυνάμεις της δουλειάς και της εκμετάλλευσης, τις δυνάμεις της αντίστασης, τις δυνάμεις της σύγκρουσης και της ανατροπής, τις δυνάμεις που δεν έχουν να χάσουν τίποτ' άλλο εκτός από τις αλυσίδες τους.

Η δικιά μου θέση είναι ΑΠΟΧΗ από τις κάλπες ραντεβού στους λαϊκούς αγώνες στο πεζοδρόμιο.