Ουκρανικό, ο βάλτος της "πολιτικώς ορθής" Αριστεράς

Μια πολύ ενδιαφέρουσα -κατά την γνώμη μας- πολιτική ανάλυση για τον πόλεμο στην Ουκρανία, συναντήσαμε στην εφημερίδα Documento που κυκλοφορεί. Περιέχει απόψεις που σπάνια ως καθόλου, συναντάς στον αστικό τύπο. Την υπογράφει ο κ. Δημήτρης Σκαρπαλέζος, συνταξιούχος επίκουρος καθηγητής Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Paris Diderot στο Παρίσι.

Την παραθέτουμε: 

Ενα από τα θλιβερότερα φαινόμενα σε μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς στην Ευρώπη αποτελεί η ευκολία με την οποία υιοθετούν «ηθικού περιεχομένου» τοποθετήσεις στο ουκρανικό και η εκτεταμένη και επίμονη εθελοτυφλία σε ό,τι είχε συμβεί πριν από τον Φλεβάρη του 2022.

Αν τολμήσεις να επισημάνεις κάποια αδιαμφισβήτητα γεγονότα που πηγαίνουν ενάντια στο δεσπόζον στη Δύση αφήγημα, σου απαντούν «εκτός θέματος» ή σε κατηγορούν ότι είσαι πράκτορας του Πούτιν με μια μανία και ένα φανατισμό που δεν θυμάμαι να είχαν επιδείξει όταν οι κυβερνήσεις της Δύσης βομβάρδιζαν τη Σερβία, το Ιράκ ή τη Λιβύη.

Ετσι έπεσα σε ένα θλιβερό κείμενο του Γ. Μητραλιά, παλαιού αντιιμπεριαλιστή τροτσκιστή, ο οποίος σήμερα ζητάει όπλα για την «ουκρανική αντίσταση» από τον δυτικό ιμπεριαλισμό (και εις όφελος του), όπως αντίστοιχη άποψη εξέφρασε στη Γαλλία το αντίστοιχο κόμμα και την ίδια άποψη εκφράζει με απέχθεια και απαξίωση για τους διαφωνούντες ο Γάλλος φιλόσοφος Ετιέν Μπαλιμπάρ. Τέλος, το θλιβερότερο, στην «Εφημερίδα των Συντακτών» η Σίσου Βωβού, γνωστή αγωνίστρια και φεμινίστρια, με τον τίτλο «Ποιους βλάπτει η αντίσταση του ουκρανικού λαού» υιοθετεί με ηθική αγανάκτηση αντίστοιχη τοποθέτηση!

Κοιτάζοντας την εικονική πραγματικότητα της επίσημης πληροφόρησης και με την πεποίθηση ότι το πρόβλημα άρχισε με τη ρωσική εισβολή, όλα αυτά μοιάζουν ηθικά και ωραία, αλλά εάν προσπαθήσουμε να λάβουμε υπόψη όλη τη σύγκρουση που άρχισε το 2014, οι προηγούμενες τοποθετήσεις μοιάζουν με πολεμικές ιαχές της αμερικανικής προπαγάνδας και μας πάνε δεξιότερα από τις τοποθετήσεις ακόμη και του Χένρι Κίσιντζερ στο ζήτημα (που για μια φορά εκφράστηκε αριστερότερα του Μπρεζίνσκι, στελέχους που επηρέασε επί δεκαετίες την αμερικανική στρατηγική στον κόσμο, συνδεδεμένου με τα πιο επιθετικά «γεράκια» του αμερικανικού κατεστημένου!).

Ας κάνουμε πρώτα μια επισκόπηση των γεγονότων που συνέβησαν στην Ουκρανία πριν από τη ρωσική εισβολή, τα περισσότερα από τα οποία αποσιωπήθηκαν από την επίσημη πληροφόρηση:

1. Σημείο καμπής ήταν το 2014 με την επανάσταση του Μαϊντάν, δηλαδή μια σειρά μαζικών διαδηλώσεων «φιλοευρωπαίων» σε συνδυασμό με διαδηλώσεις και ένοπλες επεμβάσεις νεοναζιστών για να πετάξουν τον διεφθαρμένο αλλά νόμιμα εκλεγμένο πρόεδρο της χώρας Γιανούκοβιτς, που ήθελε να μείνει ανεξάρτητος από Ανατολή και Δύση και να μην ξύσει το γλωσσικό πρόβλημα της ρωσόφωνης ή ρωσικής μειονότητας (περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού).

Το πραξικόπημα υποστηρίχτηκε με χρήματα (5 δισ. δολάρια) από τις ΙΙΠΑ, όπως διεκδίκησε ανοιχτά η εκπρόσωπός τους στην περιοχή Βικτόρια Νούλαντ. 

2. Η προσωρινή κυβέρνηση (που εδραιώθηκε με την αμερικανική επίβλεψη και με συμμετοχή Αμερικανών, που τους έδιναν προς τούτο με στιγμιαίες διαδικασίες ουκρανική υπηκοότητα, καθώς και νεοναζί, κυρίως στο σύστημα άμυνας της χώρας για να είναι σίγουροι ότι τα πράγματα θα έφταναν σε σύγκρουση!) αποφασίζει να απονομιμοποιήσει τη ρωσική γλώσσα ακόμη και στις ρωσόφωνες περιοχές όπως το Ντονμπάς, η Κριμαία, η Οδησσός κ.λ.π. Η αντίδραση στο πραξικόπημα, κυρίως στις ρωσόφωνες περιοχές, βάφεται με αίμα από τους Ουκρανούς νεοναζί (σφαγή της Οδησσού κ.λπ., οι ένοχοι δε ποτέ δεν διώχτηκαν).

3.  Οι συνεργάτες των ναζί Μπαντέρα κ.λπ., που ευθύνονται για εκατοντάδες χιλιάδες σφαγές Εβραίων, Πολωνών και Ρώσων, αναγορεύονται σε «ήρωες του έθνους», κάτι που αποτελεί ακόμη μια πρόκληση για τους κατοίκους των ρωσόφωνων περιοχών που υπέφεραν από αυτούς. 

4. Ο λαός της Κριμαίας μπροστά σε μια τέτοια πρόκληση στα γλωσσικά του δικαιώματα και στην προσβολή της ιστορικής αντιφασιστικής του μνήμης επέλεξε να επανέλθει στη Ρωσία, ενώ οι πληθυσμοί των περιοχών του Ντονμπάς κήρυξαν δύο αυτόνομες (αλλά όχι ακόμη ανεξάρτητες) δημοκρατίες, με αποτέλεσμα να κόψουν το νερό στην Κριμαία και να αρχίσει μια αιματηρή επίθεση στους πληθυσμούς του Ντονμπάς, κυρίως από τα μέλη των νεοναζιστικών ταγμάτων, Αζόφ κ.λπ., που τους βομβάρδιζαν συνέχεια επί οκτώ χρόνια, κατά τα οποία ούτε οι τροτσκιστές της «επίσημης» Τέταρτης Διεθνούς ούτε ο Μπαλιμπάρ ούτε η συμπαθέστατη φίλη μας Σίσσυ Βωβού θυμήθηκαν να υποστηρίξουν, έστω φραστικά, την αντίσταση του λαού του Ντονμπάς (μέχρι το 2022 πάνω από 10.000 θύματα!).